Μπλουμφοντέιν. Ελλάδα-Νιγηρία. Το λεωφορείο στρίβει για να παρκάρει κοντά στο γήπεδο. Είναι περίπου όπως κατεβαίνεις την εθνική οδό και στρίβεις προς Αθήνα, στο ύψος των ΚΤΕΛ.
Μπλουμφοντέιν. Ελλάδα-Νιγηρία. Το λεωφορείο στρίβει για να παρκάρει κοντά στο γήπεδο. Είναι περίπου όπως κατεβαίνεις την εθνική οδό και στρίβεις προς Αθήνα, στο ύψος των ΚΤΕΛ. Δεν ξέρω αν κάποιος αντιγράφει γωνιές των πόλεων ή απλώς είναι οι ίδιες εικόνες που μας στοιχειώνουν, όπου κι αν ταξιδέψουμε. Βαδίζω κάτω από μία γέφυρα που έχω ξαναδεί, γύρω μου όλοι φορούν μπλε και μιλούν ελληνικά. Μπαίνουμε σε ένα γήπεδο στην άλλη άκρη του κόσμου, αλλά ξέρω ακριβώς τι πρέπει να κάνω. Χέρια ψηλά, έλεγχος από σεκιουριτά, επίδειξη εισιτηρίου. Δείχνω στον άνθρωπο που με ελέγχει την παλάμη μου. Πάνω της υπάρχουν κάτι κέρματα και ένας αναπτήρας. Εκείνος απορεί. Του χαμογελάω. Δεν μπορεί να φανταστεί για ποιο λόγο του προσφέρω κέρματα και έναν αναπτήρα. Και εγώ δεν γνωρίζω ποιος από τους δυο μας είναι ο ηλίθιος της υπόθεσης. Οι μπλε αγοράζουν μπίρες και αναμνηστικά, οι μαύροι με τα πράσινα τους κοιτάζουν. Οι μπλε χοροπηδούν και φωτογραφίζονται, όπως οι τύποι στο δωμάτιο της διαφήμισης που έχει μόνο μπίρες. Οι πράσινοι δεν έχουν φωτογραφικές μηχανές για να κρατήσουν κάτι από τις στιγμές. Στο τέλος του αγώνα οι μπλε είναι ευτυχείς. Οι πράσινοι δεν είναι. Βλέπω τις πλάτες τους, ο ένας δίπλα στον άλλον στα ουρητήρια. Εκεί ίσως κερδίζουν οι πράσινοι, αλλά δεν έχει σημασία. Έμαθα, επιτέλους, να φυσάω τη βουβουζέλα μου!
Κέιπ Τάουν. Ο λευκός που πουλάει DVD δεν καταλαβαίνει για ποιο λόγο έχω στηθεί μπροστά του με φωτογραφική μηχανή. Δεν σκοπεύω να του εξηγήσω το προφανές. Στη χώρα όπου το 80% του πληθυσμού και το 100% της πολιτικής εξουσίας έχουν μαύρο χρώμα δεν είναι λογικό οι λευκοί να βγαίνουν με τα DVD στο χέρι; Χαριτωμένο, αλλά δεν ισχύει. Ο λευκός είχε την άδεια να πουλήσει DVD σε ένα παραλιακό πάρκινγκ με θέα που σε κάνει να χαζεύεις. Στη Νότιο Αφρική, όπου υπάρχει ομορφιά και χρήμα τα δικαιώματα ανήκουν στους λευκούς. Οι μαύροι μπορούν να απολαμβάνουν την εξουσία, τους διεφθαρμένους ηγέτες, τον οργιώδη εκμαυλισμό πολιτικής και δικαιοσύνης στο όνομα του Μαντέλα και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στη διαδρομή από την πόλη προς το αεροδρόμιο, οι παραγκουπόλεις των μαύρων σού κλέβουν τη ματιά και τη λογική. Το Κέιπ Τάουν έχει πληθυσμό 2,5 εκατομμυρίων ανθρώπων. Το ένα τρίτο ζει σε παράγκες, ο ένας πάνω στον άλλον. Το κράτος τούς χτίζει σπίτια. Στο Κέιπ Τάουν μπορεί να τους προσφέρει μόνο 16.000 σπίτια το χρόνο. Αλλά χρήματα δεν υπάρχουν. Επενδύθηκαν στο Μουντιάλ, όπως αποφάσισε η μαύρη ηγεσία της χώρας και εγγυήθηκε προσωπικά ο Μαντέλα. Ο μέσος μαύρος δεν έχει λεφτά να αγοράσει εισιτήριο. Δεν έχει ούτε σπίτι. Έχει όμως τον Μαντέλα στην καρδιά του, εντάξει;
Ακρωτήριο Καλής Ελπίδας. Όσο πλησιάζεις, η γη στενεύει και η ματιά ανοίγει. Δεξιά ο Ατλαντικός, αριστερά ο Ινδικός και πέρα στο βάθος η Ανταρκτική. Η φωτογραφική μηχανή είναι εξίσου λαίμαργη με σένα – καταπίνει τα πάντα. Δεν ξέρω αν είναι η φύση ή η συναισθηματική φόρτιση που κάνει το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας έναν ξεχωριστό προορισμό. Θα μπορούσε να είναι μία οποιαδήποτε ακτή του ωκεανού. Υπάρχουν πολλοί ξεπλυμένοι βράχοι, μικροί και μεγάλοι. Έχει και πέτρες για να βάλεις στην τσέπη σου ως αναμνηστικό, και απορώ πώς δεν έχουν τελειώσει εδώ και τόσους αιώνες που οι άνθρωποι αποδίδουν σημασία στο μέρος. Φυσάει, αλλά όχι τόσο που να το κάνει ρομαντικό. Είναι χειμώνας, ωστόσο ο αέρας της Ανταρκτικής συμπεριφέρεται ευγενικά. Τεράστιοι, εξωπραγματικοί κορμοί από φύκια μπλέκονται σαν καλώδια στην ακτή. Είναι δένδρα ολόκληρα, που λες και φτιάχτηκαν από πλαστικό. Πατάς πάνω τους και συνεχίζεις. Ακόμα λίγο. Ένας βράχος πιο κάτω. Αν δεν προσέξεις, θα βραχείς. Και τότε, για μία και μοναδική στιγμή η αύρα σου αποκτά σημασία. Κανένας άνθρωπος δεν βρίσκεται πιο νότια από σένα στην Αφρική. Κανένας. Όλοι είναι πίσω σου. Ζούνε, πεθαίνουν, κλαίνε, γελούν, κοιμούνται ή δουλεύουν. Αλλά είναι πίσω σου. Είσαι εσύ και ο ωκεανός. Και αν το φωνάξεις, θα το ακούσει η Ανταρκτική.
18°
