Ο δακτύλιος της ασυνέπειας

Ζεις στο κέντρο της Αθήνας. Στο πολύ κέντρο, το ιστορικό. Επειδή εκεί μεγάλωσες και το αγαπάς. Επειδή θέλεις επιτέλους να το δεις να γίνεται η βιτρίνα της Αθήνας και όλης της Ελλάδας. Να λάμπει, να είναι στολίδι. Να είναι γεμάτο κατοίκους και τουρίστες, χωρίς να διαταράσσεται η ισορροπία της πόλης από τις διάφορες δραστηριότητες.

Βεβαίως ζεις μέσα στην υποβάθμιση, αλλά αντιστέκεσαι και κάνεις υπομονή, φωνάζοντας όπου μπορείς. Σε μια χώρα, όπου την τελευταία δεκαετία (κυρίως), η έννοια των κοινών κανόνων για όλους έχει βάναυσα πληγεί. Εκεί όπου η αστυνόμευση είναι ανεπαρκής, η πρόνοια ανύπαρκτη, το οργανωμένο κράτος ανέκδοτο, ο σεβασμός προς τους άλλους σπάνιος όσο και η βροχή τον Αύγουστο.

Εκεί όπου ο καθένας το θεωρεί πτυελοδοχείο της πόλης: Είτε για τις πολιτικές του διεκδικήσεις, είτε για τις επιχειρηματικές και προσωπικές του επιδιώξεις. Εκεί όπου ο καθένας κάνει θόρυβο όποτε του καπνίσει (γιατί δεν βαριέσαι, κέντρο είναι), εκεί όπου ο καθένας παρκάρει όπου γουστάρει για να βγει το Σαββατόβραδο, εκεί όπου οχήματα πάνε μονίμως ανάποδα στους δρόμους και πάνω στον πεζόδρομο/πεζοδρόμιο, γιατί δεν υπάρχει κανένας έλεγχος. Εκεί όπου συγκεντρώνονται όλοι οι εξαθλιωμένοι άστεγοι, ναρκομανείς, μετανάστες χωρίς καμία φροντίδα. Εκεί όπου κάθε 15 λεπτά κάποιος ψάχνει τα σκουπίδια και αφήνει πίσω όλο το περιεχόμενο του κάδου χυμένο, στο αιώνια λιγδιασμένο πεζοδρόμιο.

Έχεις μικρά παιδιά. Και τα μικρά παιδιά πρέπει να πάνε σχολείο. Έλα όμως που τα λιγοστά σχολεία στο κέντρο είναι πολλές φορές να μην περάσεις ούτε απ’ έξω. Τα ακροδεξιά καραγκιοζιλίκια προσπερνούν το βασικό: Δεν είναι τα μεταναστάκια η αιτία για την υποβάθμιση των σχολείων. Το αντίστροφο ισχύει, τα ίδια τα σχολεία, όπως και οι γειτονιές τους, είναι υποβαθμισμένα κι έχουν μόνο παιδιά αλλοδαπών.

Όσοι μπορούν τα στέλνουν αλλού, σε καλύτερες γειτονιές, όπως το Θησείο ή μακρύτερα, λέγοντας ψέματα φυσικά για τον πραγματικό τόπο διαμονής τους. Ή μετακομίζουν, πολύ απλά. Με αποτέλεσμα να μένουν σχεδόν μόνο τα μεταναστάκια, γιατί οι γονείς τους δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Με ηρωικούς δασκάλους, πολύ συχνά. Για περάστε να δείτε το νηπιαγωγείο και το δημοτικό στην Αγίων Ασώματων, που μοιάζει με Αλκατράζ. Ποιoς γονιός που νοιάζεται για το μέλλον των παιδιών του, θα τα έστελνε εκεί;

Τα παιδιά πρέπει να μετακινηθούν και για πολλούς άλλους λόγους. Δεν μπορείς βέβαια εύκολα να παρκάρεις για να επιβιβάσεις και να αποβιβάσεις, γιατί οι μπλε θέσεις που ο Δήμος έχει εξασφαλίσει για τους κατοίκους, ώστε να μην πληρώνουν κάθε τρεις ώρες εισιτήριο ελεγχόμενης στάθμευσης, καταλαμβάνονται συνεχώς από παραβάτες. Η δημοτική αστυνομία (που ατυχέστατα συρρίκνωσε ως υπουργός ο σημερινός πρωθυπουργός) περνάει μία φορά την ημέρα, το πολύ. Ανεπαρκέστατη συχνότητα, οι «έποικοι» επελαύνουν διαρκώς. Ακόμα και τη ράμπα του αναπήρου κλείνουν, με αστείες δικαιολογίες («α, δεν το είδα», «τέτοια ώρα δεν κυκλοφορούν ανάπηροι»). Κάποιες φορές, αν κατακλύσουν με μηνύματα την εφαρμογή Novoville όσοι ενοχλούνται, αφαιρούνται οι πινακίδες στους παραβάτες, αλλά σπανίως. Στις διαμαρτυρίες των κατοίκων, οι υπηρεσίες του Δήμου απαντούν με το πόσες παραβάσεις έχουν βεβαιώσει το τελευταίο διάστημα. Ε, και; Αφού δεν φτάνουν ούτε κατά διάνοια…

