Oι τοξικές «ρίζες» του εκλογικού σώματος

Ήταν μία  συνεδρίαση της Επιτροπής Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων  για την στρατιωτική συμφωνία Ελλάδας-Γαλλίας. Μία συμφωνία που, από την φύση της, προϋπέθετε προσεκτική στάση, υπευθυνότητα και γνώση για τα μέρη της. Με εθνική αλλά και πανευρωπαική σημασία. Που πιθανότατα, ανοίγει τον δρόμο στον μελλοντικό σχεδιασμό του ευρωπαικού αμυντικού δόγματος.

Κι όμως, κατέληξε σε γλαφυρούς, γραφικούς και μισαλλόδοξους διαξιφισμούς, μεταξύ  βουλευτών. Με αποτέλεσμα την διαγραφή του Κωνσταντίνου Μπογδάνου από την κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας.

Τα ερωτήματα είναι πολλά, μεταξύ των οποίων το βασικότερο: ποιο είναι το εκλογικό ακροατήριο των βουλευτών που επικαλούνται συνεχώς το παρελθόν για να διεγείρουν το θυμικό των ψηφοφόρων τους;

Βοηθάει στις ερμηνείες μας ποιος το ξεκίνησε πρώτος; Είναι προφανές ότι η Αριστερά, ως ηττημένη του Εμφυλίου, δημιούργησε, μεταπολεμικά, τον δικό της μύθο. Ταυτόχρονα όμως, και η Δεξιά, έχτισε το δικό της αφήγημα, ως αντίπαλo δέος του άλλοτε, ρεαλιστικού και άλλοτε φοβικού κομμουνιστικού κινδύνου.

Ο χρόνος όμως, δεν φαίνεται να δικαίωσε κανέναν από τους δύο. Πρώτον γιατί το σοσιαλιστικό ιδεώδες κατέρρευσε παγκοσμίως και δεύτερον, γιατί, ιστορικά, κάθε «δεξιό εγχείρημα» κρίθηκε αναποτελεσματικό σε ό τι αφορά τον εκσυγχρονισμό του κράτους.

Αντίθετα, η χώρα μπήκε σε τροχιά ανάπτυξης μόνο όταν άφησε πίσω της τις ιδεοληψίες, τις «θρησκείες», τα δόγματα και τις φαντασιώσεις του παρελθόντος.

Σήμερα, που η πραγματικότητα στρέφει συνεχώς το πρόσωπό της στο μέλλον, πως είναι δυνατόν να διαμορφώνουμε την πολιτική μας ατζέντα με δράκους και μάγισσες του παρελθόντος;

Κι όμως, το κάνουμε. Γιατί  η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος συνεχίζει να καθοδηγείται από μία ιδιότυπη «συναισθηματοκρατία», εις βάρος του ορθολογισμού. Γιατί η γοητεία των ταπεινών ενστίκτων υπερισχύει πάντα της ψυχρής αποτίμησης της πραγματικότητας.

Τι φταίει για αυτό; Η κακή διαχείριση του εκπαιδευτικού και του πολιτικού συστήματος. Η καλλιέργεια του ευερέθιστου θυμικού στα σχολεία (ηρωικά πρότυπα, συνθήματα, ιστορικά ψεύδη κτλ) και της διαιώνισης ενός «λαικιστικού μανιχαισμού» στην πολιτική. Εκεί όπου ο «καλός άνθρωπος» Αριστερός και ο «καλός πατριώτης» Δεξιός δεν απεμπολούν ποτέ το ηθικό  πλεονέκτημα…

Ο πολιτικός μας «πρωτογονισμός» διαιωνίζει το οπαδικό πνεύμα. Είναι θέμα παιδείας, εκλογικού συστήματος, δημοσιογραφικής δεοντολογίας και πολλών άλλων μικρών επαναστάσεων που θα «παγώσουν τις καρδιές» των ψηφοφόρων αλλά θα ξυπνήσουν  περισσότερο τις συνειδήσεις τους.

 Κι αν η Αριστερά επενδύει στο μίσος, από ένδεια επιχειρημάτων, σίγουρα δεν είναι η Δεξιά αυτή που θα διορθώσει την πολιτική αδικία. Άλλωστε, η προηγούμενη διακυβέρνηση απέδειξε ότι  δεν είναι και τόσο μακριά το ένα στρατόπεδο από το άλλο…

Δυστυχώς για τους σύγχρονους «αρματολούς», με όποιο χρώμα στολής και να εμφανίζονται, το σημερινό πεδίο της μάχης δεν προσφέρεται για εμφυλιοπολεμικές «εκστρατείες». Η σύγχρονη οικονομία, η ασφάλεια, η δημοκρατία και η ευημερία των πολιτών δεν έχουν ανάγκη από φουστανέλες, σταυρούς και σφυροδρέπανα. Είναι διεκδικήσεις που τα καθαρά μυαλά και οι ελεύθερες συνειδήσεις πρέπει να παλέψουν πολύ για  τις κερδίσουν.

Βασανιζόμαστε από έναν άγονο φονταμενταλισμό κακών παραδόσεων. Η επιλεκτική μνήμη δεν μας ωφελεί. Η αλήθεια είναι μόνο μπροστά και όχι πίσω μας.

Χρειαζόμαστε πιο πρακτικές αποφάσεις για να κόψουμε τις τοξικές ρίζες της κοινωνίας μας.  Τις φαντασιακές παραδόσεις και το διχαστικό δηλητήριο του παρελθόντος. Ακόμα κι αν είναι επώδυνο, ας ξεκινήσουμε από κάπου. Από τα σχολεία ας πούμε κι από το εκλογικό σύστημα…