Η Αλεξάνδρα Κλάδη γράφει για τη «θρησκεία των ξύπνιων», την κουλτούρα της ακύρωσης και τον δογματικό τρόπο σκέψης.
Κατά τα πρώτα χρόνια μου στην Αθήνα, τα γκράφιτι στους δρόμους μου έκαναν εντύπωση. Κάποια τα θεωρούσα όμορφα και καλαίσθητα, άλλα σκέτες μουτζούρες που βρώμιζαν την πόλη. Ένα, όμως, μου είχε κάνει μια κάπως ιδιαίτερα παράξενη εντύπωση και δεν ήξερα γιατί. Δεν ήταν ακριβώς γκράφιτι, ήταν κάτι σαν statement: “Wake Up”. Σε αυτή τη δήλωση κάποιος μπορεί να αντιδράσει με τρεις τρόπους: α) να την αγνοήσει β) να συμφωνήσει γ) να δυσανασχετήσει.
Νομίζω ότι στην αρχή συμφωνούσα. Μέσα στην άγνοιά του κανείς μπορεί να πιστέψει ότι ανήκει σε εκείνους που γνωρίζουν κάτι το παραπάνω. Έτσι και εγώ, μέσα στην παντελή και ηλίθια άγνοιά μου, ίσως νόμιζα ότι είμαι «ξύπνια» και ότι οι άλλοι έπρεπε επίσης να «ξυπνήσουν» και να δουν τον κόσμο έτσι όπως τον βλέπω και εγώ. «Άσε μας κουκλίτσα μου» θα έλεγα τώρα στον τότε εαυτό μου.
Μεγαλώνοντας λιγάκι, η ίδια δήλωση άρχισε να μου προκαλεί δυσφορία. Σα να με κυνηγούσε μέσα στην πόλη και το βλέμμα μου εκεί, έπεφτε άθελά του πάντα πάνω της. Ο εμπνευστής της δήλωσης αυτής άρχισε να μου φαίνεται σαν ιερέας που κηρύττει τα πλήθη. Υπάρχει κάπου μια αιώνια Αλήθεια, στην οποία πρέπει να φτάσεις και για να φτάσεις, πρέπει πρώτα να ξυπνήσεις. Δεν είναι πολύ μακριά από τη δήλωση, την κολλημένη με αυτοκόλλητο στο πίσω παρμπρίζ του αυτοκινήτου, ενός μάλλον θρησκόληπτου γείτονα: «Μόνο ο Χριστός σώζει». Αλλά ούτε και από τις δηλώσεις του κάθε «ειδικού» που με δέκα διδακτορικά στον φραπέ γλυκό με γάλα/ ατέλειωτη ευχαρίστηση φωνάζει «Ξυπνήστε!», «Μην είστε πρόβατα!» κάθε φορά που η πραγματικότητα σκοντάφτει πάνω στους πιο σκοτεινούς του φόβους.
Θα ήθελα πολύ να αντιδρούσα σε αυτή τη δήλωση με τον α’ τρόπο. Δηλαδή να την αγνοούσα εξαρχής, να τελειώνουμε. Μα έλα που άρχισα να δυσανασχετώ... Μου σφηνώθηκε η φράση «Η θρησκεία των ξύπνιων» και έπρεπε να καταπιαστώ με το θέμα μπας και ησυχάσω.
Μπορεί το συγκεκριμένο γκράφιτι στους δρόμους να μην έχει απολύτως καμία σχέση με αυτό που θέλω να πω, αλλά η έμπνευση είναι έμπνευση. Δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει. Ξύπνιοι λοιπόν. Wokeness, Wokism, πες το όπως θες. Όλοι τώρα είναι ιερείς. Κηρύττουν το δόγμα. Και μόνο αυτοί κατέχουν Την Αλήθεια. Όλοι οι υπόλοιποι είναι μικρά, τιποτένια ανθρωπάκια, ανάξια λόγου και ανάξια ύπαρξης που χρήζουν άμεσης (επαν-)εκπαίδευσης και «σωστής» πληροφόρησης.
Το κίνημα έχει όλα τα χαρακτηριστικά της θρησκείας, μα της λείπει ένα βασικό συστατικό: η συγχώρεση. Στη «θρησκεία των ξύπνιων» δεν υπάρχει συγχώρεση. Αν κάνεις ένα παραστράτημα, αν πεις τη λάθος λέξη, αν σχετίζεσαι με τους λάθος ανθρώπους, αν διαφωνείς, αν δεν συμμορφωθείς με το νέο λεξιλόγιο και δεν ενστερνιστείς αδιαμαρτύρητα τον νέο, άκαμπτο ηθικό κώδικα, τότε σου αξίζει να καείς στην πυρά. Οι ζηλωτές της νέας θρησκείας δεν αστειεύονται.
