Τι θα δούμε στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης

Θα δυσκολευόμουν να φανταστώ τι θα μπορούσε να δειγματίσει στους επισκέπτες μιας εμπορικής έκθεσης ένα κρατικός φορέας που ασχολείται με τα θέματα της εκπαίδευσης όπως είναι το ΙΕΠ. Θα μπορούσαν, ίσως, να ενδιαφέρονται οι βαλκάνιοι επιχειρηματίες για τα προγράμματα σπουδών των ελληνικών σχολείων; Θα δυσκολευόμουν εάν η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης δεν ήταν ένας ευφημισμός, ένα παζάρι που στήνει κάθε χρόνο ένας φτωχός επαρχιώτης, όπως είναι το ελληνικό κράτος, βάζοντας τα καλά του. Μπορεί να μην μαζεύονται και πολλοί ξένοι. Για μια φορά τουλάχιστον, όμως, μπορεί να συγχαρεί ο ίδιος τον εαυτό του - οι υπεύθυνοι των κρατικών περιπτέρων είναι εκεί για να σφίξουν το πρωθυπουργικό χέρι.

Η ΔΕΘ στερείται εμπορικού νοήματος. Δεν στερείται όμως πολιτικής αίγλης. Ως πρωθυπουργικό βήμα οικονομικών μέτρων κάνει πάντα τον ντόρο που της αξίζει. Και οι συνεντεύξεις Τύπου βγάζουν πάντα ειδήσεις. Εκεί είπε ο Γιώργος Παπανδρέου το «λεφτά υπάρχουν», εκεί ναυάγησε ο Κώστας Καραμανλής όταν ρωτήθηκε για το λάιφ στάιλ των υπουργών του, από εκεί ζήτησε ο Ανδρέας Παπανδρέου να χτυπούν τον ίδιο και όχι την τελευταία του σύζυγο. Η ΔΕΘ παράγει άφθονη πολιτική και σε τόσες εκδοχές ώστε καμιά φορά την προσφέρει ακόμη και σε οικογενειακή συσκευασία.

Όπως και στις προηγούμενες ΔΕΘ, έτσι και σ’ αυτή μην μπείτε στον κόπο να ψάξετε το εμπόριο. Αν αναζητήσετε όμως την πολιτική θα βρείτε τον μοναδικό πρωθυπουργό της Μεταπολίτευσης που θα μιλήσει στο Βελλίδειο με τον ρυθμό ανάπτυξης να τρέχει στο 16,2% και ένα πακέτο ανάκαμψης ύψους 30,5 δισ. ευρώ έτοιμο να εκβάλει στην επενδυτική του κοίτη. Ακόμη κι αν χαλάει κάπως το κλίμα, το επικείμενο κύμα των ανατιμήσεων σε βασικά αγαθά, το οικονομικό περιβάλλον για μια υπερχρεωμένη χώρα που βγήκε από τη δίνη μιας χρεοκοπίας είναι μοναδικό. 

Ναι, το γενικό χρέος της κυβέρνησης φτάνει το 236% και είναι το μεγαλύτερο ανάμεσα στις χώρες του ανεπτυγμένου κόσμου αλλά μπορείτε και να το ξεχάσετε. Στη ΔΕΘ θα ακούσετε τον πρωθυπουργό να ανακοινώνει μείωση της φορολογίας και των ασφαλιστικών εισφορών και μπορείτε να στοιχηματίσετε σε ένα πρωτοσέλιδο την επόμενη μέρα με τίτλο «Φορο-ανάσα για χιλιάδες νοικοκυριά» και υπότιτλο «Τι περιλαμβάνει αναλυτικά το καλάθι της ΔΕΘ». 

Γνωρίζουμε ήδη τι περιλαμβάνει αυτό το περιβόητο καλάθι που γεμίζουν κάθε χρόνο οι κυβερνήσεις στη Θεσσαλονίκη για να καταγγείλουν οι αντιπολιτεύσεις πως είναι απελπιστικά άδειο: Επέκταση και για το 2022 του παγώματος της έκτακτης εισφοράς αλληλεγγύης για τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα και τους αυτοαπασχολούμενους, διατήρηση των μειωμένων ασφαλιστικών εισφορών κατά τρεις ποσοστιαίες μονάδες, μείωση του συντελεστή φορολόγησης για τα εταιρικά κέρδη από το 24% στο 22%. Ξέρουμε ακόμη και το βάθος του χρόνου: Είναι το 2023, δηλαδή η χρονιά των εκλογών. Είναι βέβαια και η χρονιά που θα τεθούν ξανά σε ισχύ οι δημοσιονομικοί κανόνες για την ελληνική οικονομία έπειτα από μια τριετία παρέκκλισης λόγω της πανδημίας. Αλλά με την οικονομία να τρέχει χωρίς να ορθώνουν εμπόδια οι νέες μεταλλάξεις είναι πιθανό να υπάρξει δημοσιονομικός χώρος για νέες παρεμβάσεις, νέες ελαφρύνσεις, νέες «φοροανάσες».

Και αυτές τις γνωρίζουμε ήδη. Αν, ας πούμε, το επιτρέψουν οι δημοσιονομικές συνθήκες θα μειωθεί ή ακόμη και θα καταργηθεί ο συμπληρωματικός φόρος για τον ΕΝΦΙΑ που επιβαρύνει ακίνητη περιουσία αντικειμενικής αξίας από 250.000 ευρώ και πάνω. Ή να μειωθεί μεσοσταθμιστικά ο ΕΝΦΙΑ κατά 8%, να καταργηθεί οριστικά η ειδική εισφορά αλληλεγγύης για υπαλλήλους και συνταξιούχους, να μειωθούν οι συντελεστές ΦΠΑ.

Περισσότερο άδειο ή γεμάτο, το καλάθι της ΔΕΘ θα είναι πάντα εκλογικό. Θα είναι ακόμη και αν ο εκλογικός ορίζοντας δεν φαίνεται τώρα να είναι τόσο κοντά. Προσφέρεται εξάλλου για εκλογικούς αιφνιδιασμούς. Και επιβεβαιώνει εκείνο που είχε ειπωθεί χιλιάδες χιλιόμετρα και έναν ωκεανό μακριά από τη Θεσσαλονίκη, σε μια χώρα όπου οι εμπορικές εκθέσεις παραμένουν εμπορικές εκθέσεις: «Είναι η οικονομία, ανόητε». 

Δεν είναι κάτι που θα ακούσετε από το βήμα της ΔΕΘ - τουλάχιστον όχι με αυτή τη διατύπωση. Η ουσία όμως δεν αλλάζει. Στη ΔΕΘ θα δείτε έναν πρωθυπουργό να κάνει ό,τι έκαναν οι προηγούμενοι από αυτόν και ό,τι θα κάνουν οι επόμενοι: Να δειγματίζει μια χώρα και την οικονομία της στο εκλογικό κοινό, αλλά και με την ελπίδα πως θα τον ακούσει και κανένας ξένος επενδυτής.