Μια πρόταση «προοδευτικής» διακυβέρνησης από το παρελθόν

Η έννοια του προοδευτικού ήταν πάντοτε παρεξηγημένη στον όμορφο αυτό τόπο. Γενιές και γενιές μεγάλωσαν με την αντίληψη ότι προοδευτικό είναι το κομμουνιστικό, το σοσιαλιστικό, το αριστερό τέλος πάντων. Αυτό που επαγγελλόταν την αποκαθήλωση του καπιταλισμού και του δημοκρατικού πολιτεύματος και την ανάδυση μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας με τα γνωστά χαρακτηριστικά που βίωσαν οι χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού και οι διάφορες τριτοκοσμικές παραλλαγές τους. Μόνο που η ζωή είχε ως συνήθως διαφορετική άποψη.

Σήμερα το «προοδευτικό» μοντέλο των ονείρων των «προοδευτικών» επιβιώνει στη Βόρεια Κορέα και στην Κούβα, ούτε καν στην Κίνα. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί στην Ελλάδα που επιθυμούν να γίνουμε Β. Κορέα ή Κούβα. Μετά τη διακυβέρνηση της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ μπορούμε να πούμε με ασφάλεια ότι η «προοδευτική διακυβέρνηση» είναι αυτή που δοκιμάσαμε επί των ημερών τους. Διότι τι άλλο θα μπορούσε να είναι η διακυβέρνηση των «προοδευτικών»; Απαξίωση της ΕΕ και προσπάθεια εξόδου από αυτήν, υψηλή φορολογία και ξεζούμισμα της μεσαίας τάξης, αποφυγή ξένων μεγάλων επενδύσεων, το Ελληνικό ένας τεράστιος σκουπιδότοπος, κράτος των ημετέρων και χαμηλής ποιότητας δημόσιες υπηρεσίες. Παιδεία στα πρόθυρα της πλήρους διάλυσης, σκάνδαλο Νοvartis και απόπειρα καταδίωξης των πολιτικών αντιπάλων, απόπειρα ελέγχου των ΜΜΕ, κάτι παράξενα με Ρασπούτιν και Μιωνή, Μάντρα, Μάτι και βέβαια βοσκοτόπια. Δεν μοιάζουν και πολύ προοδευτικά όλα αυτά. Ή μήπως είναι προοδευτικό ότι ο στρατός εγγυάται την εσωτερική ασφάλεια της χώρας;

Και γι' αυτό η ελληνική κοινωνία, δημοκρατικά και πλειοψηφικά, επέλεξε τους συντηρητικούς και ανέδειξε τη ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη στο τιμόνι της χώρας. Δηλαδή συντήρηση στο δημοκρατικό πολίτευμα και την ελεύθερη οικονομία. Συντήρηση στη σύγχρονη παιδεία που συνομιλεί με την παραγωγή, είσοδο της δημόσιας διοίκησης στην ψηφιακή εποχή, προσέλκυση μεγάλων επενδύσεων και μείωση της φορολογίας, βοήθεια στους ασθενέστερους, ισχυροποίηση του ευρωπαϊκού και διεθνούς προφίλ της χώρας, αμυντική θωράκιση με σύναψη συμφωνιών με κάποιους από τους ισχυρούς της Γης. Αν αυτό είναι το συντηρητικό, τότε όλος ο ελεύθερος κόσμος είναι συντηρητικός και πολύ καλά κάνει, και η Ελλάδα δεν έχει κανένα λόγο να ακολουθήσει τον άλλο δρόμο, τον ντεμέκ προοδευτικό.

Γι' αυτό και ξενίζει μεγάλο μέρος του δημοκρατικού κόσμου η υπόσχεση του Γιώργου Παπανδρέου ότι θα αναζητήσει ως νέος μελλοντικός πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ μια «νέα αλλαγή» και «διαμόρφωση μιας προοδευτικής πρότασης διακυβέρνησης», υπονοώντας μέσω της συνεργασίας με το ΣΥΡΙΖΑ. Εκτός κι αν όλοι καταλάβαμε λάθος. Η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία, όπως τουλάχιστον τη βλέπουμε στην Ευρώπη και την οποία χρόνια τώρα φιλοδοξεί να αναβιώσει το ΚΙΝΑΛ, δεν διαφέρει και πολύ από όσα προωθεί και υλοποιεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Και αυτός είναι ο λόγος που το κόμμα αυτό αδυνατεί να ξεκολλήσει από το 6% -7%. Εκτός αν ο Γ. Παπανδρέου θεωρεί ως προοδευτικά όλα αυτά που ζήσαμε την περίοδο 2015-19 ή κάτι ακόμα χειρότερο.

