Είναι ολοφάνερο, λοιπόν! Είναι δομικό συστατικό του ανθρώπινου πολιτισμού η βλακεία, ηλίθιε! Από το εθνικό Τρομοκρατόριμπους περνάμε στο Διεθνές Terroristibus και λέμε ολίγα ακόμα περί βίας
Το ψάχνουν αστρολάβοι και αστρολόγοι. Μην είναι ο ανάδρομος Πούτιν ή ο περίδρομος Νετανιάχου, μήπως φταίνε τα φεγγάρια, που η βλακεία βαράει κόκκινα; Αλλά πάλι σκέφτεται κανείς ότι αυτό το βασανιστήριο ποτέ δεν σταματά, όπως πρόκανε να διδάξει ο Φρανκ Ζάππα. Μήπως έχει πάρει ανάσα πάνω από δέκα χρόνια τώρα το Ιράκ, ή μήπως ξεχάσαμε ότι όλη η Μέση Ανατολή και η μείζων της περιφέρεια φλέγεται; Η κακιά αντίφαση Δύση – Ισλάμ, μήτρα της οποίας είναι το Παλαιστινιακό δράμα, δεν λέει να μαλακώσει, ενώ το βαθύ ισλάμ που λέγεται ISIS, ζήτησε να φάνε κλειτοριδεκτομή όλες οι γυναίκες κάτω των 45. Έτσι πρέπει. Πολλά θάρρητα έχουν πάρει εσχάτως οι γυναίκες. Για να μαζευτεί λίγο η κατάστασις.
Στη Λωρίδα η Μοσσάντ κλέβει εκκλησία
Πέρα από τα χιλιοειπωμένα, να πούμε για τη Γάζα ότι -εν τάξει- άθλιο το Σιωνιστικό σύστημα της Μοσσάντ, αλλά μην ξεχνάμε ότι και η Χαμάς είναι το στρατηγικό της συνεταιράκι. Κάθε ξεθυμασμένη ρουκέττα που εκτοξεύεται από θολωμένα παλαιστινιακά μυαλά κατά των ισραηλινών πόλεων, είναι δώρο στα χέρια της Μοσσάντ. Έτσι, άλλωστε, εδώ και χρόνια η Μοσσάντ έχει ευεργετηθεί από τη Χαμάς, με το δικαίωμα να αναφέρεται σε τρομοκράτες απέναντι στους οποίους αμύνεται. Και αυτό η Διεθνής Κοινότητα, αλλά και η Διεθνής Κοινή Γνώμη δεν μπορούν να το αγνοήσουν. Η έννοια της τρομοκρατίας είναι παντού (εκτός από εδώ) απαξία κλασική.
Όταν πριν λίγο καιρό μαθαίναμε για την απαγωγή και τη δολοφονία των τριών νεαρών ισραηλινών, ευλόγως σκεφτήκαμε φωναχτά ότι ξαναρχίζουν αιματοχυσίες, που κυρίως θα πονέσουν πάλι τον αδύνατο. Πόσο στρατηγικό μυαλό χρειάζεται για να αντιλαμβάνεσαι ότι ως πρακτικά άοπλος, αδύνατος και ρακένδυτος πρέπει να κάνεις οικονομία σε αυθόρμητες καταστροφικές επιλογές; Και ότι ο αντίπαλος που είναι οπλισμένος σαν αστακός, πανίσχυρος και πάμπλουτος, παρακαλιέται να κάνεις αυτοϋπονομευτικές βλακείες, για να παίξει μαζί σου όπως η γάτα με το ποντίκι;
Με τέτοιον χαζό αντίπαλο - πελάτη, αν ήμουν Μοσσάντ, θα χάλκευα προβοκάτσιες, όταν αργούσε η Χαμάς να κάνει από μόνη της κακό στον λαό της. Η Χαμάς συρρικνώνει αργά και σταθερά το Παλαιστινιακό «κράτος», δίνοντας διαρκώς ηλίθια άλλοθι στην Μοσσάντ, για να διαπράξει τις δικές της απίστευτες αθλιότητες εις βάρος του.
