Δεν είμαι από αυτούς που συμμερίζονται την κινέζικη ρήση «μια εικόνα, χίλιες λέξεις». Ίσως από γενικότερη δυσπιστία προς το «φαίνεσθαι», ίσως επειδή –λόγω και επαγγέλματος– τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση στις λέξεις. Υπάρχουν, ωστόσο, περιπτώσεις όπου πράγματι μια φωτογραφία μπορεί να συμπυκνώνει μια ολόκληρη κατάσταση πραγμάτων. Ας πούμε, την εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ για τη «μικρή ΔΕΗ», στην οποία εικονίζεται ο Τσίπρας να σηκώνεται από τη θέση του και να σφίγγει το χέρι του Φωτόπουλου, συμβόλου της περιόδου όπου οι συντεχνίες του ευρύτερου δημόσιου τομέα έλυναν και έδεναν, ου μην αλλά και υπόδικου για τα έργα και τις ημέρες του ως επικεφαλής της κάποτε πανίσχυρης ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ.
Σαν για να συμπληρωθεί το κάδρο και για να έχουμε πλήρη εικόνα τι μας περιμένει αν ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ έρθει στην εξουσία, ανάμεσα στους δυο αυτούς πυλώνες του «αντισυστημισμού», εμφανώς ευχαριστημένη με τον εαυτό της αλλά και με την «ωραία ατμόσφαιρα» διακρίνεται η μία και μοναδική Ραχήλ Μακρή, η εν κραυγαίς και τσιρίδαις συνάδελφος (ή μήπως ανταγωνίστρια;) της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Κάπου πιο πέρα, απ’ ό,τι διάβασα, ήταν μια άλλη ηγερία του «σοσιαλισμού», η κυρία Λούκα Κατσέλη, υπουργός της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου, η οποία, τον Δεκέμβριο του 2009, με τη χώρα ήδη κατ’ ουσίαν χρεοκοπημένη, πρότεινε να δοθούν αυξήσεις ώστε να τονωθεί η ζήτηση!
Ο Φωτόπουλος και η Κατσέλη, η Ραχήλ και η Ζωή, αρκούν ασφαλώς για να κάνουν οποιονδήποτε εχέφρονα πολίτη να πετάγεται στον ύπνο του με τη σκέψη ποιο θα είναι το πολιτικό προσωπικό που θα αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ αποκτήσει ποτέ αυτοδυναμία. Αλλά και τι να πει κανείς για τον ευρωβουλευτή Κατρούγκαλο ή για το βουλευτή Διαμαντόπουλο; Έτσι, λοιπόν, ο Κατρούγκαλος, σε ρόλο (ανθυπο)Ζίζεκ των καναλιών, μας ενημερώνει συχνά πυκνά ότι υπάρχει και «καλή βία», όπως και ότι το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος επιτρέπει –ίσως και επιτάσσει– τη μη συμμόρφωση με τους νόμους από τη στιγμή που το καθεστώς είναι «άδικο»! Με άλλα λόγια, αν το κόμμα του Κατρούγκαλου –ή και οποιοδήποτε άλλο κόμμα– αποφασίσει να χαρακτηρίσει την κυβέρνηση «άδικη», παύει αυτομάτως και η υποχρέωση του πολίτη να συμμορφώνεται με τους νόμους. Τόσο απλό!
Από την άλλη, ο σύντροφος Διαμαντόπουλος δεν δίστασε να υποστηρίξει από το βήμα της Βουλής ότι ο Σάββας Ξηρός απλώς «επέλεξε την ένοπλη πάλη». Όπως, περίπου, επιλέγει κανείς να πάει Κυκλάδες ή Πήλιο (μέρες που ’ναι). Εν ολίγοις, «επιλέγει» κάποιος την ένοπλη πάλη και αρχίζει να δολοφονεί όποιους θεωρούν εμπόδια στα επαναστατικά τους σχέδια αυτός και η παρέα του. Ο Πέτρος Τατσόπουλος, μέχρι πρότινος επίσης βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, σχολίασε χαρακτηριστικά ότι τα θύματα της 17 Νοέμβρη προφανώς δεν είχαν επιλέξει… να δολοφονηθούν. Όσο για τον Διαμαντόπουλο, ο Τατσόπουλος δεν μάσησε τα λόγια του: «Γι’ αυτόν, δεν τίθεται θέμα επιλογής. Η ηλιθιότητα είναι μονόδρομος». Τι να προσθέσει κανείς;
Δεν ξέρω αν αρκεί η ικανοποίηση από το δηκτικό σχόλιο του Τατσόπουλου ή το να αποδοθεί η ιδιότητα του «γραφικού» στον Διαμαντόπουλο ή τον Κατρούγκαλο. Φοβάμαι ότι τα πράγματα μπορεί να είναι πολύ πιο σοβαρά, ιδιαίτερα αν λάβει κανείς υπόψη ότι τέτοιου είδους απόψεις περί βίας ή περί «επιλογής της ένοπλης πάλης» φτάνουν όλο και πιο συχνά στ’ αυτιά νέων ανθρώπων (που το αίμα τους βράζει και που εύκολα γοητεύονται από κάθε λογής καουμποϊλίκια), και μάλιστα από χείλη ανθρώπων που έχουν ορκιστεί να τηρούν το Σύνταγμα και που αμείβονται με χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου.
Έσχατο, αλλά όχι δευτερεύον. Ο λαλίστατος Σκουρλέτης, αυτός που δεν βάζει γλώσσα μέσα όταν πρόκειται να καταγγείλει «ξεπουλήματα» ή «μειοδοσίες», που έχει άποψη ακόμα και για την «κύρια αντίθεση στις νήσους Φίτζι» (που λέει ο λόγος), όταν του ζητήθηκε να σχολιάσει όσα ειπώθηκαν στη Βουλή περί «επιλογής» της ένοπλης πάλης απάντησε ότι τον Διαμαντόπουλο «θα τον κρίνουν οι ψηφοφόροι του». Έτσι, ε; Φαίνεται πως θα έχει γίνει ανεξάρτητος βουλευτής ο Διαμαντόπουλος, κι εγώ δεν το πήρα χαμπάρι. Άλλοι πάλι, όμως, επιμένουν ότι, όχι, εξακολουθεί να ανήκει στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.
13°
