Ανασχηματισμός: Συναίνεση, ένα άλλο όνειρο θερινής νυκτός

Δηλώνει η αξιωματική αντιπολίτευση με τον πιο επίσημο τρόπο ότι η ΝΔ στρογγυλοκάθισε  στην εξουσία ενώ δεν είχε το δικαίωμα (!) και πρέπει να την ξεβολέψει. Βουλευτές της ηγούνται πορείας αντιεμβολιαστών και άλλων κατά της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού σε κρίσιμες, για τη δημόσια υγεία, ομάδες εργαζομένων. Πριν λίγους μήνες ο αρχηγός της αναλάμβανε το ρίσκο εκατοντάδων διαδηλώσεων εν μέσω πανδημίας. Μόλις προχτές κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν δέχτηκε να συναινέσει στην τιμωρία των πλαστογράφων πιστοποιητικών εμβολιασμού. Δύο χρόνια τώρα δεν υπάρχει μια πρόταση της κυβέρνησης, απέναντι στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ να συγκατένευσε, έστω και διακριτικά. Και εις απάντηση όλων αυτών και πολλών άλλων ο πρωθυπουργός προτείνει τη θέση του υπουργού του νεοσύστατου κρίσιμου υπουργείου Πολιτικής Προστασίας και κλιματικής αλλαγής σε ένα τέως κυβερνητικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, αναζητώντας την συναίνεση. Αν δεν είναι αυτό «χριστιανική συμπεριφορά» τότε τι είναι;  

Γίνεται βεβιασμένα, ως να κινδύνευε η κυβέρνηση, ένας ανασχηματισμός που απομακρύνει από θέσεις κλειδιά εκείνους ακριβώς τους υπουργούς που είχε βάλει στο στόχαστρο εδώ και 2 χρόνια όλη η αντιπολίτευση. Γιατί αυτούς; Ίσως γιατί ήταν δημοφιλείς και επαρκείς στη δουλειά τους. Η αντικατάσταση γίνεται χωρίς σαφείς λόγους, χωρίς σημαντικές λάθος επιλογές ή μεγάλα γεγονότα που τους εξέθεσαν και έπρεπε να απομακρυνθούν άμεσα. Και μάλιστα τρεις υπουργοί όπως οι κ.κ Χρυσοχοΐδης, Κικίλιας και Χαρδαλιάς που  τράβηξαν πολύ γενναία το κυβερνητικό όχημα σε μια σειρά δύσκολων καταστάσεων όπως οι υβριδικές επιθέσεις στα σύνορα, η φονική πανδημία και οι καταστρεπτικές πυρκαγιές. Αν δεν είναι αυτό δικαίωση της αντιπολίτευσης τότε τι είναι;   

Σαφώς και ο πρωθυπουργός είναι ο υπεύθυνος για το κυβερνητικό σχήμα, αυτός έχει την πληρέστερη εικόνα, αυτός ξέρει. Προφανώς και θα έχει τους λόγους του για αυτές τις επιλογές του. Και οι λόγοι του δεν μπορούν παρά να έχουν γνώμονα αποκλειστικά το συμφέρον της πατρίδας. Αυτό όμως που βγήκε προς τα έξω ήταν μια παραδοχή αποτυχίας, στα κρίσιμα αυτήν την περίοδο, υπουργεία. Και η παραδοχή αυτή σοκάρισε πολύ κόσμο μιας και οι προαναφερθέντες ήταν και πολύ ψηλά στις προτιμήσεις του κοινού. Για κάποιους αναλυτές αυτός ο ανασχηματισμός ήταν ατυχής αλλά και αναίτιος.   

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης απάντησε με τον πιο γενναιόδωρο τρόπο σε ένα αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ το οποίο όμως επί της ουσίας δεν κατατέθηκε ποτέ. Στο δήθεν αίτημα της συναίνεσης. Πως είναι δυνατό ένα κόμμα της αριστεράς και μάλιστα της ριζοσπαστικής να ζητήσει υπουργό κοινής αποδοχής σε ένα υπουργείο σαν αυτό που προτάθηκε στον κ. Αποστολάκη και να το εννοεί; Και μάλιστα ούτε καν κοινής αποδοχής, ένα δικό του τέως κυβερνητικό και νυν πολιτικό στέλεχος. Δηλαδή ζητούσε από τον Αλέξη Τσίπρα να του δώσει λύση; Να τον ξελασπώσει; Και αυτός θα δέχονταν; Για ποιο λόγο; Για το καλό της πατρίδας; Γιατί, μήπως βρισκόμαστε σε πόλεμο και δεν το ξέρουμε;  Μήπως έχουμε συγκυβέρνηση; Έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο στα χρονικά της πολιτικής μας ιστορίας;

Καταλαβαίνουμε ότι η ελληνική Αριστερά είναι σε διαρκή «πόλεμο» με την ελληνική Δεξιά; Ότι χάρι στο διχαστικό «ή Εμείς ή Αυτοί» ένα μικρό κόμμα του 3% βρέθηκε στην εξουσία; Επειδή δεν συναίνεσε ποτέ και σε τίποτα, κάτι το οποίο είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στην Ελλάδα. Στη χώρα όπου η συνεργασία ή η συμφωνία μεταξύ αντίπαλων πολιτικών σχηματισμών θεωρείται τουλάχιστον προδοσία; Και η ΝΔ ελπίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα θάψει το «τόμαχοκ του πολέμου», θα συναινέσει σε λύσεις που βολεύουν τον αντίπαλο; Δηλαδή του ζητάει να «αυτοκτονήσει» πολιτικά; Υπάρχει ένας ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ που θα έλεγε μπράβο σε μια τέτοια επιλογή;

