Η υποχρεωτικότητα και ο νόμος ως στοιχεία δημοκρατίας

Η «προοδευτική» Ελλάδα δεν θέλει υποχρεωτικότητα στους εμβολιασμούς κάποιων κρίσιμων κοινωνικών ομάδων. Προτιμά την αύξηση των κρουσμάτων, το φρακάρισμα των ΜΕΘ, την διακινδύνευση των πολιτών, αλλά προς θεού να μην μας πουν αυταρχικούς. Μην πάμε κόντρα σε μια μειοψηφία που έχει στραβώσει με το εμβόλιο και το θεωρεί χειρότερο κακό από τον ίδιο τον ιό. Και φτάνει μέχρι και την ανοχή του ξυλοδαρμού του γιατρού που ζήτησε τον έλεγχο πιστοποιητικών στην ταβέρνα.

Σε δυτική δημοκρατία ζούμε και φυσικά η πειθώ και η συναίνεση πρέπει να είναι στην πρώτη γραμμή των επιλογών του κράτους για τέτοιου είδους θέματα. Και μέχρι σήμερα είναι. Αλλά τι άλλο να κάνουν οι αρχές για να πείσουν τους αρνητές όταν δεν τους πείθουν 2 χρόνια πανδημίας, 5 εκατομμύρια θάνατοι παγκοσμίως, 15000 νεκροί στην Ελλάδα, 7 δις εμβολιασμοί σε ολόκληρο τον κόσμο και 6,5 εκατ. εμβολιασμοί στη χώρα μας; Όταν δεν τους πείθει το 98% της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας αλλά τους πείθουν οι τσαρλατάνοι; Όταν δεν τους πείθει η πραγματικότητα, δηλαδή αυτό που ζουν καθημερινά; Ή μήπως θα τους πείσει η διακομματική επιστημονική επιτροπή που προτείνει ο Α. Τσίπρας; Τι δουλειά έχουν τα κόμματα και η αναλογική εκπροσώπηση σε επιστημονικά θέματα τόσης σοβαρότητας αλλά και τέτοιας εξειδίκευσης;

Η «προοδευτική» εξτραβαγκάντσα ξεκίνησε με τη γραμμή «πιο επικίνδυνος από τον ιό είναι ο φόβος», προχώρησε στην πολιτική του «ανύπαρκτου εμβολίου», έκανε μια στάση σε μαζικές συγκεντρώσεις και πορείες για άσχετα θέματα, μίλησε για «προαιρετική υποχρεωτικότητα», λανσάρισε φάρμακα για αγελάδες, πολέμησε κάθε μέτρο αποφυγής συνωστισμών, δεν έκανε καμιά καμπάνια υπέρ των εμβολιασμών και δεν έπαψε να χαϊδεύει  κάθε αρνητή της πανδημίας. Το πιο ωραίο; «Είμαστε υπέρ της υποχρεωτικότητας, αλλά δεν πρέπει να καταφύγουμε στην εύκολη λύση της υποχρεωτικότητας», που είπε και στέλεχος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Σιγά μην είναι εύκολη αυτή η λύση. Η πιο δύσκολη είναι, τόσο πολιτικά όσο και επιχειρησιακά. Στην χώρα που λατρεύεται η αντισυστημικότητα, ακόμα και από τους συστημικούς.

Η κυβέρνηση φέρει ευθύνη που δεν διεύρυνε την υποχρέωση του εμβολιασμού σε κοινωνικές ομάδες που έρχονται σε επαφή με πολλούς πολίτες, όπως η Ιταλία. Εκεί χάλασε η δουλειά. Που δεν θέσπισε αυστηρότερες ποινές για μη τήρηση των μέτρων συνωστισμού και αποφυγής ελέγχου πιστοποιητικών εμβολιασμού. Που πρόταξε το «τέλος της πανδημίας» και την επιστροφή στην κανονικότητα, αντί να επιμείνει στα μέτρα επισείοντας τον λογικό φόβο της επιστροφής του ιού, η οποία είναι πλέον πραγματικότητα. Καλή η θετική σκέψη αλλά ο ιός δεν χαμπαριάζει από τέτοια. Το γεγονός ότι έχει απέναντί της μια αντιπολίτευση που επένδυσε πολιτικά στην πανδημία και στις ζοφερές της συνέπειες δεν αποτελεί ελαφρυντικό, δεν δικαιολογεί τον φόβο του κόστους που την καταλαμβάνει.