Και του λόγου μου το αληθές φαίνεται από τις ποιοτικές έρευνες της κοινής γνώμης. Το 60% των ψηφοφόρων του ΚΙΝΑΛ, που μόνο δεξιούς δεν μπορείς να τους πεις, επικροτούν πολλά από τα πεπραγμένα της σημερινής κυβέρνησης, και διακατέχονται από ισχυρά αντι - ΣΥΡΙΖΑ αισθήματα. Διότι οι άνθρωποι είναι δημοκράτες, αλλά και ευρωπαίοι πολίτες, ενημερώνονται για τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο, συγκρίνουν και αποφασίζουν. Δεν είναι δυνατόν, για παράδειγμα, ένας σύγχρονος ευρωπαίος πολίτης να ταυτίζεται με τις σκληρές αντιδραστικές συντεχνίες του δημοσίου, ούτε να επιδιώκει τη σημερινή εποχή τον διορισμό όλων των πολιτών στο δημόσιο. Δεν μπορεί να υποστηρίξει φτηνά τερτίπια όπως αυτά που προτείνουν οι «προοδευτικοί» για να αποφύγουν οι εκπαιδευτικοί την εσωτερική αξιολόγηση του σχολείου και του εκπαιδευτικού αποτελέσματος. 

Εδώ και καιρό όλη η συζήτηση μέσα στον χώρο της κεντροαριστεράς αναλώνεται στην επιστροφή των ψηφοφόρων που της «έκλεψε» ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός ο καημός διαμορφώνει κάθε πολιτική πρόταση και παρακάμπτει το αίτημα σύνταξης μιας σαφούς ταυτότητας. Το ΚΙΝΑΛ ζει και πολιτεύεται με τα μάτια καρφωμένα στα μέλη και ψηφοφόρους του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ που αγάπησαν τη ριζοσπαστική αριστερά. Κακώς. Ο κόσμος αυτός ριζοσπαστικοποιήθηκε την εποχή της μεγάλης κρίσης και όχι μόνο δεν γυρνά αλλά ούτε καν θέλει να θυμάται πού ανήκε κάποτε. Αισθάνεται πολύ καλά στο νέο πολιτικό του σπίτι και βλέπει καθημερινά την επιλογή του να δικαιώνεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να πολιτεύεται με τις ίδιες ακριβώς αρχές που τον έφεραν στον αφρό και συγκίνησαν σφόδρα πριν μερικά χρόνια ένας μέρος του πασοκικού κόσμου. Λέει σε όλα ΟΧΙ και δεν προτείνει τίποτα, όπως ακριβώς έσκιζε το μνημόνιο χωρίς να απαντά στο μέγα ερώτημα, τι θα γίνει με το χρέος. 

Οι προσπάθειες της προηγούμενης ηγεσίας να εμφανιστεί το ΚΙΝΑΛ με μια πατίνα κόκκινης απόχρωσης δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα. Δεν έφεραν κόσμο από το ΣΥΡΙΖΑ. Αντιθέτως έπεισαν όσους και όσες κεντρώους στηρίζουν τη σημερινή κυβέρνηση ότι σωστά πράττουν. Αλλά όχι μόνο αυτό. Δηλώσεις σαν και αυτές του Γ. Παπανδρέου φοβίζουν τον χώρο του Κέντρου για άσχημες μελλοντικές εξελίξεις και τον μπετονάρουν στο πλευρό του Κ. Μητσοτάκη. Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα δεν διαθέτει καμία προοπτική ολικής επαναφοράς και οι μικρές και μελλοντικά διασπασμένες δυνάμεις του ΚΙΝΑΛ δεν μπορούν να τον βοηθήσουν. Το αριστερό ΠΑΣΟΚ πήγε στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχει άλλο για να πάει. Όσοι μένουν είτε από νοσταλγία είτε γιατί πιστεύουν στην αναγέννηση της κεντροαριστεράς δεν έχουν καμία σχέση με την ιδεολογία και κυρίως την πρακτική της σημερινής Αριστεράς. Ανήκουν στο δημοκρατικό χώρο του Κέντρου και κει θα μείνουν. Γι' αυτό και ο Μητσοτάκης πολιτεύεται με τα μάτια του και σ’ αυτούς. Για να μη γράψω κυρίως σ' αυτούς.