Edito 271

Εποχές όπως η τωρινή, είναι από τις πιο διασκεδαστικές στη ζωή αυτής της χώρας. Ξεκινάει το γελοιωδέστερο φαινόμενο της μικρής μας κοινωνίας. Αρχίζει με τρόπο η κωλοτούμπα. Εφημερίδες πρέπει ν’ αλλάξουν τίτλους, δημοσιογράφοι να βρουν νέους εργοδότες, πνευματικοί άνθρωποι να ανακαλύψουν τους νέους σπόνσορες. Ξαφνικά, η παντοδύναμη κυβέρνηση γίνεται ένας θίασος πελιδνών ανθρώπων που ετοιμάζουν τα πράγματά τους για τη μετακόμιση. Δεν είναι χρήσιμοι πια σε κανέναν. Τώρα όλοι ανακαλύπτουν τα «κενά χρόνια», όλοι θεωρούν δεδομένο πως 6 χρόνια αυτή η κυβέρνηση δεν παρήγαγε κανένα έργο. Περίεργο πώς δεν το ’βλεπαν όλον αυτό τον καιρό. Ξαφνικά, ο πανίσχυρος ηγέτης, αυτός που θα κυβερνούσε μια 20ετία, αυτός που θ’ άφηνε τη σφραγίδα του στη χώρα, μετατρέπεται σ’ έναν κουρασμένο άνθρωπο, που δεν έκανε γι’ αυτή τη δουλειά, δεν είχε τα εφόδια, ένας ηθοποιός ήταν που κουνούσε τηλεοπτικά τα χέρια του με στόμφο μπροστά σε πρόθυμους να πιστέψουν οτιδήποτε τηλεθεατές.

Οι εφημερίδες που «στήριξαν τη δημοκρατική παράταξη», που την υπονόμευσαν στη συνέχεια, που ανακάλυψαν το λαϊκό ηγέτη της «σεμνότητας και της ταπεινότητας», θα τον οδηγήσουν τώρα στη σύνταξη, έρχεται ξανά το «πλατύ ποτάμι της αλλαγής». Οι σχολιαστές που εκτέθηκαν τόσα χρόνια με τους γλοιώδεις ύμνους για τον ανθρώπινο, λαϊκό ηγέτη της Ραφήνας που τρώει σουβλάκια σαν κι εμάς, θ’ αρχίσουν σιγά-σιγά την περιστροφή, τώρα η δοξολογία θα ’χει άλλον αποδέκτη. Χρεοκοπημένα Μέσα ενημέρωσης χωρίς κοινό που ζουν από την κρατική διαφήμιση, επιχειρηματίες που ξέρουν να συναλλάσσονται μόνο με το δημόσιο, διαπλεκόμενοι των κρατικών προμηθειών και των δημοσίων έργων, δημοσιογράφοι που έχουν μετατραπεί σε δημοσίους υπαλλήλους, με εργοδότη τους το κράτος, τις κρατικές εταιρείες, τα κόμματα, τις δημοτικές επιχειρήσεις, τα υπουργικά γραφεία. Καλλιτέχνες που ζουν από τις επιχορηγήσεις του Υπουργείου Πολιτισμού, αθλητές που ενισχύονται από τις επιδοτήσεις, σωματεία, μη κυβερνητικές οργανώσεις, επιτροπές, ξέρουν πια καλά το παιχνίδι, η εποχή αλλάζει, αναζητούν τον καινούργιο χορηγό. Το κλωνοποιημένο όνομα, η «Ντόλυ της πολιτικής», το εύσωμο παιδί που κλωτσάει τη μπάλα και σπάει το πόδι του, μεταμορφώθηκε στο δημοφιλή πολιτικό, τον αδιαφιλονίκητο ηγέτη, τον «καταλληλότερο», τον πρωθυπουργό, με το λαϊκό έρεισμα και την αποδοχή της αριστεράς, αυτόν που τα έβαλε με τους «νταβατζήδες». Για να μετατραπεί πάλι τους τελευταίους μήνες σε βαρίδι, που δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις, που οδήγησε την παράταξη στις μοιραίες εκλογές της ήττας για να απαλλαγεί από το βαρύ έργο της διακυβέρνησης που δεν μπορούσε να φέρει εις πέρας. Ο δρόμος της εξόδου περιγράφεται με σαφήνεια στα πρωτοσέλιδα. Κι όταν τα προπαγανδιστικά ηχεία στα παράθυρα των τηλεοράσεων, αυτά που τον στήριξαν και δημιούργησαν την πλαστή εικόνα, του λένε, «το θέμα, αγορίνα μου, είναι να φύγουμε παντελονάτοι και όχι στριγκάτοι», όλοι παίρνουν το μήνυμα. Game over, ο ρόλος σας τελείωσε, νέο έργο προσεχώς.

