Ποτέ την Κυριακή

Ξεκινώντας το άρθρο αυτό πρέπει να ξεκαθαρίσω πως δεν έχω ποτέ εργαστεί ως υπάλληλος σε κατάστημα ούτε φυσικά έχω υπάρξει ο ίδιος μαγαζάτορας. Μιλάω ως απλώς σκεπτόμενος (λέμε τώρα) πολίτης, αλλά και ως καταναλωτής. Τις τελευταίες δύο Κυριακές η κυβέρνηση αποφάσισε να παραμένουν ανοιχτά τα μαγαζιά όλες τις Κυριακές του χρόνο σε δέκα περιοχές της χώρας οι οποίες χαρακτηρίστηκαν «τουριστικές».

Έχουμε πει πολλές φορές πως είμαστε υπέρ των μεταρρυθμίσεων. Έχουμε γράψει πως η Αγορά πρέπει να «κινηθεί», πως είναι αναγκαίο να προστατευθούν οι θέσεις εργασίας. Δεν είναι όμως δυνατό να θυσιάζεις τα πάντα στο όνομα της «ανάπτυξης» και του «τζίρου». Στην προκειμένη περίπτωση βρισκόμαστε μπροστά σε ένα μέτρο απάνθρωπο, σε ένα μέτρο που καταστρατηγεί βασικά εργασιακά δικαιώματα. Με απλά λόγια δεν γίνεται να αναγκάζεις τους εργαζόμενους να δουλεύουν 365 μέρες το χρόνο.

Πολλοί φέρνουν για παράδειγμα τις ταβέρνες ή τα μπαρ τα οποία όντως είναι ανοιχτά όλες τις μέρες της εβδομάδας. Πρόκειται όμως για επιχειρήσεις που λειτουργούν σε διαφορετικούς ρυθμούς. Οι εργαζόμενοι σε αυτές έχουν συγκεκριμένα ρεπό, μία με δύο μέρες την εβδομάδα (ή τουλάχιστον έτσι πρέπει να γίνεται, στην Ελλάδα ζούμε, δυστυχώς…) κι έτσι δουλεύουν πενταήμερο ή, στη χειρότερη περίπτωση, εξαήμερο. Ένα μικρό μαγαζί που απασχολεί έναν με δύο υπαλλήλους όμως δεν μπορεί να αντέξει τέτοιες πολυτέλειες. Οι άτυχοι εργαζόμενοι θα είναι πλέον υποχρεωμένοι να δουλεύουν χωρίς σταματημό. Ακόμα χειρότερη θα είναι η κατάσταση σε «οικογενειακές» επιχειρήσεις τις οποίες «τρέχουν» μοναχά οι ιδιοκτήτες. Οι άνθρωποι αυτοί θα πρέπει να ξεγράψουν από το λεξιλόγιό τους τη λέξη «ξεκούραση» ενώ δεν θα έχουν καν το χρόνο να φροντίζουν τα μαγαζιά τους, κάτι που παραδοσιακά γίνεται Σαββατοκύριακα. Φυσικά, η λογική πως το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές είναι προαιρετικό δεν ευσταθεί. Αν την ώρα που ο ανταγωνιστής σου δουλεύει φουλ εσύ αποφασίσεις να πας για μπανάκι στην παραλία, καλό θα είναι να ετοιμάζεις το «Πωλείται» για τη βιτρίνα σου. Γίνεται εύκολα κατανοητό πως οι μικρές επιχειρήσεις είναι καταδικασμένες σε εξαφάνιση. Εκτός φυσικά αν βρεθούν «θύματα» έτοιμα να αγνοήσουν την έννοια «ελεύθερος χρόνος». Αλλά και από «ρομαντικής» πλευράς, η Κυριακή ήταν παραδοσιακά μια μέρα ηρεμίας και περισυλλογής. Μια μέρα περιπάτου στους άδειους δρόμους της πόλης. Αλίμονό μας αν καταδικαστούμε να ζούμε σε μια ασταμάτητη βαβούρα, σε ένα ατέρμονο παζάρι δουλειάς μέχρις εσχάτων.

Το αστείο της υπόθεσης είναι πως η απόφαση αυτή αφορά, λέει, τις τουριστικές περιοχές. Ανάμεσα σε αυτές συμπεριλαμβάνονται το εξωτικό Πικέρμι, τα με άγρια ομορφιά Εξάρχεια, αλλά και η περιοχή γύρω από την Ομόνοια. Η τελευταία πάντως σίγουρα προσφέρεται για σεξοτουρισμό και μπορώ να φανταστώ τους διάφορους μπερμπάντηδες μετά από τις επισκέψεις τους στα «σπιτάκια» να αγοράζουν και ένα φουστανάκι για τη γυναίκα τους…

Προσωπικά θεωρούσα θετικό να είναι ανοιχτά τα μαγαζιά επτά Κυριακές το χρόνο, όπως ήταν η αρχική απόφαση της κυβέρνησης. Με αυτό τον -σχετικά ανώδυνο- τρόπο, θα μπορούσε όντως να αναπνεύσει η (ταλαιπωρημένη και από τις συνεχείς πορείες στο Κέντρο) αγορά. Στους συνήθεις αντιρρησίες τόνιζα πως η κυβέρνηση είχε δεσμευτεί πως δεν θα προεκτείνει το μέτρο αυτό σε όλες τις Κυριακές του έτους. Κάτι που τελικά έκανε, χάνοντας ένα κομμάτι της αξιοπιστίας της και κάνοντάς με να νιώθω κόπανος.

Εξυπακούεται πως καταδικάζουμε ακραίες και άθλιες συμπεριφορές, όπως ο προπηλακισμός εργαζομένων αλλά και πελατών που ψώνιζαν σε μαγαζιά που έμειναν ανοιχτά τις προηγούμενες δύο Κυριακές. Δεν ευθύνονται ούτε αυτοί ούτε καν οι ίδιοι οι μαγαζάτορες. Πρόκειται για ένα φριχτό σφάλμα της κυβέρνησης. Και είναι οξύμωρο πως μιλάμε για την ίδια κυβέρνηση της οποίας υπουργός ξεκαθάρισε πρόσφατα πως θα συμμαχούσε και με το διάβολο ακόμα ώστε να μη χάσει την δουλειά του κανένας δημόσιος υπάλληλος. Διευκρινίζοντας φυσικά πως μιλάει και για όσους δεν είναι παραγωγικοί…