Το κόμμα που κυβερνά έχει την αποκλειστική ευθύνη του κυβερνητικού ρόστερ. Και την πολιτική ευθύνη διακυβέρνησης. Έχει νόημα ο διαμοιρασμός της ευθύνης με την αντιπολίτευση; Και μάλιστα σε μια χώρα που κάθε επιτυχία ή αποτυχία του κρατικού μηχανισμού πιστώνεται ή χρεώνεται αποκλειστικά στο κόμμα ή τα κόμματα που κυβερνούν και προσωπικά στον πρωθυπουργό. Αν η ΝΔ δεν είχε το κατάλληλο στέλεχος για το συγκεκριμένο υπουργείο, ας το επέλεγε από την «πολιτική αγορά». Τόσους και τόσους εξωκοινοβουλευτικούς υπουργούς έχουμε και μάλιστα εκ της κεντροαριστεράς προερχόμενους, άκρως επιτυχημένους. Και πράγματι μετά το φιάσκο της «υπόθεσης Αποστολάκη», βρέθηκε, ως δια μαγείας, η βέλτιστη λύση στο πρόσωπο του διεθνώς καταξιωμένου Χρήστου Στυλιανίδη. Που έχει όλα τα φόντα να δώσει λύσεις στα προβλήματα που γεννά η κλιματική αλλαγή και να προστατεύσει επαρκώς τους πολίτες. Και φυσικά του ευχόμαστε καλή επιτυχία. 

Αλλά πίσω από τις πολιτικές επιλογές του ανασχηματισμού είναι τα γεγονότα και το σημαντικότερο και ξεχωριστό γεγονός είναι οι πυρκαγιές. Αυτές οδήγησαν στον βεβιασμένο ανασχηματισμό και πιθανόν πίσω τους συντάχθηκαν επιλογές που είχαν προαποφασιστεί και τις οποίες δεν γνωρίζουμε. Εκ του αποτελέσματος η διαχείριση των πυρκαγιών  ήταν προβληματική κάτι που παραδέχτηκε και ο Κυριάκος Μητσοτάκης ζητώντας συγγνώμη από τον ελληνικό λαό, στη Βουλή. Πολύ σημαντικό το γεγονός ότι δεν είχαμε ανθρώπινα θύματα, εκτός από το ατύχημα του εθελοντή, χάρη στο επιτυχημένο σύστημα των εκκενώσεων. Αλλά κάηκαν 1.200.000 στέμματα, τα περισσότερα δάσος και αυτό τραυμάτισε σοβαρά το επιτελικό κράτος. 

Αν αυτό το κράτος στάθηκε αποτελεσματικά στην προστασία των συνόρων, στην πανδημία και στους εμβολιασμούς, απέναντι στη φωτιά δεν τα κατάφερε. Μπορεί να έκανε το καλύτερο δυνατόν για τα μέσα και τις τεχνικές που διαθέτει και τα γεγονότα να το υπερέβησαν. Αλλά ο πολίτης βλέπει μόνο το αποτέλεσμα. Και όταν περιμένεις τη φωτιά και ξέρεις ότι για χίλιους λόγους η Αττική είναι η πρώτη υποψήφια, δεν πρέπει να χάσεις το δάσος της Βαρυμπόμπης. Γιατί είναι μέσα σε κατοικημένη περιοχή, δίπλα σε αεροδρόμιο, κάτω από την Πάρνηθα, δίπλα στην εθνική οδό, λίγα χιλιόμετρα μακριά από το Σύνταγμα. Φυσικά και οι πολίτες περιμένουν κάποια αναλυτική έκθεση σχετικά με τα γεγονότα των πυρκαγιών για να σχηματίσουν καθαρή εικόνα. Και κυρίως για να καταλάβουν γιατί έγιναν μετά όλα αυτά τα παράξενα σε πολιτικό επίπεδο. Αν φυσικά οι φωτιές μπορούν να τα ερμηνεύσουν όλα, πράγμα που είναι αδύνατο. 

Ο όποιος ανασχηματισμός της κυβέρνησης ποτέ δε απασχόλησε τον πολίτη. Απασχολεί την μικροπολιτική, τους έχοντες λόγους προσωπικούς, και τα κοινωνικά δίκτυα για ελάχιστες ημέρες. Αν κάτι ενδιαφέρει τον πολίτη, ανεξαρτήτως κομματικής προτίμησης, είναι η αποτελεσματικότητα του κρατικού μηχανισμού, ειδικά σε κρίσιμες καταστάσεις. Και αυτή δεν έχει να κάνει μόνο με το πρόσωπο που ηγείται. Ούτε με τις γενικές πολιτικές επιλογές. Η παρτίδα σώζεται ή χάνεται επί του πεδίου. Και εκεί βαρύνουν η επιστημονική γνώση του αντικειμένου,  τα μέσα δράσης και η πρακτική. Αυτά όμως δυστυχώς δεν ανασχηματίζονται.