Επίσης, πρέπει να θυμόμαστε πάντα την Παλαιστίνη ως κλασικό παράδειγμα, που δείχνει πόσο καταστροφικός είναι ο εθνολαϊκισμός για τους λαούς, όσο και αν ευεργετεί τις ηγεσίες τους. Πόσο καθιστά εύκολη λεία τους λαούς απέναντι στους οργανωμένους σοφιστικέ ιμπεριαλισμούς, που τρίβουν τα χεράκια τους, όταν βλέπουν λαϊκιστές να χτυπάνε τα χέρια στο τραπέζι και να λένε «Ή εμείς ή αυτοί!».
Αργεί να ‘ρθει εκείνη η μέρα, που θα ξυπνήσουν οι λαοί και αντί να ρίχνουν το φταίξιμο στους ιμπεριαλιστές που κάνουν τη δουλειά τους, θα ενοχοποιήσουν τους λαϊκιστές ηγέτες. Γιατί άμα φεύγει ο λαϊκισμός, ταλαιπωρείται και ο ιμπεριαλισμός και αναγκάζεται να φύγει, να πάει να βρει και να ξεζουμίσει άλλους λαϊκισμένους λαούς. Να τα λέμε κι αυτά.
Ρωσσόφονοι
Ρωσσόφονους αποκαλούμε τις δολοφονίες που διαπράττουν ρωσσόφωνοι αντάρτες και μετά προσπαθούν να τις χρεώσουν σε ουκρανούς. Υπό την πίεση των γεγονότων σιγά σιγά η αλήθεια συνομολογείται από παντού. Το τρομακτικό έγκλημα της κατάρριψης του μαλαισιανού μπόεινγκ με τους τριακόσιους νεκρούς ήταν έργο ρωσσόφωνης βλακείας. Παρακολουθώντας από την πρώτη στιγμή τις εξελίξεις αυτό το καταλάβαινε έγκαιρα κανείς. Παρά τον αυτοταπεινωτικό αγώνα που έδιναν οι ανταποκριτές των καναλιών μας στη Μόσχα, για να σώσουν την δημοσιογραφική τιμή τους (που δεν σώζεται).
Αλλά το έθνος ξέρει, το ξανθό γένος βρίσκεται πάντα από την ίδια μεριά με εμάς, όταν εγείρουμε τους μανιχαϊσμούς τύπου «μαζί μας ή με τα λιοντάρια». Απέναντι είναι οι ναζιστές ουκρανοί, που τους στηρίζουν οι δυτικοί, γιατί πάντα οι ναζί είναι το μακρύ χέρι των δυτικών. Και εν γένει των μνημονιακών και των συστημικών, βεβαίως, βεβαίως. Μαζί μας είναι ο Μεγάλος Ξανθός ο Βλαντίμιρ, ο συνεταίρος της καθ’ ημάς «Αριστεράς» που στηρίζει τους καλούς ρωσσόφωνους.
Θυμίζουμε, για όσους το είχαν χάσει αμέσως μετά το μακελειό, αποκαλυπτικό ρεπορτάζ με συνομιλία ενός ρωσσόφωνου στόκου και του καθοδηγητή του στρατηγού Κοζύτσιν από τη Μόσχα, ο οποίος φαίνεται ταραγμένος γιατί αντιλήφθηκε το μέγεθος της γκάφας. Και αφού τον ρωτάει τι είδε και τι ξέρει για τη δραματική αναπάντεχη εξέλιξη, ο στόκος που αισθάνεται την πίεση τού απαντά «Είμαστε σε πόλεμο!». Θα υπάρξουν συνεπώς και παράπλευρες απώλειες, τι να κάνουμε. Τα ‘χει αυτά ο Πόλεμος…
Αυτά είναι. Το πιάνετε το υπονοούμενο; Μπορεί, δηλαδή, να είμαστε έθνος στον πάτο των εθνών, αλλά έχουμε και τις τιμητικές μας. Μας κλέβουν. Μπορεί στα βασικά να είμαστε πολύ υπανάπτυκτοι, αλλά σε κάποια ρεκόρ λαϊκισμού είμαστε άπιαστοι. Την φράση «είμαστε σε πόλεμο!» εμείς την έχουμε εφεύρει δια του κ. Τσίπρα και από μας τους προσομοιωτές την κλέβουνε τώρα όλοι αυτοί που κάνουν αληθινό πόλεμο. Έρχονται, μας μελετούν, μας αντιγράφουν και πάνε μετά να κάνουν τις δουλειές τους στα πραγματικά πεδία της ζωής.
