Αντίο, αντιεμβολιαστές

Νομίζω πως πια δεν πρέπει να έχει μείνει ούτε ένας από εκείνους τους αισιόδοξους που μιλούσαν για πειθώ (αιθεροβάμονες είναι μάλλον το σωστό) που να μην καταλαβαίνει πως οι συμπολίτες οι οποίοι (σχεδόν 2 χρόνια μετά το ξέσπασμα της πανδημίας και 10 μήνες μετά τη διάθεση των εμβολίων) αρνούνται να εμβολιαστούν, δεν παίρνουν από λόγια. Δεν πρέπει να έχει μείνει ούτε ένας που να πιστεύει ότι υπάρχει περιθώριο συζήτησης με ανθρώπους που εμπιστεύονται έναν τραγουδιστή, έναν τενίστα ή κάποιον τυχαίο βλαμμένο που βρήκαν στο face το book περισσότερο από την επιστημονική κοινότητα.

Ακόμα κι αν υπάρχουν κάποιοι που πετούν στα σύννεφα, ανάμεσά τους πια (και ευτυχώς) δεν είναι το κράτος το οποίο, αφού εξάντλησε κάθε περιθώριο κανακέματος και νταντέματος, προχώρησε επιτέλους στις πράξεις εκείνες που μπορούν να προστατεύσουν το κοινωνικό σύνολο από τους αντικοινωνικούς που το απειλούν.

Φυσικά η αναστολή εργασίας των νοσοκομειακών υπαλλήλων (όποια δουλειά κι αν κάνουν) που δεν εμπιστεύονται την επιστήμη δεν πρέπει να είναι παρά μόνο το πρώτο μιας σειράς από βήματα που μπορεί να δυσαρεστήσουν όσους δεν καταλαβαίνουν τι είναι κοινωνία και τι είναι επιστήμη, αλλά θα προστατεύσουν και την κοινωνία και την επιστήμη.

Το αμέσως επόμενο βήμα θα πρέπει να είναι η αντικατάστασή τους.

Ακόμα κι ένα μικρό παιδί μπορεί να καταλάβει γιατί ένας γιατρός ή ένας νοσηλευτής (ή οποιοσδήποτε εργάζεται σε νοσοκομείο) που φοβάται ένα εμβόλιο (για του οποίου την σπουδαιότητα συμφωνεί η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα) πρέπει να αλλάξει χώρο εργασίας. Αν το πάθος του είναι ο τομέας της υγείας μπορεί να συνεχίσει να ασχολείται με αυτόν πουλώντας μαντζούνια ή κηραλοιφές, αλλά για νοσοκομείο δεν κάνει με τον ίδιο τρόπο που δεν θα έκανε για ποδοσφαιριστής κάποιος που φοβάται τις μπάλες ή για αξιωματικός των ενόπλων δυνάμεων κάποιος που φοβάται τα όπλα.

Και μια και είπα για ένοπλες δυνάμεις προφανώς είναι παράξενο το ότι ο εμβολιασμός ως προϋπόθεση εργασίας δεν φαίνεται να τις αγγίζει. Δεν νομίζω πως χρειάζεται να εξηγήσω το γιατί αν κάποιος ο οποίος πληρώνεται προκειμένου να είναι έτοιμος να θυσιάσει ακόμα και τη ζωή του για τη χώρα φοβάται ένα ασφαλές εμβόλιο δεν κάνει για τη δουλειά του.

Το ίδιο και οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν ως αποστολή να εκπαιδεύουν τα παιδιά και τους νέους που ζουν στη χώρα μας. Αν δεν μπορούν να εμπιστευτούν την επιστήμη και να δείξουν κοινωνική ευθύνη είναι καλύτερα να μείνουν μακριά και από τα παιδιά και από τους νέους και από την εκπαίδευση τους. 

Καταλαβαίνω ότι οι συμπολίτες στους οποίους αναφέρομαι, παρότι είναι η μειονότητα, δεν είναι δύο και τρεις και άρα η αντικατάστασή τους δεν είναι εύκολη υπόθεση. Είναι όμως απολύτως απαραίτητο να γίνει και τη θέση τους να πάρουν άνθρωποι οι οποίοι και να εμπιστεύονται την επιστήμη και να νοιάζονται για την κοινωνία εμπράκτως.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, μετά από μήνες προσπάθειας να πείσουμε ήρθε η ώρα να πούμε αντίο στους αντιεμβολιαστές. Κάποιοι δυσκολεύονται να το αποδεχτούν, αλλά η κοινωνία δεν μπορεί να αφεθεί στις ορέξεις των συμπολιτών που, κυριευμένοι από τα ψυχολογικά και πνευματικά τους αδιέξοδα, αρνούνται να κάνουν αυτό που είναι ατομικά και κοινωνικά σωστό (έτσι κι αλλιώς αυτά τα δύο συνήθως ταυτίζονται). Καταλαβαίνουμε το πρόβλημά τους, τους συμπονούμε αλλά δεν θα τιναχτούμε στον αέρα για χάρη τους. Και μπράβο μας.