Δεν είναι αγάπη για τους μετανάστες.Είναι μίσος για την κυβέρνηση

Ας υποθέσουμε ότι ένας πολιτικός γίνεται στόχος τρομοκρατών οι οποίοι του στήνουν ενέδρα και καταφέρνουν να τον δολοφονήσουν παρά το αλεξίσφαιρο γιλέκο που φοράει. Ακόμα κι αν το γιλέκο είχε ελαττώματα, το να θεωρήσεις υπεύθυνο για τη δολοφονία τον κατασκευαστή του γιλέκου και όχι τους τρομοκράτες σημαίνει ότι α) έχεις φιλικά αισθήματα για τους τρομοκράτες ή/και β) μισείς τόσο πολύ αυτόν που κατασκεύασε το γιλέκο ώστε να μη σε νοιάζει ποιος είναι ο βασικός υπεύθυνος για τη δολοφονία. 

Ας υποθέσουμε ότι μια δικτατορία χρησιμοποιεί μετανάστες ως πυρομαχικά προκειμένου να πλήξει μια γειτονική δημοκρατία και στη συνέχεια να εκβιάσει τις κυβερνήσεις και της γειτονικής αλλά και άλλων δημοκρατιών. Κι ας υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση της δημοκρατίας που δέχεται την επίθεση προσπαθεί να αμυνθεί και να αποφύγει, όσο μπορεί, τους μετανάστες-πυρομαχικά. Το να θεωρήσεις υπεύθυνη για την τύχη των μεταναστών την κυβέρνηση της δημοκρατίας που δέχεται την επίθεση και όχι την δικτατορία που χρησιμοποιεί τους μετανάστες ως πυρομαχικά σημαίνει ότι α) έχεις φιλικά αισθήματα για την δικτατορία και τη χώρα που κυβερνάει ή/και β) μισείς τόσο πολύ την κυβέρνηση της δημοκρατίας ώστε καθόλου να μη σε νοιάζει ο πραγματικός υπεύθυνος για την μοίρα των μεταναστών. 

Τις τελευταίες υποθέσεις δεν χρειάζεται να τις κάνουμε καθώς περιγράφουν με ακρίβεια αυτό που συμβαίνει με την Τουρκία του Ερντογάν, την ελληνική κυβέρνηση, τους μετανάστες και μια μικρή, αλλά αφόρητα φωνακλάδικη, μερίδα συμπολιτών η οποία από την Τρίτη εχει βρει μια νέα ηρωίδα στο πρόσωπο της Ολλανδής δημοσιογράφου η οποία ισχυριζόμενη ότι ήθελε να κάνει μια ερώτηση στον έλληνα πρωθυπουργό, του έκανε μια πολακικού ύφους επίθεση. Προσβολές, ισχυρισμοί χωρίς παράθεση στοιχείων αλλά με πάθος που πάντα συγκινεί τους οπαδούς. Η επίθεση ήταν δήθεν προς υπεράσπιση των δικαιωμάτων των μεταναστών, αλλά περιέργως δεν περιείχε ούτε μια τοσοδούλα αναφορά στον βασικό ένοχο και τη δράση του. Δεν περιείχε την παραμικρή αναφορά στην Τουρκία και την πολιτική της μετατροπής των μεταναστών και των προσφύγων σε εργαλεία πολέμου και εκβιασμού.  

Προφανώς δεν ξέρω αν το κίνητρο της Ολλανδής και των χειροκροτητών της είναι η αγάπη για τον Ερντογάν ή το μίσος για την ελληνική κυβέρνηση, αλλά εύκολα μπορώ να καταλάβω ότι δεν είναι το ενδιαφέρον για τους πρόσφυγες, τους μετανάστες και το διεθνές δίκαιο. Αν ο καημός τους ήταν για τους πρόσφυγες, τους μετανάστες και το διεθνές δίκαιο η προσπάθεια τους θα στόχευε κυρίως την Τουρκία και όχι την Ελλάδα. Δεν λέω ότι θα έπρεπε να προσποιούνται ότι οι ελληνικές πορδές μυρίζουν γιασεμί, αλλά θα έπρεπε να μπορούν να ξεχωρίσουν μια πορδή από μια χαβούζα.  

Το ότι αρνούνται να το κάνουν (για τους περισσότερους δεν πιστεύω ότι στ’ αλήθεια δεν μπορούν) με κάνουν να καταλαβαίνω πόσο υποκριτές (στην καλύτερη από τις περιπτώσεις) είναι. Κι αν το θύμα της υποκρισίας τους ήταν μόνο τα μυαλά μας το πρόβλημα θα ήταν μικρό.  Εδώ όμως μιλάμε για σκληρή προσπάθεια υπονόμευσης των συμφερόντων της Ελλάδας με ταυτόχρονη σκληρή προσπάθεια εξυπηρέτησης των επιδιώξεων της Τουρκίας.  

Όποιοι με διαβάζουν και με ακούνε ξέρουν ότι τα πατριωτικά μου αισθήματα είναι πιο αδύνατα κι από μακρινό σουτ  Έλληνα ποδοσφαιριστή. Δεν δακρύζω όταν ακούω τον εθνικό ύμνο ή όταν αντικρίζω το ανέμισμα της γαλανόλευκης, δεν φτιάχνομαι με παρελάσεις και δεν πιστεύω ότι οι Έλληνες είμαστε τίποτα το ιδιαίτερο ή το σημαντικό ή το αξιοθαύμαστο. Με λίγα λόγια, δεν αντιμετωπίζω την Ελλάδα ως οπαδός της. Αλλά ζω εδώ, εδώ ζει και η οικογένεια μου, εδώ ζουν και οι περισσότεροι φίλοι μου. Και αναπόφευκτα με νοιάζει το συμφέρον της χώρας αυτής. Όχι τόσο ώστε να θέλω να επικρατήσει επί πτωμάτων αλλά αρκετά ώστε να μην ανέχομαι τους πονηρούς που θέλουν να της χρεώσουν τα πτώματα που άλλοι δημιουργούν.  Και μπράβο τους. 

ΥΓ. Και επειδή θέλω να είμαι δίκαιος να αναγνωρίσω ότι η Ολλανδή δημοσιογράφος έκανε κάτι πραγματικά αξιοθαύμαστο: ήταν (κατά δήλωση της) η πρώτη δημοσιογράφος που από τον Μάιο επισκέφθηκε το νέο ΚΥΤ της Σάμου και από τότε κατάλαβε ότι είναι «φρικαλέο» παρότι το ΚΥΤ εγκαινιάστηκε στις 18 Σεπτεμβρίου και δέχθηκε τους πρώτους πρόσφυγες και μετανάστες στις 20 του ίδιου μήνα.  

Εδώ το τουίτ της δημοσιογράφου

Εδώ ο τίτλος ενός ρεπορτάζ από το σάιτ της ΕΡΤ

Εδώ ένα κομμάτι από το ρεπορτάζ