Ποιος νοιάζεται για το τι λέει ο Τσίπρας;

Κάθε φορά που ακούω τον Αλέκση να μιλάει, στην αρχή τρομάζω. Δεν είναι από αυτά που λέει. Αυτά από μόνα τους με κάνουν και γελάω και κάπως να ζηλεύω γιατί, από σατιρικής απόψεως, είναι κείμενα ιδιαιτέρως υψηλού επιπέδου χιούμορ. Αυτό που με τρομάζει είναι η πιθανότητα αυτός και η παρέα του να κερδίσουν κάτι από αυτά. «Λες να κερδίσουν κάτι αυτοί που πρώτα σπρώχνουν ανθρώπους στον γκρεμό και εξεγείρονται στην ιδέα να μπουν προστατευτικά κάγκελα και μετά διαμαρτύρονται γιατί πέφτει κόσμος στον γκρεμό;», «λες να αποκτήσουν ξανά τη δύναμη που χρειάζεται για να τιναχτεί η χώρα στον αέρα;» αναρωτιέμαι. Κι όσο αναρωτιέμαι εκνευρίζομαι. Και όσο εκνευρίζομαι, τρομάζω.

Βλέπετε, η οικονομική, πολιτική ακόμα και πολιτειακή παρακμή της περιόδου της πρωθυπουργίας του Αλέκση ήταν τόσο μεγάλη, η διακυβέρνηση της πρώτης φοράς αριστεράς τόσο καταστροφική που και μόνο η υποψία κέρδους για το κόμμα του Αλέκση και του Πολάκη δεν μπορεί παρά να τρομάζει κάθε λογικό άνθρωπο.

Ευτυχώς μετά από λίγο σκέφτομαι πως αυτές είναι σκέψεις που μάλλον μοιράζεται η πλειονότητα των συμπολιτών κι έτσι, όπως δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις, το κόμμα της «ριζοσπαστικής αριστεράς» δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι. Ακόμα και σε ζητήματα που η κυβέρνηση εκτίθεται, η αξιωματική αντιπολίτευση δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί αυτήν την έκθεση. Ευτυχώς, δεν είμαστε ούτε τόσο αμνησιακοί ούτε τόσο ανόητοι και ακόμα μπορούμε, παρότι φοράει το νυχτικό της γιαγιάς, να διακρίνουμε και τα αυτιά και τη μύτη και το στόμα και τα δόντια του λύκου. 

Έτσι, όταν ο Αλέκσης με ύφος λέει «η κυβέρνηση απέτυχε στη διαχείριση της πανδημίας» ή όταν καλεί την κυβέρνηση να παραιτηθεί για να αναλάβει ο ίδιος και το κόμμα του προκειμένου να «σώσουν ζωές», κανείς δεν τον παίρνει στα σοβαρά. Η επίμονη προσπάθειά του να απαξιώσει τα εμβόλια και τον εμβολιασμό, τα απανωτά συλλαλητήρια στην προηγούμενη πιο δύσκολη φάση της πανδημίας, η εναντίωση ακόμα και στον υποχρεωτικό εμβολιασμό των υγειονομικών, η προπαγάνδα του πρωτοπαλίκαρου του εναντίον του εμβολιασμού από τα έδρανα της Βουλής, είναι όλα πολύ πρόσφατα για να τα ξεχάσουμε και να ασχοληθούμε σοβαρά μαζί του. 

Το ίδιο συμβαίνει κι όταν κατηγορεί τον Μητσοτάκη ότι υπολογίζει κυρίως το πολιτικό κόστος και γι' αυτό δεν λαμβάνει αυστηρότερα μέτρα για τους ναούς. Όλοι θυμόμαστε ότι όταν ήταν πρωθυπουργός και η Εκκλησία ενοχλήθηκε από έναν υπουργό του εκείνος έστειλε τον υπουργό σπίτι πιο γρήγορα κι από όσο ο Λούκι Λουκ τραβάει το πιστόλι του.

Με την ίδια αδιαφορία αντιμετωπίζεται κάθε κριτική του Αλέκση σε οποιοδήποτε θέμα. Πώς να πάρεις στα σοβαρά την κριτική για τα εθνικά και τις διεθνείς συμφωνίες ενός ανθρώπου που ισχυριζόταν ότι η θάλασσα δεν έχει σύνορα και διαμαρτυρόταν για την απόκρουση της εισβολής στον Έβρο; Πώς να πάρεις στα σοβαρά την κριτική για την υγεία του ανθρώπου που εγκρίνει τις εμβολιοφοβικές απόψεις του Πολάκη; Πώς να πάρεις στα σοβαρά την κριτική για την παιδεία ενός ανθρώπου που αγωνίζεται, με τις ευλογίες του συνδικαλιστικού κατεστημένου, για να μην βελτιωθεί τίποτα; Πώς να πάρεις στα σοβαρά την κριτική για την οικονομία κάποιου που παρασυρμένος από την άγνοια και τις ιδεοληψίες του, την τίναξε στον αέρα; 

Να μην τα πολυλογώ, κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά καμία κριτική του Αλέκση. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, ακόμα κι όσοι απειλούν να τον ψηφίσουν συχνά-πυκνά συμφωνούν με την κυβερνητική πολιτική ή διαφωνούν με την αντιπολιτευτική αντίδραση. Συνεπώς ο φόβος για επανάκαμψη του ΣΥΡΙΖΑ είναι μάλλον υπερβολικός.

Σ’ αυτή την περίπτωση όμως ένας άλλος φόβος παίρνει τη θέση του. Ο φόβος για μια χώρα που, έχοντας μια τόσο απωθητική αξιωματική αντιπολίτευση, είναι στην ουσία μια χώρα χωρίς αντιπολίτευση. Και μια χώρα χωρίς αντιπολίτευση, μια χώρα που όταν τα στελέχη της αντιπολίτευσης ανοίγουν το στόμα τους μοιάζουν με πρωταγωνιστές σατιρικών σκετς, είναι μια χώρα που η κυβέρνηση κάνει ό,τι θέλει χωρίς σοβαρό αντίλογο. Κι αυτή δεν είναι μια υγιής χώρα.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, κανείς μας δεν νοιάζεται για το τι λέει ο Αλέκσης, κανείς δεν τον παίρνει στα σοβαρά και πολύ καλά κάνουμε. Αλλά αυτό σημαίνει πως πρέπει να βρεθεί, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, κάποιος που να αντιπολιτεύεται και να του δίνουμε σημασία. Κάποιος που να είναι στοιχειωδώς σοβαρός, αρκετά καταρτισμένος, καθόλου ιδεοληπτικός και να μοιάζει κάπως ειλικρινής. Α, και να είναι και ευφυής. Στο ΣΥΡΙΖΑ κάποιος που να πληροί αυτές τις προϋποθέσεις δεν υπάρχει. Στο ΚΙΝΑΛ; Και μπράβο του.