Η βία των αστερίσκων και το αβγό του φιδιού στη Σταυρούπολη

Στην καταδικαστική ανακοίνωση που εξέδωσε για τα επεισόδια στη Σταυρούπολη, η ΟΛΜΕ κάλεσε το υπουργείο Παιδείας να «αναλάβει τις ευθύνες του». Οι συντάκτες της ανακοίνωσης δεν μπήκαν στον κόπο να εξηγήσουν ποιες ακριβώς είναι αυτές οι ευθύνες. Μπορεί όμως κανείς να υποθέσει βάσιμα πως εάν οι συντάκτες ήταν φιλόλογοι και τους ζητούσε να αναπτύξουν το θέμα των ευθυνών του υπουργείου θα έγραφαν μια ωραιότατη έκθεση ιδεών. 

Πρέπει να αισθανόμαστε τυχεροί επειδή γλιτώσαμε από τη συνδικαλιστική φλυαρία; Κάθε άλλο. Η ανακοίνωση της ΟΛΜΕ υπενθυμίζει πως η συζήτηση για τη βία εξακολουθεί να γίνεται με αστερίσκους. Καταδικάζουμε αλλά την ευθύνη για τους φασίστες που δέρνουν την έχει κάποιος άλλος. Το αβγό του φιδιού εκκολάπτεται αλλά κάποιος άλλος το ζεσταίνει. Κάποιος που εποφθαλμιά τις ακροδεξιές ψήφους, όπως είπε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με τον οποίο «δεν έχει νόημα να καταδικάζεις τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται όταν ξέρεις από πού προέρχεται».

Η ανάγνωση δεν είναι καινούργια. Είναι μια λογική που λέει πως η μήτρα της βίας έχει μεγαλύτερη σημασία από την ίδια τη βία επειδή μπορεί να γίνει αντικείμενο ερμηνείας. Είναι άλλη η ακροδεξιά βία και άλλη η ακροαριστερή. Άλλη η βία του σουγιά και άλλη των μολότοφ - αλλά και γι’ αυτές πάλι εξαρτάται εάν είσαι από την πλευρά εκείνου που τις ρίχνει ή εκείνου που τις τρώει, όπως είχε πει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή.

Εντάξει, ήταν ένας αστεϊσμός. Μόνο που ανάμεσα στα αστεία, τις ερμηνείες και τους τύπους της βίας που άλλοτε καταδικάζονται επειδή είναι μαύροι με αγκυλωτούς σταυρούς και άλλοτε δικαιολογούνται ως «ποτάμι της κοινωνικής οργής που ξεχειλίζει» χάνεται το δάσος. Απαλείφεται το γεγονός πως, ναι, αυτή η κοινωνία έχει σοβαρό πρόβλημα βίας.   

Ακόμη χειρότερα, οι νεοναζί γίνονται ρυθμιστές των δημοκρατικών μας φρονημάτων. Δίπλα στον Κώστα Γαβρόγλου, τον υπουργό Παιδείας που θεώρησε πως αρκεί ένα «ρωμαλέο» φοιτητικό κίνημα και λίγη κουλτούρα αυτοδικίας για να ξεριζωθεί η βία από τα πανεπιστήμια, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εγκάλεσε το υπουργείο Παιδείας για σκόπιμο ισαποστακισμό.  «Για να μην χάσει το ακροατήριο της Ακροδεξιάς» είπε, «αφήνει μια πηγή έντασης και σύγκρουσης μέσα στο σχολείο». Ο τομεάρχης του κόμματος, πάλι, διαπίστωσε «ένοχη αδράνεια» της κυβέρνησης.  Για μια χούφτα ψήφους, ασ’ τους να πλακώνονται.

Στην απάντηση του κυβερνητικού εκπροσώπου που είπε πως «ο κ. Τσίπρας που κυβέρνησε με ένα κομμάτι της ακραίας δεξιάς του κ. Καμμένου δεν μπορεί να κουνάει το δάχτυλο στην παράταξη που ξεκίνησε τη δίωξη της εγκληματικής οργάνωσης και στην κυβέρνηση που στην διάρκεια της θητείας της ολοκληρώθηκε η δίκη και η καταδίκη της Χρυσής Αυγής» δεν βρίσκει κανείς έναν κυνηγό του ναζισμού αλλά κάποιον που απολογείται. 

Ήταν ποτέ η Χρυσή Αυγή ένα παιδί που του χαϊδέψαμε το κεφάλι για να το καλοπιάσουμε; Μπορεί και να ήταν. Τόσα χρόνια δίκης και μία καταδίκη μετά όμως, θα έπρεπε να είμαστε σίγουροι: πουθενά δεν εκκολάπτεται καλύτερα το αβγό του φιδιού όσο στη θέρμη μιας πολιτικής κλωτσοπατινάδας.