Τώρα γίνονται οι νέες επενδύσεις και πρέπει να γίνουν βιαστικά και λίγο άκομψα, γιατί οι εθνικοί διασκεδαστές, οι εθνικοί εκβιαστές, οι εθνικοί καταδότες, οι εθνικοί δικαστές εκτέθηκαν πολύ αυτά τα χρόνια, η κωλοτούμπα θα γίνει απότομα. Το «παιντί» που δεν μιλάει καλά ελληνικά, ο προδότης που «χορεύει ζεϊμπέκικα με τους Τούρκους», που κάνει ποδήλατο και σπάει το χέρι του, πρέπει γρήγορα να γίνει ο ηγέτης που έρχεται από το μέλλον, κυρίες και κύριοι ο πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς, Ελληνίδες Έλληνες ο πρωθυπουργός της Ελλάδας είναι εδώ.

Η πραγματικότητα των media είναι εικονική. Δημοσκόποι, παπαγαλάκια, έμμισθοι υπάλληλοι κομμάτων, σιτιζόμενοι από τα κρατικά ταμεία, φτιάχνουν έναν πλαστό κόσμο. Ενημερώνουν χωρίς να πληροφορούν, μιλάνε για πολιτική μέσα σε κενό πολιτικής. Έχουν μετατρέψει την πολιτική από παραγωγή προτάσεων και λύσεων σε παιχνίδι εξουσίας, ποιος νικάει. Γιατί το ποιος νικάει είναι το μόνο που τους ενδιαφέρει. Ποιος μοιράζει το χρήμα, ποιος διαχειρίζεται τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων, τα ειδικά κονδύλια των υπουργείων, τις επιχορηγήσεις του ΟΠΑΠ, τις επιδοτήσεις, την κρατική διαφήμιση, τα δάνεια των κρατικών τραπεζών. Σ’ αυτή τη χώρα ο μεγαλύτερος πελάτης, ο μεγαλύτερος εργοδότης, είναι πάντα το κράτος.

Αυτή η κυβέρνηση αποχωρεί άσχημα, αδύνατη, ηττημένη. Ήταν πάντα ηττημένη. Όλα αυτά τα 6 χρόνια ήταν ηττημένη. Ακόμα και όταν ήταν πανίσχυρη, όταν όλα τα Μέσα ενημέρωσης την υποστήριζαν, όταν είχε την υστερόβουλη ανοχή της αριστεράς, όταν οι πνευματικοί άνθρωποι, προοδευτικοί πάντα, δήλωναν γοητευμένοι από το τίμιο, λαϊκό παιδί της Ραφήνας που διαβάζει Κική Δημουλά. Ήταν αδύναμη γιατί δεν παρήγαγε καμία πολιτική, γιατί δεν έλυνε κανένα πρόβλημα, γιατί είχε μόνο ένα στόχο, κάθε 2, 3, 4 χρόνια να νικάει το ΠΑΣΟΚ και να κερδίζει την εξουσία. Η επόμενη κυβέρνηση θα είναι ισχυρή μόνο αν παράγει πολιτική, αν λύνει τα προβλήματα, αν επιτύχει τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται αυτή η χώρα. Αλλιώς, στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, στις οθόνες των τηλεοράσεων θα είναι παντοδύναμη, ο νέος πρωθυπουργός θα δοξάζεται όπως δοξάστηκε και ο τωρινός, αλλά στ’ αλήθεια θα είναι ανίσχυρη, ένα αναλώσιμο εργαλείο για τη διανομή του δημόσιου χρήματος. Ελπίζω να το έχει καταλάβει.

Στα Μέσα ενημέρωσης ο δημόσιος διάλογος εξαντλείται στο θέμα της νίκης στις εκλογές, όμως το πραγματικό πρόβλημα, η υστέρηση της χώρας, η αιτία των προβλημάτων, απουσιάζει. Δεν παύει όμως να είναι διασκεδαστικός. Παρακολούθησε με προσοχή αυτές τις μέρες, τέτοιες εποχές συμβαίνουν μια φορά κάθε μερικά χρόνια. Η εκπαιδευμένη κοινή γνώμη μπορεί τώρα να αξιολογήσει την αξιοπιστία όλων, τώρα φαίνονται καθαρότερα οι απότομες στροφές, οι κρυφοί στόχοι, ο χαρακτήρας. Προκαλεί λίγη ναυτία, αλλά είναι εκπαιδευτικό. Άσε που έχει και πλάκα.