Ο Οδυσσέας και το τέρας που συνηθίσαμε

Ξέρετε ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα; Η είδηση ότι φοιτητής δέχθηκε επίθεση από αντιεξουαστιαστές στο πανεπιστήμιο θεωρήθηκε κάπως... αναμενόμενη, αν όχι φυσιολογική. Ότι δεν μας προκάλεσε εντύπωση το γεγονός ότι ένας νέος άνθρωπος ξυλοκοπήθηκε, όχι γιατί έκανε κάτι παράνομο (που και πάλι, δεν έχουμε αυτόκλητους υπερασπιστές του νόμου), αλλά για τις απόψεις του.

Θεωρούμε κανονικό ότι το 2021 υπάρχουν φρονηματικές επιθέσεις μέσα στον χώρο που είναι -από την ίδια του τη φύση- η μήτρα και το πεδίο της ελεύθερης διακίνησης και έκφρασης απόψεων.

Ο Οδυσσέας χτυπήθηκε από τρεις αυτοαποκαλούμενους αντιεξουσιαστές διότι τον αναγνώρισαν - στο πρόσωπό του δεν χτύπησαν τον 20χρονο φοιτητή, αλλά το δικαίωμα του στην αντίθετη άποψη. Εν προκειμένω, είχε ταχθεί ανοιχτά υπέρ της θεσμοθέτησης πανεπιστημιακής αστυνομίας. Μοιάζει αρκετά ειρωνικό, αν λάβουμε υπόψη τι ακολούθησε.

Μετά την επίθεση και τον ξυλοδαρμό, ενημερώθηκε η Αστυνομία, καθώς έγινε καταγγελία. Οι δράστες παρέμεναν εντός του Ιδρύματος. Η ΕΛ.ΑΣ δεν κινητοποιήθηκε άμεσα, παρά μόνο αφού η επίθεση πήρε διαστάσεις στα Μέσα Ενημέρωσης κι ενώ οι δράστες είχαν για τα καλά εξαφανιστεί με την ησυχία τους.

Η ΕΛ.ΑΣ, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, δεν έδωσε καμία έμφαση στο γεγονός. Όταν μάλιστα ζητήθηκαν πληροφορίες, μετέδωσε μια εντελώς διαφορετική εικόνα σε σχέση με την αρχική καταγγελία του φοιτητή. Λίγο-πολύ διέρρευσε ότι ο 20χρονος βρέθηκε ως μη όφειλε σε χώρο (στο υπόγειο του ΟΠΑ), όπου οι αυτοαποκαλούμενοι αντιεξουσιαστές ετοίμαζαν εκδήλωση αλληλεγγύης στην Πόλα Ρούπα και η παρουσία του... κρίθηκε ύποπτη. Άρα εδάρη γιατί πήγαινε γυρεύοντας;

Οκ, μετά η ΕΛ.ΑΣ άλλαξε ρότα και προκύπτει ότι διερευνά το γεγονός, ωστόσο η πρώτη αντίδραση είναι ενδεικτική της κατάστασης στα Πανεπιστήμια: Κάποιοι διαφεντεύουν, κάποιοι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, όποτε θέλουν, χωρίς κόστος. Σαν να βρίσκονται στα αμπελοχώραφα του παππού τους, βιώνουν την δράση τους ως «κεκτημένο δικαίωμα», απολαμβάνουν την μακρά ατιμωρησία και -προφανώς- αντιστέκονται στην ιδέα της ύπαρξης πανεπιστημιακής αστυνομίας, που θα τους έβαζε φρένο. Από την πλευρά της η ΕΛ.ΑΣ, διαπιστώνοντας την μη στήριξη από τον πολιτικό κόσμο, δεν ενθουσιάζεται ιδιαιτέρως με τέτοιες καταγγελίες - παρά μόνο αν γίνουν επεισόδια με κουκουλοφόρους και μολότοφ και υποχρεωθεί να στείλει διμοιρίες των ΜΑΤ για να ακολουθήσει μια... εθιμοτυπική σύγκρουση και μετά όλα καλά.

Για να μην το κουράζουμε, η βία και η ανομία στα Πανεπιστήμια έχουν κανονικοποιηθεί στις συνειδήσεις μας. Είναι μέρος της διαδικασίας, είναι αυτονόητες και αναπόφευκτες. Πέρυσι τέτοιο καιρό, πάλι αντιεξουσιαστές είχαν ταπεινώσει τον πρύτανη του ΟΠΑ μέσα στο γραφείο του. Εφέτος, χτυπάνε φοιτητή με αντίθετες απόψεις. Υπάρχει κλίμα υπολανθάνουσας τρομοκρατίας- μην μιλάς, γιατί θα σε στοχοποιήσουμε.

Κι αυτό γίνεται ακόμα πιο πνιγηρό διότι αφορά σε απόψεις. Όπως έγραψε ο καθηγητής Νικόλας Σεβαστάκης, «εδώ και χρόνια υπάρχει θέμα ελευθερίας του λόγου και των ιδεών στο πανεπιστήμιο. (...) Η πιο ακραία μετάφραση του προβλήματος είναι η άσκηση βίας, ο τραμπουκισμός, η άμεση, φυσική απειλή και η πραγματοποίησή της (ακόμα και αν είναι λεκτική και δεν γίνεται πράξη, ανήκει στο πεδίο της βίας). Όμως αυτό είναι υποκατηγορία του μεγαλύτερου προβλήματος. Το μεγάλο σκάνδαλο είναι ότι πρέπει κανείς να προσποιείται, να αυτολογοκρίνεται, να μην ενοχλεί με ιδέες που μπορεί να καταχωριστούν στο 'συντηρητικό', «ακρο-κεντρώο», συστημικό στρατόπεδο».

Το Πανεπιστήμιο, λόγω της διαχρονικής απροθυμίας του πολιτικού και ακαδημαϊκού κόσμου, της ανοχής σε βία και ανομία λόγω μιας τάχα μου ιδιαιτερότητας του χώρου, έχει χάσει μέρος από την ίδια του ταυτότητα, κομμάτι από την φύση του: Το προνόμιο της ελευθερίας (που δεν είναι ασυδοσία, όπως το αντιλαμβάνονται, απολύτως ιδιοτελώς, ορισμένοι). Και φτάνουμε πλέον στο σημείο να μην μπορεί να διασφαλιστεί η σωματική ακεραιότητα φοιτητών και καθηγητών. Έχουμε ένα τέρας που το συνηθίσαμε.