Και γιατί να μην είμαστε πρώτοι ως προσομοιωτές πολεμικού λαϊκισμού, αφού ξέρουμε να το παίζουμε τόσο καλά το μπεγλέρι της χρεωκοπίας; Άμα δεν το πούμε εμείς πρώτοι το «είμαστε σε πόλεμο!», ποιος θα το πει; Ο τραυματίας άμαχος της Γάζας; Άλλωστε ποιος έδωσε σημασία στην μπαρουτοκαπνισμένη από αληθινή Εθνική Αντίσταση και Εμφύλιους Άλκη Ζέη, που έλεγε προχτές στη ΝΕΡΙΤ «όταν ακούω ότι έχουμε Πόλεμο και Κατοχή, αυτό με προσβάλλει»;
Κάθε γκάφα περί Πολέμου που σκοτώνει ή κάθε ατάκα που αποπροσανατολίζει, λοιπόν, μπορεί να ξέρει κανείς γιατί λέγεται. Γιατί κάποιος εθνολαϊκιστής θέλει να μαντρώσει τα γίδια στο εθνικό γιδοστάσιο, ώστε να ικανοποιήσει την εξουσιαστική του ξελιγωμάρα, ασχέτως αν η μοίρα των γιδιών θα εξελιχθεί πολύ δυσάρεστα.
Επάγγελμα επαναστάτης
Λέγαμε στο προηγούμενο ότι θα συνεχίσουμε να προκαλούμε τους τρομοκράτορες σε διάλογο για να δείξουμε πόσο είναι άσχετοι σταλινικοί που δηλώνουν άσχετα αντεξουσιαστές. Και καπάκι δημοσιεύτηκε στο Πρώτο Θέμα προπέρσινη συνέντευξή τους που τα λέει όλα. Πόσο πράγματι άσχετοι σταλινικοί είναι και επίσης πόσο πράγματι η ανάλυσή τους είναι ταυτόσημη με εκείνη όλων των δυνάμεων του Ενιαίου Ψεκασμένου Αντιμνημονιακού Ανεξυριζαυγιτισμού.
Το πόσο αστείο επίσης είναι, ένας αντεξουσιαστής να εξηγεί, πόσο κακό ήταν που τα μνημόνια μείωσαν τους μισθούς και τις παροχές που πληρώνει το κράτος, δυστυχώς λίγοι θα το νοιώσουν. Αφού στο γιδοστάσιο του εθνικού μας ισλάμ ο καθένας είναι ό, τι δηλώσει και ο διπλανός του το τρώει αμάσητο. Έτσι δεν υπάρχει κανένας να ρωτήσει τον «αντεξουσιαστή» που είναι κατά του κράτους, πώς θέλει να πληρώνει αυτό το κράτος μισθούς και παροχές και να μην συνομολογεί μνημόνια; Δηλαδή τα μνημόνια τον πειράζουν και η μείωση των παροχών, όχι το κράτος… Αυτά όμως τα έχουμε ξαναπεί. Ο τσιφτετέλληνας έχει τους τρομοκράτες που του αξίζουν.
Άλλωστε, κανείς δεν εκδηλώνει ένσταση, που το σύστημα Μαζιώτη έχει κάνει το ποιοτικό άλμα της ενοποίησης με το σύστημα Παλαιοκώστα. Είπαμε, η 17 Ν είχε τουλάχιστον ένα class, όταν κάποιος έκανε ληστείες και κράταγε παραπάνω λεφτά από τους άλλους ντρεπόντουσαν. Τώρα οι καινούργιοι, παρακολουθώντας την ηθική και την αισθητική του σταρ σύστεμ, είναι υπερήφανοι που τους κάνει πρωτοσέλιδο ή σαλόνι το Πρώτο Θέμα. Ακριβώς, όπως τον Κωστόπουλο, τον Ρέμο και τον Λαυρεντιάδη, τον Βλαστό και τον Παλαιοκώστα και λοιπές προοδευτικές δυνάμεις του βουνού και του κάμπου.
