Σχόλιο για το αντιεμβολιαστικό κίνημα, τα sms από το υπουργείο Υγείας, την υγειονομική κρίση και τα νέα μέτρα που εξετάζει η Επιτροπή των Ειδικών.
Δεν τους έχει πείσει τίποτε, ούτε καν ο θάνατος. Θα τους πείσει ένα sms που θα έρθει στο κινητό τους από το υπουργείο Υγείας με τη συνδρομή του υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης; Θα τους κάνει να αλλάξουν γνώμη ένα ψηφιακό alert, θα πάψουν να βλέπουν παντού συνωμοσίες, να πιστεύουν πως κρούσματα και θύματα είναι όλα ψέματα, να αισθάνονται άτρωτοι ή, αν το σηκώνουν οι περιστάσεις, ακόμη και να δέρνουν;
Η απάντηση είναι εύκολη. Και είναι εύκολη επειδή οι αντιεμβολιαστές είναι παλιοί μας γνώριμοι. Προτού προπηλακίσουν τον Θόδωρο Βασιλακόπουλο στο Καστράκι της Καλαμπάκας, είχαν επιτεθεί στον Κωστή Χατζηδάκη στο κέντρο της Αθήνας και στον Κάρολο Παπούλια στην στρατιωτική παρέλαση της Θεσσαλονίκης. Είχαν στήσει κρεμάλες στην πλατεία Συντάγματος, είχαν πετάξει γιαούρτια, είχαν καταγγείλει τους «γερμανοτσολιάδες» και τους «Κουίσλινγκ» - και πάντα με τις πιο άγριες διαθέσεις.
Σαν τον βάτραχο που πηδά από νούφαρο σε νούφαρο, αυτή είναι μια χώρα που πηδά από κρίση σε κρίση. Με τόση συσσωρευμένη εμπειρία, ξέρουμε πια πως κάθε κρίση έχει και τους αρνητές της. Έχει τους φανατικούς αρνητές της πραγματικότητας. Όπως τότε δεν υπήρχε χρέος και χρεοκοπία, έτσι και σήμερα δεν υπάρχει κορωνοϊός και πανδημία. Όπως και τότε, έτσι και σήμερα ο φανατισμός πάει πακέτο με τις βεβαιότητες. Δεν είναι μόνο πως δεν πιστεύουν τίποτε, είναι και πως πιστεύουν πως ξέρουν τα πάντα. Η βαθιά άγνοια μεταβολίζεται σε εγκέφαλο και ψυχισμό σε υποτιθέμενη γνώση: Για να πλουτίζουν οι φαρμακευτικές δεν γίνονται όλα; Για να αλλοιώσουν το DNA μας δεν μας λένε να εμβολιαστούμε; Δεν αποδεικνύουν αυτά τα sms πως μας ελέγχουν; Κι έπειτα, ποιοι είναι αυτοί για να μας στέλνουν sms; Με ποιο δικαίωμα ξέρει το κράτος το κινητό μου και τις υγειονομικές μου συνήθειες;
Τα sms μπορεί να έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα από το προσδοκώμενο
Είναι αυτό που περιέγραψε ο Ηλίας Μόσιαλος. Τα sms, είπε, μπορεί να έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα από το προσδοκώμενο. Όχι επειδή πίσω από κάθε ψεκασμένο κρύβεται ένας φιλελεύθερος, ούτε επειδή η πολυπαινεμένη ψηφιοποίηση έχει και αυτή τα όριά της. Αλλά επειδή μια τέτοια εκστρατεία θα έριχνε απλώς κι άλλο νερό στον μύλο της άρνησης, επειδή η ψηφιακή δράση θα προκαλούσε ένα νέο κύμα ανορθολογικής αντίδρασης.
Η Επιτροπή των Ειδικών που συνεδριάζει την ερχόμενη Τετάρτη δεν αγνοεί αυτό το κύμα που τρέχει παράλληλα με το πανδημικό - ή μάλλον που κάνει το πανδημικό να φουντώνει. Τα μέτρα που, όπως είπε ο Γκίκας Μαγιορκίνης, θα πέσουν στο τραπέζι είναι το αποτέλεσμα αυτού του τοξικού συνδυασμού. Νέα μνημόνια τότε, νέοι περιορισμοί σήμερα. Και μια κρίση που βαθαίνει, που απλώνεται στον χρόνο, που γεννά νέες κρίσεις, πόνο, φτώχεια, θάνατο. Όταν άλλες χώρες επιστρέφουν σε μια κανονικότητα «για όλους», η χώρα που συντηρεί τις κρίσεις της προσπαθεί να τετραγωνίσει τον κύκλο με μη οριζόντια μέτρα και ξορκίζει το φάντασμα ενός νέο λοκντάουν, όπως παλιότερα ξόρκιζε το φάντασμα ενός νέου μνημονίου.
Μπορεί να αναρωτηθεί κανείς εάν είναι επώδυνο μέτρο η μουσική που δεν θα παίζει στις κόκκινες περιοχές. Αλλά θα έκανε λάθος γιατί ο πόνος δεν βρίσκεται εκεί. Βρίσκεται στις ΜΕΘ που μπουκώνουν, στα νοσοκομεία που δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν άλλα περιστατικά, στα χειρουργεία που αναβάλλονται. Αυτό είναι το τίμημα της άρνησης. Και δεν το καταβάλλει μόνο ο ανεμβολίαστος αρνητής, ο διασωληνωμένος γιατρός που έπεισε πατέρα και αδελφό και τους είδε να φεύγουν από τη ζωή. Το καταβάλλουν και οι άλλοι. Αυτοί που έβλεπαν στα μνημόνια μόνο ένα αναγκαίο κακό και στα εμβόλια μόνο την προστασία τους.
Ο επιτυχημένος προσεταιρισμός των ψηφοφόρων της μεσαίας τάξης σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν αποτελεί εφάπαξ κατάκτηση ενός κόμματος, αλλά πρόσκαιρο χαρτί
14°
