- ΑΡΧΙΚΗ
-
ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
-
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
-
LIFE
-
LOOK
-
YOUR VOICE
-
επιστροφη
- ΣΕ ΕΙΔΑ
- ΜΙΛΑ ΜΟΥ ΒΡΟΜΙΚΑ
- ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΑΣ
-
-
VIRAL
-
επιστροφη
- QUIZ
- POLLS
- YOLO
- TRENDING NOW
-
-
ΖΩΔΙΑ
-
επιστροφη
- ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ
- ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΚΟΣ ΧΑΡΤΗΣ
- ΓΛΩΣΣΑΡΙ
-
- PODCAST
- 102.5 FM RADIO
- CITY GUIDE
- ENGLISH GUIDE
Ελλάδα - Γαλλία: Το νόημα μιας συμφωνίας
Αν η Ελλάδα δεν μπόρεσε να γίνει Ελβετία του Νότου είναι επειδή η γειτονιά της μύριζε πάντοτε μπαρούτι
Άμεση ανάλυση για την συμφωνία Ελλάδας - Γαλλίας για τις φρεγάτες
Ηχεί παράξενο για μια χώρα που χρωστάει όσα καμία άλλη στον κόσμο σε σχέση με το ΑΕΠ της αλλά είναι έτσι: η Ελλάδα έχει το δεύτερο υψηλότερο επίπεδο δαπανών για τη άμυνα μεταξύ των μελών του ΝΑΤΟ. Ηχεί ακόμη πιο παράξενο εάν αναλογιστεί κανείς ότι η Ελλάδα ξόδεψε το 2,68% του ΑΕΠ της την περίοδο 2013 - 2020. Ψηφίζαμε μνημόνια, κάναμε δημοψηφίσματα, αλλά ο στρατός μας παρέμενε πανάκριβος. Δεν μπορέσαμε να αποτρέψουμε μια κρίση κι έναν διχασμό αλλά φροντίσαμε για την αποτρεπτική ισχύ των ενόπλων δυνάμεων. Απέναντι σε ποιον;
Η απάντηση μοιάζει εύκολη. Αν η Ελλάδα δεν μπόρεσε να γίνει Ελβετία του Νότου, μια χώρα με διακοσμητικό στρατό και εγγυημένη εδαφική ασφάλεια απ’ όλους τους άλλους, είναι επειδή η γειτονιά της μύριζε πάντοτε μπαρούτι. Η ζωή εδώ δεν έχει τυριά με τρύπες, ρολόγια και σοκολάτες. Εχει, πέρα από το τσίπουρο και τη φέτα, εναέριες παραβιάσεις, γκρίζες ζώνες και εδαφικές διεκδικήσεις. Η ιστορία μοιάζει όχι μόνο να έχει σκαλώσει στον περασμένο ή ακόμη και τον προπερασμένο αιώνα αλλά και να είναι έτοιμη να επαναληφθεί ανά πάσα στιγμή ως τραγωδία. Το «θερμό επεισόδιο» έχει προαναγγελθεί τόσες φορές που έχει αποκτήσει τη δύναμη της αυτοεκπληρούμενης προφητείας. Κάποτε θα γίνει, δεν θα γίνει; Κι αν γίνει ποιος θα νικήσει; Η χώρα με το δεύτερο υψηλότερο επίπεδο δαπανών στο ΝΑΤΟ ή εκείνη με τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό; Η Ελλάδα ή η Τουρκία;
Την απάντηση εδώ δεν την δίνουν οι 3+1 φρεγάτες Belharra αλλά τα ψιλά γράμματα της συμφωνίας. Αν, με άλλα λόγια, έχει νόημα η αγορά τους, δεν είναι για να κάνουμε έναν πόλεμο ένας προς έναν - ο τελευταίος του είδους έγινε το 1897 και, όπως ήταν φυσικό, τον χάσαμε. Είναι γι’ αυτό που περιγράφεται ως «στρατηγική εταιρική σχέση» ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Γαλλία. Το νόημα βρίσκεται στην αποστροφή του Κυριάκου Μητσοτάκη από το Ελιζέ πως «οι δυο χώρες έχουν αναπτύξει μια ισχυρή συμμαχική σχέση που υπερβαίνει τις υποχρεώσεις της μίας έναντι της άλλης στο πλαίσιο της ΕΕ και του ΝΑΤΟ».
Δεν είναι στην κούρσα των εξοπλισμών που κρύβεται το νόημα της συμφωνίας αλλά στην πρόσδεση σε ένα άρμα - το ευρωπαϊκό. «Η συμφωνία ανοίγει τον δρόμο για την αυτοδύναμη και ισχυρή Ευρώπη του μέλλοντος που θα μπορεί να υπερασπίζεται τα συμφέροντά της στην ευρύτερη γειτονιά της» είπε και πάλι ο πρωθυπουργός έχοντας συνομιλητή έναν γάλλο πρόεδρο που αυτή τη στιγμή ενσαρκώνει τις αμυντικές φιλοδοξίες της Ευρώπης.
Από το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να περιμένει κανείς πια και πολλά - αν δεν αποδείχθηκε αφέλεια να περίμενε κάποτε. Τι μένει; Μια Ευρώπη που μετά τον αιφνιδιασμό της AUKUS από τις ΗΠΑ, τη Βρετανία και την Αυστραλία αρχίζει να αντιλαμβάνεται πως έχει έρθει η ώρα να ετοιμάσει την άμυνά της. Η Κοινή Αμυνα είναι ψηλά στην ατζέντα της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, όπως φάνηκε από την ομιλία της για την Κατάσταση της Ένωσης.
Τι σημαίνει Κοινή Αμυνα; Η κλασική ανάγνωση θα έλεγε πως το ελληνικό Ναυτικό αποκτά για πρώτη φορά στην ιστορία του πλοία που έχουν τη δυνατότητα να καταρρίπτουν εναέριους στόχους σε πολύ μεγάλες αποστάσεις, ενώ μπορούν να προσφέρουν και προστασία απέναντι σε βαλλιστικούς πυραύλους. Η νέα ανάγνωση, όμως, λέει πως η Ευρώπη αποκτά για πρώτη φορά τέτοια δύναμη πυρός στα νότια σύνορά της. Το αληθές δεν είναι πια εθνικό. Είναι ευρωπαϊκό.