Σχόλιο για τους ανθρώπους στα σώματα ασφαλείας που δεν εμβολιάζονται και τη φοβική πολιτική της κυβέρνησης να εφαρμόσει την υποχρεωτικότητα.
Ο αστυνομικός είναι ο άνθρωπος που πληρώνεται από τους φορολογούμενους προκειμένου να επιβλέπει και να επιβάλλει την τήρηση των νόμων, ακόμα και βάζοντας σε κίνδυνο τη σωματική του ακεραιότητα. Γι’ αυτό άλλωστε και οπλοφορεί. Ανήκει στα σώματα που τα αποκαλούμε «ασφαλείας» γιατί ο λόγος της ύπαρξής τους είναι η δημιουργία αισθήματος ασφάλειας στους πολίτες. Είναι λοιπόν απαραίτητο οι πολίτες να εμπιστεύονται και τους ίδιους και το σώμα στο οποίο υπηρετούν.
Ο στρατιωτικός είναι ο άνθρωπος που πληρώνεται από τους φορολογούμενους προκειμένου να διασφαλίζει την άμυνα της χώρας. Είναι κάποιος που έχει ορκιστεί να θυσιάσει ακόμα και τη ζωή του για την προστασία της πατρίδας και έχει πρόσβαση σε πολεμικό υλικό το οποίο ένας απλός πολίτης δεν μπορεί ούτε καν να πλησιάσει. Δεν χρειάζεται να σας πω εγώ πόσο απαραίτητο είναι οι πολίτες να εμπιστεύονται τον ίδιο ειδικώς και το στράτευμα γενικώς.
Πώς όμως οι πολίτες να εμπιστευτούν αστυνομικούς και στρατιωτικούς που παραμένουν ανεμβολίαστοι; Και πώς μπορούν να εμπιστευτούν μια αστυνομία και ένα στράτευμα που έχουν στις τάξεις τους τόσους πολλούς ανθρώπους των οποίων ο φόβος για ένα εμβόλιο που έχουν κάνει δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη είναι πιο δυνατός από την όποια αίσθηση του καθήκοντος;
Πώς να εμπιστευτούμε στρατιωτικούς που τάχα είναι έτοιμοι να θυσιαστούν για την πατρίδα όταν φοβούνται ακόμα και να εμβολιαστούν και πώς να εμπιστευτούμε αστυνομικούς που, ενώ πληρώνονται υποτίθεται για την ασφάλειά μας, φοβούνται να κάνουν κάτι τόσο εύκολο και τόσο απλό για να γίνει η κοινωνία πιο ασφαλής; Ειδικά σ’ έναν θεσμό αφιερωμένο στην, ακόμα και με θυσία ζωής, υπεράσπιση της χώρας, ένας θεσμός που (θα έπρεπε να) έχει αυστηρή ιεραρχία και τυφλή υπακοή σε εντολές, είναι εντελώς παλαβό να υπάρχει έστω και ένας ανεμβολίαστος. Και είναι εντελώς παλαβό που η κυβέρνηση δεν έχει επιβάλει σε στρατό και σώματα ασφαλείας τον εμβολιασμό ως προϋπόθεση διατήρησης της εργασίας και της μισθοδοσίας.
«Μα καλά, βρε Βουλαρίνε, πώς ξέρεις ότι είναι πολλοί οι ανεμβολίαστοι ένστολοι;» μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος και θα του απαντήσω «το παραδέχονται οι υπουργοί».
