Η επιλογή Στυλιανίδη: Από το λάθος στη δεύτερη ευκαιρία

Η ζωή καμιά φορά γίνεται τόσο large που μπορεί να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία ακόμη και στους ανασχηματισμούς. Αρκεί να εμφανιστεί αυτή η δεύτερη ευκαιρία και εκείνος που είχε αποτύχει οικτρά την πρώτη φορά να την αρπάξει. Αρκεί να εμφανιστεί κάποιος με το βιογραφικό του Χρήστου Στυλιανίδη και ο Κυριάκος Μητσοτάκης να του αναθέσει το χαρτοφυλάκιο της Πολιτικής Προστασίας.

Οι πληροφορίες μετά το λάθος Αποστολάκη ήθελαν το κυβερνητικό επιτελείο να αναζητά υπουργό από την ίδια δεξαμενή, των στρατιωτικών. Σε μια τέτοια περίπτωση, ο πρωθυπουργός θα αποτύγχανε απλώς καλύτερα. Το λάθος θα διορθωνόταν με ένα μεγαλύτερο λάθος: το στίγμα της πολιτικής κρίσης που προκάλεσε ένας στρατιωτικός θα έχασκε για καιρό πάνω από την κυβέρνηση, το φάντασμα του Αποστολάκη θα την κυνηγούσε ακόμη και μετά την πολιτική του αποστρατεία.

Αν σκεπαστεί με πολιτική λήθη ο απόστρατος είναι επειδή αναλαμβάνει το χαρτοφυλάκιο ένας πολιτικός που σχεδίασε με τεχνοκρατική επάρκεια όχι την πολιτική προστασία μιας χώρας αλλά μιας ολόκληρης ηπείρου. Ακόμη καλύτερα, ως επίτροπος για την Ανθρωπιστική Βοήθεια και τη Διαχείριση Κρίσεων, ο Χρήστος Στυλιανίδης δεν  καταχωρίστηκε ανάμεσα στους γραφειοκράτες των Βρυξελλών. Βρήκε τη θέση του ανάμεσα στους ευρωπαϊστές. Ανάμεσα σε εκείνους που εξακολουθούν να βλέπουν την Ευρώπη οραματικά, που τη θέλουν ισχυρότερη και περισσότερη.

Θα το αντιλαμβανόταν εύκολα κανείς αν άκουγε πριν από τρία χρόνια τον Στυλιανίδη να παρουσιάζει το RescUE, το νέο ευρωπαϊκό σύστημα για την αντιμετώπιση των φυσικών καταστροφών, σε μια εκδήλωση που είχε πραγματοποιηθεί στην Κοιλάδα του Αχελώου. Το RescUE δεν είναι μόνο ο τίτλος του, δεν είναι μόνο ένας ευρωπαϊκός μηχανισμός προστασίας ζωών και περιουσιών από φυσικές καταστροφές. Είναι, είχε πει ο ίδιος, «ο πιο σύντομος ορισμός της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης».

Και είναι έτσι. Στις πυρκαγιές του Αυγούστου ο Κυριάκος Μητσοτάκης ευχαρίστησε τις χώρες που προσέφεραν βοήθεια με μέσα και προσωπικό για την αλληλεγγύη τους. Πώς ξέχασε πως υπήρχε ένας Kύπριος αλληλέγγυος με πολιτική διαδρομή όχι μόνο στην Κύπρο και την Ευρώπη αλλά και την Ελλάδα; Αυτό είναι ίσως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια του βιογραφικού του Χρήστου Στυλιανίδη. Στα φοιτητικά του χρόνια στη Θεσσαλονίκη, όπου σπούδασε Οδοντιατρική, ο Κύπριος ήταν Ρηγάς. Υπήρξε συνοδοιπόρος του Κώστα Σημίτη, ήταν φίλος με τον Νίκο Θέμελη. Από αυτήν την άποψη, είναι ο άνθρωπος του Κέντρου που, μαζί με τους υπόλοιπους πασοκογενείς της κυβέρνησης, αντισταθμίζει την τριπλέτα του ΛΑΟΣ. Δεν κάνει μόνο την καρατόμηση ενός πασοκογενούς, του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, να μοιάζει λιγότερο ανεξήγητη. Προσθέτει και το πολιτικό βάρος που χρειάζεται στον έναν ζυγό για να μην γείρει η πλάστιγγα υπερβολικά προς τη μεριά του Θάνου Πλεύρη. 

Μένει να φανεί είναι εάν το κεντρώο προφίλ, το εκσυγχρονιστικό πρόταγμα και το φιλελεύθερο στυλ που διακονεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης για την κυβέρνηση του θα κατισχύσουν τελικά των ακροδεξιών της αποφύσεων. Στο μεταξύ, κρατείστε κι αυτό. Ο Χρήστος Στυλιανίδης ανήκει σε εκείνη τη μικρή ομάδα των πολιτικών που διέρρηξαν τις σχέσεις τους με την πολιτική με την πεποίθηση πως στην πολιτική δεν μπαίνεις για να λερωθείς. Το 1999 παραιτήθηκε από κυβερνητικός εκπρόσωπος του Γλαύκου Κληρίδη επικαλούμενος «λόγους αρχής σε θέματα εξυγίανσης και διαφθοράς της δημόσιας ζωής» έπειτα από καταγγελίες σε βάρος του υπουργού Εσωτερικών, ο οποίος τελικά καταδικάστηκε. Η ανοικτή του διαφωνία με τον Νίκο Αναστασιάδη στο θέμα των «χρυσών διαβατηρίων» θα του στοίχιζε αργότερα την ανανέωση της θητείας του στην Κομισιόν.

Ως άξιος αλλά καρατομηθείς επίτροπος, ο Χρήστος Στυλιανίδης βρίσκει τη δική του  δεύτερη ευκαιρία στο χαρτοφυλάκιο της Πολιτικής Προστασίας με επιχειρησιακό υφιστάμενο τον πρώην αρχηγό της Αεροπορίας Ευάγγελο Τουρνά. Η ζωή γίνεται και πάλι large. Και αν είναι θεμιτό οι στρατιωτικοί να έχουν πάντα πολιτικούς προϊσταμένους και όχι να προΐστανται πολιτικά οι ίδιοι, τότε γίνεται και δίκαιη.