Αναγκάζεσαι λοιπόν και διπλοπαρκάρεις μπροστά στους κάδους των σκουπιδιών, γιατί έτσι το αυτοκίνητο μπαίνει λίγο πιο μέσα - και ενοχλεί λιγότερο. Τα παιδιά σου περνούν μέσα από τη μπόχα, για οποιαδήποτε μετακίνηση. Τα φορτώνεις το πρωί, για να τα πας σχολείο, τα φέρνεις πίσω μετά το μεσημέρι. Έχεις να αντιμετωπίσεις την κίνηση, που μετά την καραντίνα έχει επανέλθει στα χειρότερα. Έχεις να αντιμετωπίσεις και τις συνέπειες του πρόχειρου και αψυχολόγητου Μεγάλου Περιπάτου, που ενίσχυσε το μποτιλιάρισμα και ασχήμηνε την πόλη, χωρίς κανένα κέρδος.

Κάποιοι αιθεροβάμονες, εκτός τόπου και χρόνου πραγματικής ζωής, σου προτείνουν να πηγαίνεις στη δουλειά σου, που είναι μακριά, με ποδήλατο. Τα ηλεκτρικά, σου λένε, είναι τώρα λύση, για το ανάγλυφο της πόλης. Δηλαδή, θα πηγαίνεις τα τετράχρονα στο σχολείο, θα γυρνάς να αφήσεις το αυτοκίνητο και θα παίρνεις το ποδήλατο, για να διακινδυνεύσεις τη σωματική σου ακεραιότητα, να κουβαλήσεις τον εξοπλισμό σου, ανεξαρτήτως καιρού και προβλημάτων υγείας και να φτάσεις κάποτε στον προορισμό σου. Μάλλον δεν έχει χρειαστεί ποτέ να κάνουν δουλειές στο δρόμο, να ψωνίσουν για μια οικογένεια, να προλάβουν το χρονοδιάγραμμα της ημέρας.

Ή σου προτείνουν να μπεις στα ΜΜΜ, εν μέσω πανδημίας, με τους «ανυπότακτους» Έλληνες να μη φορούν μάσκες, να μην τηρούν αποστάσεις και να μην υπάρχει κανένας έλεγχος, σε αυτό που νομίζουν ότι είναι αντίσταση «κατά του συστήματος». Πάλι για να φτάσεις τελευταίος και καταϊδρωμένος, αφού πρέπει να πας και να φέρεις τα παιδιά σου με το αυτοκίνητο.

Έχεις φυσικά διαλέξει ΙΧ τελευταία τεχνολογίας (Euro 5 ή 6), που ρυπαίνει το λιγότερο δυνατό, κάτω από το όριο των 140 grCO2/km, που αναθεωρήθηκε πρόσφατα, μόλις το 2020. Και γιατί είσαι περιβαλλοντικά συνειδητοποιημένος και γιατί σου είναι απαραίτητο να κυκλοφορείς ελεύθερα στον δακτύλιο. Έχεις χρεωθεί με δάνειο για να το πάρεις και έχεις εμπιστευθεί την Πολιτεία ότι αυτό θα σου εξασφαλίσει απρόσκοπτα τη στοιχειώδη ικανοποίηση των καθημερινών αναγκών σου.

Κι έρχεται ξαφνικά ο υπουργός Μεταφορών Κώστας Αχ. Καραμανλής και σου ανακοινώνει την ασυνέχεια και την ασυνέπεια του κράτους. Στον δακτύλιο (που πολύ σωστά θα επανέλθει), θα κυκλοφορούν μόνο τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα καθημερινά, δήλωσε αποσπασματικά. Επικρίνοντας το γεγονός ότι δεν υπάρχει ολοκληρωμένη πολιτική από όλους τους εμπλεκόμενους φορείς για την Αθήνα.

Τι ειρωνεία… Δηλαδή, αν δεν έχεις την οικονομική δυνατότητα να αγοράσεις ένα σημαντικά πιο ακριβό ηλεκτρικό αυτοκίνητο, που δεν μπορεί να πάει ένα ταξίδι πάνω από 5 ώρες (και που σύμφωνα με πολλούς ειδικούς του αυτοκινήτου είναι άγνωστο τι κόστος αντικατάστασης μπαταριών θα σου βγάλει στο μέλλον), πρέπει να μετακομίσεις, έτσι ώστε να αδειάσει το κέντρο τελείως από οικογένειες. Ή να παρανομείς, ρισκάροντας καθημερινά το πρόστιμο. Ή να πηγαίνεις τα παιδιά σου στο σχολείο, μέρα παρά μέρα. Συγχαρητήρια.