Σύσσωμη η αντιπολίτευση περιμένει την κυβέρνηση στη γωνία να την ξεσκίσει αν προχωρήσει σε μέτρα υποχρεωτικότητας. Ναι αυτή η αντιπολίτευση που είχε από ένα ΟΧΙ για κάθε υγειονομικό μέτρο. Διότι για μια ικανή μερίδα του πληθυσμού η απέχθεια για το δημοκρατικό πολίτευμα και τη συντεταγμένη πολιτεία δεν κρύβονται. Και η μερίδα αυτή ψηφίζει. Και ψηφίζει κατά του συστήματος γενικώς και συνεπώς υπέρ των κομμάτων που έστω και στα λόγια το μάχονται. Και είναι πολλά τα παραδείγματα όπου οι θιασώτες της ανομίας υπερασπίζονται την παρανομία, χωρίς φυσικά προσωπικό κόστος. Η υποχρεωτικότητα εμβολιασμών είναι απλώς το πιο πρόσφατο.

Ο «προοδευτικός» κόσμος μιλάει συχνά για το περίφημο bullying στα σχολεία και καλά κάνει. Αλλά ποιοι το ασκούν; Μήπως αυτοί τους οποίους ο ίδιος ο «δικαιωματικός»  κόσμος προστατεύει; Ομάδες που καμώνονται τους παραβατικούς και τους σκληρούς που βρίσκουν και κάνουν τα αίσχη τους στους εις βάρος των πιο αδυνάμων συμμαθητών τους, ατιμωρητί. Οι ίδιοι όμως προστατεύονται από τη σχολική παράδοση και φυσικά τον ίδιο το νόμο της πολιτείας. Γιατί είναι «επαναστάτες» και «αντισυστημικοί». Αυτοί που είναι πρακτικά αδύνατον να μετεγγραφούν σε άλλα σχολεία, αν δεν το θέλουν οι ίδιοι, ώστε να διαλυθούν οι παρέες και να επέλθει η ηρεμία στη σχολική κοινότητα. Η γνωστή προοδευτική υποκρισία της πολιτείας μας.

Αλλά μήπως και στα πανεπιστήμια είναι καλύτερη η κατάσταση; Περιμένοντας την είσοδο των ειδικών ομάδων τάξης στους ακαδημαϊκούς χώρους ζούμε επιθέσεις σε αντιφρονούντες φοιτητές, προπηλακισμούς και αναγκαστικούς εγκλεισμούς καθηγητών, ληστείες και ξυλοδαρμούς νέων από συμμορίες κουκουλοφόρων και φυσικά το χτίσιμο ολόκληρου τοίχου στο πολυτεχνείο ως χαρακτηριστικό δείγμα της πολιτικής ηγεμονίας των θιασωτών της ανομίας. Των λεγόμενων επαινετικά «αντισυστημικών». Και η ηγεμονία έγκειται στο γεγονός ότι κανείς δεν τόλμησε να τους σταματήσει πριν τον χτίσουν. Ο τοίχος γκρεμίστηκε ως «οικοδομικό αυθαίρετο». Είναι μια περίπτωση που η δικαιολογία είναι μάλλον χειρότερη από την ίδια την πράξη. Δεν ξέρω πότε θα εγκατασταθεί η αστυνομία στα μεγάλα ΑΕΙ, αλλά εκτός από την πολιτεία έχει ευθύνη και η ίδια η εκπαιδευτική κοινότητα και κάποια στιγμή θα πρέπει να ξεκινήσει ένας σοβαρός διάλογος εντός της για το προκείμενο. Η κοινωνία, που πληρώνει δυσβάστακτους φόρους, της εμπιστεύεται τα παιδιά της για να σπουδάσουν όχι για να εκπαιδεύονται στη διαβίωση σε εμπόλεμη ζώνη.

