Φυσικά και μπορούν να μειωθούν οι γυναικοκτονίες

«... αρκεί οι κυβερνήσεις και η δικαιοσύνη να το θέλουν», θα ήταν ένας πιο ολοκληρωμένος, αλλά υπερβολικά μεγάλος τίτλος για το σημερινό «και μπράβο τους». Η εμπειρία υπάρχει, η τεχνολογία υπάρχει και το μόνο που απουσιάζει είναι ακριβώς το ίδιο που απουσιάζει για κάθε μορφής εγκληματική δράση: η πραγματική επιθυμία να παταχθεί. 

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ ότι οι κυβερνήσεις και η δικαιοσύνη γουστάρουν τις γυναικοκτονίες. Είμαι βέβαιος πως αν είχαν μπροστά τους ένα κουμπί το οποίο θα μπορούσε να τις σταματήσει θα το είχαν πατήσει προ πολλού. Το κακό είναι ότι η αντιμετώπιση κάθε εγκλήματος χρειάζεται πολύ περισσότερα από το πάτημα ενός κουμπιού. Χρειάζεται δουλειά. Και η εργατικότητα δεν φαίνεται να ευδοκιμεί στον ελληνικό δημόσιο βίο. 

Αν υπήρχε διάθεση για δουλειά, οι νομοθέτες θα έβρισκαν τρόπο η νομοθεσία να γίνει πολύ πιο αυστηρή με κάθε συμπολίτη που σηκώνει το χέρι για να βαρέσει ή να απειλήσει. Ούτε συστάσεις, ούτε ποινές με αναστολή που είναι το ισοδύναμο του «να μην το ξανακάνεις παλιόπαιδο», ούτε το μπαλάκι στο φοβισμένο θύμα που σιγά μην πάει να κάνει μήνυση για να τις ξαναφάει. Οι δράστες γυναικοκτονιών (όπως και των περισσότερων βίαιων εγκλημάτων) δεν είναι αρνάκια που ξαφνικά εγκληματούν. Είναι καθάρματα που έχουν φερθεί πολλές φορές βίαια, που πολλές φορές έχουν σηκώσει το χέρι κaι, αφού κανείς δεν τους το κόβει, το χέρι γίνεται όλο και πιο βαρύ. Είναι βέβαιο πως πολλοί παλικαράδες θα το σκέφτονταν δύο και τρεις φορές να σηκώσουν χέρι αν ήξεραν ότι αυτό σημαίνει βέβαιη φυλάκιση, έστω και για λίγους μήνες. Όπως κι αν ήξεραν ότι η επαναλαμβανόμενη βίαιη συμπεριφορά θα σημαίνει φυλάκιση χωρίς αποφυλάκιση (φαντάζομαι, συμφωνείτε πως κάποιος που σηκώνει συχνά-πυκνά το χέρι του όχι μόνο δεν μπορεί να είναι κομμάτι της κοινωνίας, αλλά είναι και κάποιος από τον οποίο η κοινωνία πρέπει να προστατευτεί).  

Αν υπήρχε διάθεση για δουλειά, η αστυνομία θα προστάτευε κάθε καταγγέλλουσα, ακόμα κι αν η καταγγελία αφορά μια απειλή. Δεν θα κατέγραφε απλώς την καταγγελία (όσες φορές την καταγράφει), αλλά θα έκανε τα θύματα να αισθάνονται ασφαλή. Η πολιτεία θα παρείχε ασφαλή στέγη στα θύματα (και τα παιδιά τους αν έχουν) και ο δράστης θα δέχονταν τακτικά επισκέψεις που θα τον έκαναν να καταλάβει ότι κέρδισε την προσοχή των Αρχών και ο δρόμος για τη φυλακή έχει ανοίξει και περιμένει μισό του λάθος. 

Αν υπήρχε διάθεση για δουλειά, θα βρισκόταν ο τρόπος οι καταδικασμένοι για επαναλαμβανόμενες κακοποιητικές συμπεριφορές να μην μπορούν να ξαναπλησιάσουν τα θύματά τους χωρίς συγκατάθεση. Πώς; Η τεχνολογία και εδώ δίνει τις λύσεις που για αιώνες ψάχνει η ανθρωπότητα, καθώς για πρώτη φορά έχουμε τη δυνατότητα να ξέρουμε την ακριβή θέση οποιουδήποτε (προφανώς δεν το περιγράφω με ακρίβεια και σίγουρα υπάρχουν κι άλλες πρακτικές παράμετροι, αλλά το νόημα θα το πιάσετε): Αν το θύμα επιθυμεί, θα μπορεί να έχει μια συσκευή η οποία θα εντοπίζει ένα τσιπάκι εμφυτευμένο στον δράστη (τι να κάνουμε... ας μην ήταν τραμπούκος) και θα χτυπάει συναγερμό μόλις ο δράστης πλησιάζει σε ορισμένη απόσταση. Ο συναγερμός θα χτυπάει και στην αστυνομία και με ένα απλό σύστημα GPS η επέμβαση θα είναι αμεση. Αν η τεχνολογία σας χαλάει, τι θα λέγατε κάθε καταδικαστική απόφαση για επαναλαμβανόμενη κακοποιητική συμπεριφορά να σήμαινε και αναγκαστική αλλαγή τόπου κατοικίας για τον δράστη σε συνδυασμό με περιορισμούς στις μετακινήσεις του (όπως είπα, ας μην ήταν τραμπούκος);   

Φυσικά αυτές είναι λίγες ιδέες, και είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πολύ περισσότερες και καλύτερες αλλά το θέμα μου δεν είναι οι ιδέες αυτές καθαυτές αλλά η συνειδητοποίηση πως όπως θα ήταν ανόητο να κυνηγάμε ακόμα την τροφή μας με βέλη, έτσι είναι ανόητο να μην χρησιμοποιούμε όλα τα όπλα που μας χαρίζει η τεχνολογία για να προστατέψουμε τους πιο αδύνατους. Και η πάταξη του εγκλήματος (και ιδιαιτέρως εγκλημάτων όπως η γυναικοκτονία) είναι ο ορισμός της προστασίας των πιο αδύναμων. 

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά έχω βαρεθεί να ακούω και να διαβάζω για το πώς όλα είναι θέμα παιδείας από ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν ότι η παιδεία δεν μπορεί να μην περιλαμβάνει τον έλεγχο και την τιμωρία. Και τώρα που η τεχνολογία και η επιθυμία των πολλών (που επιτέλους απαλλάσσονται από ταμπού δεκαετιών) το επιτρέπει, θέλω επιτέλους να δω τους αδύνατους να μπορούν να κυκλοφορούν χωρίς φόβο και τις γυναίκες να χωρίζουν όποτε θέλουν και να κάνουν σχέση με όποιον θέλουν χωρίς να ανησυχούν για τη ζωή τους. Και κυρίως θέλω να δω τους τραμπούκους στη γωνία. Και μπράβο τους.