Η Δύση παρακολουθεί από την κερκίδα, καθώς οι Ταλιμπάν βυθίζουν το Αφγανιστάν στη βία, ακρωτηριάζουν και θα εκτελούν δημοσίως πολίτες
Δεν αποδέχονται όλοι την αναγκαιότητα παρέμβασης στα εσωτερικά ενός άλλου κράτους. Κάποιοι θεωρούν ότι η διεθνής κοινότητα (και ειδικότερα, το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ, η ΕΕ) είναι ηθικά δικαιολογημένη να παρακολουθεί άπραγη και αμέτοχη, καθώς μία κυβέρνηση κακοποιεί βάναυσα και σκοτώνει τους πολίτες της, εφόσον στη χώρα όπου γίνονται αυτά δεν υπάρχουν όπλα μαζικής καταστροφής ή πυρηνικά (βλ. Ιράκ), το καθεστώς δεν προσφέρει άσυλο στη διεθνή τρομοκρατία (βλ.Αφγανιστάν), ή τέλος πάντων δεν αποτελεί ευθεία απειλή προς τη Δύση, τουλάχιστον για την ώρα.
Κατά την άποψή μου όμως, τέτοιες παρεμβάσεις είναι αναγκαίες και ηθικά δικαιολογημένες και η εξέλιξη στο Αφγανιστάν είναι μία συγκλονιστική πολιτική, στρατιωτική και προπάντων ηθική ήττα της Δύσης (όχι μόνο των ΗΠΑ). Εγκαταλείψαμε στο έλεος των βαρβάρων ολόκληρη τη χώρα. Στο εξής, η Δύση θα παρακολουθεί από την κερκίδα, καθώς οι Ταλιμπάν θα βυθίζουν το Αφγανιστάν στη βία, θα ακρωτηριάζουν και θα εκτελούν δημοσίως πολίτες με μεσαιωνικές μεθόδους, και θα επιχειρούν να διευρύνουν την επιρροή τους στην ευρύτερη περιοχή και στον κόσμο.
Γιατί η κυβέρνηση Μπάιντεν στηρίζει και εφαρμόζει αυτή την καταστροφική απόφαση;
Δεν είναι κατανοητός ο λόγος για τον οποίο η κυβέρνηση Τραμπ δρομολόγησε την αποχώρηση από τη χώρα, ενώ ήταν σαφές ότι η κατάσταση δεν ήταν σταθεροποιημένη και ασφαλής, και γιατί η κυβέρνηση Μπάιντεν στηρίζει και εφαρμόζει αυτή την καταστροφική απόφαση. Πράγματι, είκοσι χρόνια συνεχούς παρουσίας είναι πολλά. Ενδεχομένως θα έπρεπε να συμμετέχουν και άλλες χώρες στην προσπάθεια, καθώς η κατάσταση όπως εξελίσσεται αποτελεί ντροπή για το σύνολο των ευνομούμενων, δημοκρατικών χωρών του κόσμου, που σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολιτών.
Αλλά τίποτα δεν δικαιολογεί την αποχώρηση ως μοναδική επιλογή. Οι βαρβαρότητες, που πλέον είναι σαφές ότι επανέρχονται και για τις οποίες εκπρόσωποι των Ταλιμπάν στο πεδίο της μάχης μιλούν ανοιχτά στα διεθνή media, δεν είναι λόγος απόσυρσης αλλά αντίθετα, λόγος εντατικοποίησης της προσπάθειας να ορθοποδήσει η χώρα, να ευημερήσουν οι πολίτες της και να εξοντωθούν οι βάρβαροι.
Δηλαδή, οι βαρβαρότητες που βλέπουμε είναι επιχείρημα υπέρ της παραμονής.
Κλείνω με κάποια από τα μηνύματα που έστειλαν απελπισμένες γυναίκες στο Αφγανιστάν στην ρεπόρτερ του BBC Γιάλντα Χακίμ, καθώς οι Ταλιμπάν προέλαυναν. Όλες αυτές οι γυναίκες που, ενθαρρυμένες από την 20ετή παρουσία αμερικανικών δυνάμεων στο κράτος, θεώρησαν ότι μπορούν να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον για τις ίδιες και για τη χώρα τους, και τώρα αφήνονται από τη Δύση στο έλεος των πιο σκοταδιστών και βάρβαρων ανθρώπων, αυτών που θεωρούν ότι οι γυναίκες ανήκουν στους άνδρες (τους), ότι δεν πρέπει να μορφώνονται, και ότι η μοιχεία είναι αδίκημα που πρέπει να τιμωρείται με δημόσιο λιθοβολισμό μέχρι θανάτου.
«Είμαι μία νέα, μορφωμένη γυναίκα, με κοινωνική δράση, και φοβάμαι ότι η κατάσταση γίνεται χειρότερη κάθε δευτερόλεπτο. Η οικογένειά μου και εγώ φοβόμαστε ότι οι Ταλιμπάν θα μας σκοτώσουν. Το πρόβλημα είναι ότι όλοι οι άνθρωποι που με γνωρίζουν ξέρουν ότι είμαι φοιτήτρια».
«Θάψαμε όλα να αρχεία και άλλες μαρτυρίες για να κρύψουμε την ταυτότητά μας από τους Ταλιμπάν. Προφανώς, αυτή η πρόνοια δεν θα μας βοηθήσει για μεγάλο διάστημα. Πλέον εγώ και η οικογένειά μου αποφασίσαμε να κατασκευάσουμε ένα υπόγειο καταφύγιο, για να προστατευτούμε από τις σφαίρες και τις βολίδες που μπορεί να έρθουν. Στο καταφύγιο μπορεί να καταφέρουμε να είμαστε ασφαλείς, τουλάχιστον μέχρι οι Ταλιμπάν να αρχίσουν να ψάχνουν πόρτα-πόρτα».
«Σας ζητώ να με βοηθήσετε να φύγω από εδώ. Ήμουν παραγωγός σε ντοκιμαντέρ που προήγαγαν τα δικαιώματα των γυναικών, τον εθνικό στρατό του Αφγανιστάν και τη βελτίωση της χώρας. Δεν ξέρω αν θα παραμείνω ζωντανή ή θα σκοτωθώ εδώ».
Ο πόλεμος στο Αφγανιστάν είναι ένας πόλεμος ζηλωτών ισλαμιστών εναντίον κυρίως των γυναικών. Χωρίς να είναι οι μόνες, οι γυναίκες και τα κορίτσια είναι αυτές που θα πληρώσουν το πιο ακριβό τίμημα της επιστροφής των Ταλιμπάν στην διοίκηση της χώρας, με την πλήρη στέρηση της ελευθερίας τους, την απαγόρευση να μορφωθούν και να εργαστούν, τους υποχρεωτικούς γάμους σε πολύ μικρή ηλικία με άντρες πολύ μεγαλύτερους τους, που δεν τους έχουν βεβαίως επιλέξει και δεν τους γνωρίζουν. Και καθώς η «τιμή» των ανδρών και της οικογένειας εξαρτάται από τη συμπεριφορά των γυναικών με τις οποίες συνδέονται συγγενικά, η ζωή κάθε γυναίκας στο Αφγανιστάν θα είναι στο εξής υπό συνεχή έλεγχο και κίνδυνο.
3°
