Συζήτησα με έναν φίλο μου το κείμενο που δημοσιοποιήσαμε την προηγούμενη Κυριακή. Μου είπε χαρακτηριστικά: «Καλά, τα αυτονόητα λέτε. Ποιος ήταν ο λόγος να γράψετε ολόκληρο μανιφέστο;
Τα αυτονόητα… Στην Ελλάδα όμως που ζούμε, τίποτα δεν είναι αυτονόητο, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Έτσι, από τη μέρα της δημοσίευσης του κειμένου μας στον Τύπο άκουσα πολλά και διάφορα. Πως θέτουμε θέμα ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ. Πως ο ένας και μοναδικός στόχος μας είναι να διαλύσουμε το ΠΑΣΟΚ. Δεν έλειψαν φυσικά και οι χαρακτηρισμοί: Είμαστε διαπλεκόμενοι. Είμαστε αντικομμουνιστές. Είμαστε ψώνια.
Ε ναι φίλοι μου. Το αυτονόητο είπαμε. Πως πρέπει άμεσα η Κεντροαριστερά, ο μεσαίος χώρος- όπως θέλετε πείτε το- να συσπειρωθεί. Και το ξεκαθαρίζω για νιοστή φορά: Δεν μιλάμε για την διάλυση ούτε του ΠΑΣΟΚ ούτε κανενός κόμματος. Στο ιδρυτικό συνέδριο που προτείναμε τα τρία κόμματα που εκπροσωπούν τον συγκεκριμένο χώρο, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ και το Ποτάμι και όλες οι άλλες κινήσεις αλλά και τα μεμονωμένα άτομα που εκφράζονται από την συγκεκριμένη ιδεολογία θα συμμετάσχουν αυτόνομα με στόχο την δημιουργία ενός πανίσχυρου τρίτου πόλου. Μιας πραγματικά Μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης που θα επιτρέψει στον ελληνικό λαό να αναπνεύσει ανάμεσα στις συμπληγάδες της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ.
Ναι, συνεργαζόμαστε με την πρώτη στην συγκυβέρνηση. Πρόκειται για μια αναγκαία συνεργασία και έχει να κάνει με την επιβίωση της χώρας μας. Μέχρι εκεί όμως. Καμία ιδεολογική ταύτιση. Δεν έχουμε καμία σχέση με τους Μπαλτάκους και τους Φαήλους. Και σίγουρα πρέπει να αποφύγουμε να παρασυρθούμε από την ξέφρενη κούρσα λαϊκισμού που οδηγούν οι- συμπαθείς κατά τα άλλα- Γιακουμάτοι και Ντινόπουλοι. Κάποιοι όμως μας λένε το άλλο: Να φύγουμε από την Κυβέρνηση. Να τους ρίξουμε, λέει, και να συνεργαστούμε με τον ΣΥΡΙΖΑ. Να κάνουμε δηλαδή τι; Να καταγγείλουμε το Μνημόνιο; Να καταγγείλουμε την δική μας πολιτική για την οποία ματώσαμε και να παραδοθούμε στις μαγευτικές ουτοπίες του κυρίου Τσίπρα; Έχω πει πολλές φορές πως ιδεολογικά δεν έχουμε μεγάλη απόσταση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Και θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε μαζί του στο μέλλον. Με ένα σοβαρό ΣΥΡΙΖΑ όμως. Με έναν ΣΥΡΙΖΑ ρεαλιστικό που θα έβαζε ως προτεραιότητα την τήρηση των δεσμεύσεων της χώρας και τις μεταρρυθμίσεις. Με τον ΣΎΡΙΖΑ του ενός νόμου και του ενός άρθρου, τον ΣΥΡΙΖΑ της δραχμής, τον ΣΥΡΙΖΑ του επαχθούς χρέους δεν γίνεται να έχουμε κανένα νταραβέρι.
Αγαπητοί φίλοι, πρέπει όλοι μας να κατανοήσουμε πως αυτή την στιγμή δεν είναι δυνατόν το ΠΑΣΟΚ να πορευτεί μόνο του. Δεν ζούμε ούτε στο 1981 ούτε στο 2009. Η μόνη προοπτική είναι η συνεργασία. Και για να πρωτοστατήσει σε αυτήν το ΠΑΣΟΚ πρέπει να είναι ενωμένο. Δεν υπάρχει πλέον χώρος στο κόμμα για Βενιζελικούς, Παπανδρεϊκούς και Σημιτικούς. Μόνο ΠΑΣΟΚ. Έτσι θα μας σεβαστούν οι κεντροαριστεροί εταίροι μας. Αλλιώς, θα πάθουμε αυτό που συμβαίνει στη ΔΗΜΑΡ η οποία αυτή τη στιγμή –πληρώνοντας φυσικά τα λάθη της- λεηλατείται από το Ποτάμι. Το Ποτάμι το οποίο παίζει πλέον μόνο του μπάλα στον χώρο και συμπεριφέρεται σαν τον «Αγαπούλα» στη γνωστή διαφήμιση. Οργώνει την Ελλάδα ψάχνοντας για τους παιχταράδες του Αύριο. Του Λ-αύριο, για να παραφράσω το λογοπαίγνιο του Σταύρου Θεοδωράκη. Δεν ευθύνεται το Ποτάμι όμως. Εμείς του δώσαμε αυτό το δικαίωμα. Και πλησιάζει η στιγμή που θα χτυπήσει την δική μας πόρτα. Που θα «φλερτάρει» και με τα δικά μας στελέχη. Ωστόσο, ένα δυνατό ΠΑΣΟΚ το οποίο, ας μην ξεχνάμε διαθέτει και την ιστορία και την εμπειρία αλλά και την υπεροχή στις πρόσφατες εκλογές, θα αναγκάσει και το Ποτάμι και την, «ετοιμοθάνατη» δυστυχώς, ΔΗΜΑΡ να συνεργαστούν αφού δεν θα υπάρχει καμία άλλη επιλογή για κανέναν.
Από εμάς εξαρτάται λοιπόν. Οι δρόμοι που ξανοίγονται μπροστά μας είναι δύο. Αυτός της Ενωμένης και Πανίσχυρης Κεντροαριστεράς, στην οποία θα πρωταγωνιστεί ένα ανανεωμένο και δυναμικό ΠΑΣΟΚ. Η αυτός ενός μικροσκοπικού και εσωστρεφούς ΠΑΣΟΚ το οποίο θα θυμίζει κάτι από ΕΔΗΚ και ΚΟΔΗΣΟ και θα μαστουρώνει μασώντας τις δάφνες ενός ένδοξου αλλά μακρινού παρελθόντος.
14°