Αλλά και η βία στη σκοτεινή πλευρά της κάθε μεγάλης πόλης καλά κρατεί παρόλες τις προσπάθειες της αστυνομίας, που δεν είναι πάντοτε επιτυχείς. Πριν κάτι μήνες είχαμε ανεξήγητους καθημερινούς εμπρησμούς αυτοκινήτων, το καλοκαίρι σωρεία ανεξήγητων εμπρησμών δασών, ληστείες σπιτιών, αυτοκινήτων και εξαρτημάτων μέσα στον πολεοδομικό ιστό, δείγμα της άνεσης που νιώθουν οι κάθε λογής παράνομοι. Δεν είναι στοιχεία ευνομούμενου κράτους αυτά. Πρόσφατα ζήσαμε το θάνατο ενός κλέφτη αυτοκινήτου στη διάρκεια καταδίωξης που ερευνά ήδη η δικαιοσύνη. Δεν έπρεπε να συμβεί.

Υποθέτω ότι η αστυνομία έχει πολλούς τρόπους να κάνει τη δουλειά της χωρίς να καταφεύγει σε απώλειες ανθρώπινων ζωών. Το αιματηρό συμβάν δεν την τιμά πέρα από οποιοδήποτε απόφαση των δικαστηρίων. Είναι ανεπίτρεπτο να φτάνουμε σε φόνους για να αλλάξουμε πορεία. Πόσο καιρό μια ομάδα αλλοδαπών λυμαίνονταν τον λόφο του Φιλοπάππου ατιμωρητί, για να φτάσει έως και τον φόνο του άτυχου νεαρού που τους αντιστάθηκε, για να συλληφθεί αμέσως και να ησυχάσει η περιοχή; Πάμε για τρίτη αλλαγή που ποινικού κώδικα σε 2,5 χρόνια και φυσικά δεν είναι λογικό η νομοθεσία μιας χώρας να ρυθμίζεται από την επικαιρότητα. Οι φοβίες και οι δισταγμοί απέναντι στις διαθέσεις της κοινωνίας και του πολιτικού προσωπικού καλά κρατούν. Και μας ταλαιπωρούν.

Και όμως για όλα υπάρχει η πολιτική, αρκεί να ασκηθεί με συνέπεια και καθαρό μυαλό. Επιστημονικά, όπως της πρέπει. Η κυβέρνηση δεν έχει σοβαρούς λόγους να φοβάται το όποιο πολύχρωμο μέτωπο πολιτικής υποστήριξης της ανομίας, ούτε τις διάφορες παραβατικές ομάδες. Να εκμεταλλευτεί την πολιτική της ηγεμονία και να προχωρήσει στην θέσπιση αλλά και την εφαρμογή κάθε μέτρου που απαιτείται για την εύρυθμη λειτουργά της δημοκρατίας και την ευημερία των πολιτών.

Οι επαγγελματίες «δικαιωματιστές» έχουν αποδείξει ότι δεν νοιάζονται για κανένα ατομικό δικαίωμα παρά μόνο για το στενό κομματικό και πολιτικό τους συμφέρον. Απλοί λαϊκιστές είναι. Και αυτό είναι πια κοινός τόπος για την πλειοψηφία των πολιτών. Συνεπώς και η υποχρεωτικότητα στους εμβολιασμούς και η αστυνόμευση των ΑΕΙ και η προστασία κάθε γειτονιάς και ωφέλιμα και δυνατά. Είναι βασικά στοιχεία της δημοκρατίας. Αυτοί που τα αρνούνται απλά επιβουλεύονται την ίδια τη δημοκρατία.