Και αυτό το αντονιονικό «επάγγελμα επαναστάτης» στο θυμικό του ίδιου οχλοπολτού στοχεύει. Όπως και το «ένας επαναστάτης δεν απολογείται». Όπως λέγαμε στο «Τρομοκρατόριμπους», το σύστημα Μαζιώτη βγαίνει κι αυτό από τη μήτρα του κραγμένου ελληναράδικου τσιφτετελληνικού εθνολαϊκισμού. Και δημιουργεί συνειρμούς τύπου ο τράχηλος που ζυγόν δεν υπομένει. Άρα και αυτή η μαγκιά, καβάλα παν στην εκκλησιά, καβάλα προσκυνάνε, είναι η με όρους τηλεοπτικού σταριλικιού χυδαιότητα, που κάνει κάποιους καταναλωτές επαναστατικού ντιριντάχτα να εκστασιάζονται. Όπως ακριβώς επιτάσσει το πλαίσιο της εθνολαϊκιστικής μυθολογίας.
Εδώ βέβαια παρεισφρέει και η δημοσιογραφία μας, που αναπαράγει τα κλισέ της μαζί με αυτά της αντιτρομοκρατικής. Καταλαβαίνει κανείς, άραγε, τι ζόρι τραβάει η Ασφάλεια να μας πει τα μυστικά της όπλα απέναντι στους τρομοκράτορες; Μας λέει τα λάθη που έκανε ο Μαζιώτης, για να γελάσουμε ή για να μην τα ξανακάνουν οι διάδοχοί του που κρύβονται; Και μετά, γιατί οι δημοσιογράφοι λένε η Πώλα Ρούπα, της Πώλα Ρούπα (όπως λέμε της Ντόλλυ Πάρτον); Οι τρομοκράτες δεν υπόκεινται στους γραμματικούς κανόνες;
Κατά τα λοιπά, κανείς δεν γέλασε με την αποκάλυψη ότι ο μεγαλοφυής Μαζιώτης πιάστηκε, επειδή εξακολουθούσε να φοράει την ίδια τρομοκρατική στολή που φόραγε σε όλες τις ληστείες. Το έκανε πιθανόν για να μπερδέψει τους μπάτσους, αλλά δεν έπιασε. Ή το έκανε γιατί η επαναστατική του σκέψη δεν είναι και τόσο σύνθετη. Διαβάζοντας την εν λόγω μανιφεστική συνέντευξή του, που καθίσταται ντοκουμέντο - μαστ για κάθε αξιοπρεπές αρχείο, καταλαβαίνεις πολλά.
Τέλος, η κυβέρνηση αγωνίζεται να δείξει πόσο θέλει η νταρντάνα να κρυφτεί, μα η χαρά δεν την αφήνει, σχετικά με την δυσκοιλιότητα του ΣΥΡΙΖΑ ως προς το να καταδικάσει την τρομοκρατία. Τον πιέζει και αυτός αναγκάζεται να απαντήσει «Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πάντα ενάντια στην τρομοκρατία». Δεν τους έκοψε των κυβερνητικών να το χορέψουνε όμως το κόμμα του κυρίου Τσίπρα, αντιρωτώντας. «Καλά, ενάντια στην Τρομοκρατία είστε. Ενάντια όμως στον ένοπλο αγώνα, που λέει ο κ. Διαμαντόπουλος, είστε;»…
Ιt’s the human stupidity, stupid!