Σε ό,τι αφορά την αστυνομία η επίσημη κυβερνητική θέση (εκτός αν οι υπουργοί δεν εκφράζουν την επίσημη κυβερνητική θέση) είναι ότι ο εμβολιασμός δεν γίνεται υποχρεωτικός γιατί οι αστυνομικοί που θα φύγουν με αναστολή θα είναι τόσο πολλοί που θα δημιουργηθεί πρόβλημα στην αστυνόμευση (ναι, λένε «πρόβλημα στην αστυνόμευση» χωρίς να γελάνε). Ο υπουργός Γεωργιάδης μάλιστα έφτασε στο σημείο να πει ότι «σε αστυνομία και λιμενικό οι ανεμβολίαστοι είναι 40.000 και το ποσοστό τους είναι το ίδιο με το ποσοστό των ανεμβολίαστων στην κοινωνία, δηλαδή περίπου 35%». Φυσικά τα νούμερα του υπουργού Γεωργιάδη είναι νούμερα στην τύχη καθώς αν τα πάρουμε στα σοβαρά θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι αστυνομικοί και λιμενικοί είναι περίπου 120.000 (οι αστυνομικοί είναι περίπου 50.000 και οι λιμενικοί περίπου 8.000), αλλά τον πιστεύω όταν λέει ότι οι ανεμβολίαστοι αστυνομικοί είναι πολλοί.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το πώς είναι δυνατόν να εμπιστευόμαστε τους ελέγχους για τα μέτρα για τον κορωνοϊό σε ανθρώπους που αρνούνται να εμβολιαστούν όταν όλοι ξέρουμε ποιο είναι συχνά το «σκεπτικό» (σε εισαγωγικά γιατί το σκεπτικό προϋποθέτει σκέψη) των συμπολιτών που δεν εμβολιάζονται. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί να πληρώνουμε για να εξασφαλίζουν την κοινωνική ασφάλεια ανθρώπους που αποδεδειγμένα δρουν εναντίον της κοινωνικής ασφάλειας.
Για τον στρατό περιέργως δεν γίνεται κουβέντα (αν και η αντίφαση ανάμεσα στο υποτιθέμενο καθήκον και την πράξη είναι ακόμα πιο ισχυρή) αλλά δεν νομίζω ότι τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Υποθέτω πως αν ανεμβολίαστοι ήταν ένα πολύ μικρό ποσοστό στρατιωτικών, η κυβέρνηση θα έβρισκε το θάρρος που γενικώς της λείπει και θα τους υποχρέωνε να εμβολιαστούν ή θα τους έστελνε σπίτι τους.
Όμως η κυβέρνηση φοβάται. Φοβάται να υποχρεώσει τους στρατιωτικούς και τους αστυνομικούς (και τους πυροσβέστες και τους λιμενικούς και γενικά όλους όσους πληρώνονται για να είμαστε ασφαλείς) να κάνουν κάτι πολύ απλό και απολύτως απαραίτητο για την ασφάλεια των πολιτών και το καλό της πατρίδας.
Πιθανότατα το κάνει επειδή δεν έχει καμία διάθεση να στεναχωρήσει ανθρώπους που παραδοσιακά ψηφίζουν Νέα Δημοκρατία. Μπορεί επειδή δεν θέλει γενικά να στεναχωρήσει. Το δε επιχείρημα για τις ελλείψεις που θα δημιουργηθούν δεν υποστηρίζεται και τόσο από την πραγματικότητα: στα γηροκομεία πριν την υποχρεωτικότητα ήταν εμβολιασμένο το 45% όσων δούλευαν σε δημόσια και το 60% όσων δούλευαν σε ιδιωτικά. Με την εφαρμογή της υποχρεωτικότητας το ποσοστό των εμβολιασμένων σε δημόσια και ιδιωτικά γηροκομεία έφτασε το 90%.
Στους υγειονομικούς μπορεί με την υποχρεωτικότητα να εμβολιάστηκαν μόνο οι μισοί από τους ανεμβολίαστους (σύμφωνα με υπουργούς, οπότε μπορεί κι αυτό να είναι λάθος) αλλά αυτοί ήταν οι μισοί ενός μικρού ποσοστού καθώς ο εμβολιασμός των υγειονομικών ήταν έτσι κι αλλιώς υψηλότερος από των υπόλοιπων επαγγελματιών. Κι αν η εφορία έκανε μερικούς ελέγχους σε γιατρούς και νοσηλευτές που μυστηριωδώς αντέχουν να μένουν χωρίς μισθό προκειμένου να μην εμβολιαστούν, μπορεί το ποσοστό των εμβολιασμών να ανέβαινε κι άλλο.
Κι όλα αυτά δεν αφορούν μόνο την κυβέρνηση και τη φοβική πολιτική της. Αφορούν και όλους εμάς που, εξαιτίας της κυβέρνησης και της φοβικής πολιτικής της, είμαστε υποχρεωμένοι να εμπιστευόμαστε δουλειές που απαιτούν γενναιότητα και αίσθηση κοινωνικής ευθύνης και σε συμπολίτες που είναι φοβιτσιάρηδες και κοινωνικά ανεύθυνοι. Και μπράβο τους.
Ο επιτυχημένος προσεταιρισμός των ψηφοφόρων της μεσαίας τάξης σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν αποτελεί εφάπαξ κατάκτηση ενός κόμματος, αλλά πρόσκαιρο χαρτί
19°