Δεν είμαστε πασιφιστές, αλλά μας είναι ανυπόφοροι οι διάφοροι εθνικισμοί, που όταν κάνουνε τα μυαλά να φουντώνουν και μετά τα μάτια να γουρλώνουν, τότε σύντομα κάπου αίματα θα χυθούνε. Ούτε και είμαστε από αυτούς που δεν μπορούν να βλέπουν μια πληγή που τρέχει αίμα. Αλλά το έχουμε δει: όταν κάνουν κουμάντο οι ρατσισμοί και οι εθνικισμοί και εν γένει οι μπανανέ εθνολαϊκισμοί, οι λαοί πονάνε και δυστυχούν. Είτε κουμανταδόροι είναι Πινοτσέτ είτε Γκεβάρες είτε Τουπαμάρος είτε Φενταγίν, είτε ΠΑΚ είτε Μπάαθ είτε ΜΙΡ είτε Αλ Κάεντες ή Κουφομαζιώτηδες.
Αντιπαθούμε τον Αντισημιτισμό, αντιπαθούμε εξίσου και τον Σιωνισμό, όπως άλλωστε και τον Παναραβισμό, όσο και τον Παντουρκισμό και τον Πανσλαβισμό. Και φυσικά τον Ελληνικό Εθνικισμό, τον Αντιαμερικανισμό, που τώρα έγινε αντιγερμανισμός. Όπως αντιπαθούμε και όλα τα ξελιγωμένα ιμπέρια, που ευχαρίστως καίνε λαούς για να ενισχύσουν το στάτους κβο τους. Όλου του κόσμου και όλων των ειδών τα σούργελα, που θέλουν Αυτοί να είναι και οι Άλλοι να μην είναι, είναι κατακριτέα και αξίζει να ζεις για να τους χαλάς τη γιορτή.
Αν δεν τους τη χαλάσεις, σου χαλάνε τη ζωή. Και ο καλύτερος τρόπος για να τους χαλάσεις τη γιορτή είναι δια του Λόγου, όχι δια του ροπάλου που έχουν αυτοί. Δεν το λέμε από αδυναμία, αλλά από υπεροχή. Κωλοπετσωμένοι αυτοί, κωλοπετσωμένοι κι εμείς. Αγαπάμε την πλούσια σε εμπειρία ζωή, όχι τον φτωχοδιαβολισμό με την προβλέψιμη βαρετή μιζέρια. Η οποία επίσης ζητάει κάποιες προβλέψιμες μπούφλες για λίγη αδρεναλίνη, αφού δεν ξέρει άλλο τρόπο για να την εκκρίνει.
Για ένα υπερτιμημένο πουκάμισο αδειανό, για μια παπάρα, για ένα άσχετο Σακρέ Γκράαλ, για την κατάληψη ενός τιμημένου Μεγάλου Κουραδόκαστρου τέλος πάντων, πάντα ο ανθρώπινος πολιτισμός συνηθίζει να χύνει λίγη ή πολλή βία στα μαγειρέματά του. Και αυτό όχι επειδή έτσι πρέπει, αλλά επειδή αισθανόταν πάντα μια ενδόμυχη ανάγκη να κάνει το χοντρό ψιλό.
Η εμπειρία, όμως, τις τελευταίες μόλις δεκαετίες, τού έδειξε πρωτόγνωρα πράγματα. Ότι αυτό που θεωρούνταν δεδομένο επί δεκάδες αιώνων, πλέον ίσως και να μην παραμένει δεδομένο. Ότι η βία μπορεί να οδηγούσε τις εξελίξεις στο παρελθόν, μια που τα ανθρώπων έργα δεν μπορούν χωρίς αυτήν. Αλλά όταν κατάφερνε ειρηνικά ο άνθρωπος να φτιάξει κάτι, αυτό γινόταν καλύτερο και ανθεκτικότερο.
Είναι βλακώδες να σκεφτείς να καταργήσεις τη βία. Είναι έξυπνο, όμως, να την παρακάμπτεις, προκειμένου να πετύχεις καλύτερα αποτελέσματα. Να πάψεις να πιάνεσαι κορόιδο μιας λαστ γήαρ θρησκείας, που είχε αλυσιτελώς αναγάγει τη βία σε ιερό αγαθό. Να τα λέμε κι αυτά.
Υ.Γ. Μας βγάλανε με τις φωτογραφίες φάτσα μόστρα (οι «αριστεροί» του unfollow), μας διαστρέβλωσαν, μας προγράψανε. Θέλουν να μας κάνουν ήρωες. Θα τα ακούσουν.
19°