Θυμάμαι να τρέχω στις πορείες των vegans, να κρατάω πανό και να «ξυπνάω» τους ανθρώπους στη νέα Αλήθεια. Μέχρι που άκουσα κάποιους σκληροπυρηνικούς, φανατισμένους συντρόφους να εύχονται αρρώστια και θάνατο σε όσους έτρωγαν κρέας. «Καρκίνος να σου γίνει, να σαπίσει μέσα σου». Και αμέσως θυμήθηκα τα λόγια εκείνου του παπά που καταριότανε εκείνους που δεν έκαναν νηστεία τη Μεγάλη Εβδομάδα.
«Παράξενο» σκέφτηκα. Πώς γίνεται να ακούς τα ίδια ακριβώς λόγια από τόσο δύο – υποτίθεται – διαφορετικά περιβάλλοντα; Ή μήπως τελικά δεν είναι τόσο διαφορετικοί αυτοί οι κόσμοι; Ο κόσμος των θρησκόληπτων που πιστεύει ότι θα πάει στον παράδεισο και ο κόσμος των «ξύπνιων» που πιστεύει ότι μπορεί να φέρει τον παράδεισο. Και ο παράδεισος αυτός πρέπει να έρθει με κάθε κόστος, γι’ αυτό και ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Είμαστε ανεκτικοί, αλλά συχνά φωνάζουμε «καμία ανοχή». Είμαστε συμπεριληπτικοί, αλλά για να είμαστε θα πρέπει κάποιους να τους αποκλείσουμε (τους cis straight white males για παράδειγμα). Είμαστε πολυπολιτισμικοί αλλά αν τολμήσεις και φορέσεις σομπρέρο τις Απόκριες θα σου κάνουμε τέτοιο ιντερνετικό μπούλινγκ που θα θες να αυτοκτονήσεις. Μας ενδιαφέρει η ισότητα δύο των φύλων, αλλά ας μην γελιόμαστε, οι πολύ προχώ, μεταμοντέρνες φεμινίστριες, οι αυθεντικές, έχουν δίκιο όταν λένε πως οι γυναίκες είναι το «καλύτερο φύλο». (Ουπς! έπεσα στην παγίδα της δυαδικότητας, με συγχωρείτε, δεν θα το ξανακάνω). Είμαστε υπέρ της επιστήμης και της τέχνης, αλλά αν αυτές προέρχονται από τους κακούληδες, τους λευκούς τους αποικιοκράτες, τότε να μας λείπει. Κάψτε τον Μπετόβεν σας παρακαλώ! Αγαπάμε την διαφορετικότητα, αλλά αν έστω και κατά λάθος μπερδέψεις τις αντωνυμίες μας θα σου κάνουμε μήνυση για ρητορική μίσους, αφού πρώτα σε διασύρουμε και σε διαπομπεύσουμε δημοσίως με τις σκληρότερες εκφράσεις μίσους. Είμαστε υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά η κλειτοριδεκτομή είναι μια παραδοσιακή πρακτική κάποιων πολιτισμών και σύμφωνα με τον πολιτισμικό σχετικισμό, απαγορεύεται να την κρίνουμε. Κηρύττουμε την αγάπη και την ενσυναίσθηση, αλλά άνετα ανοίγουμε κεφάλια με την πρώτη ευκαιρία, ξερνάμε χολή στα σόσιαλ, καταστρέφουμε και ακυρώνουμε ανθρώπους που δεν συμφωνούν μαζί μας, καταστρέφουμε και ακυρώνουμε τους φίλους και τους συγγενείς των ανθρώπων που δεν συμφωνούν μαζί μας, αφαιρούμε το δικαίωμα του λόγου σε όποιον τολμήσει να φέρει αντίρρηση, απαγορεύουμε βιβλία και λέξεις, επιβάλλουμε νέες λέξεις. Ο λόγος είναι βία, αλλά και η σιωπή είναι βία. Όλα είναι βία. Ακόμα και αυτά που σκέφτεσαι, συνειδητά ή ασυνείδητα. Πουθενά ομορφιά, αγάπη και δημιουργία. Μόνο ασχήμια, μίσος και καταστροφή. Αποζητάμε διακαώς τον Μεγάλο Αδελφό. Να έρθει και να φέρει μαζί του τον Παράδεισο. Είμαστε η νέα θρησκεία, είμαστε οι «ξύπνιοι». Και μόνο εμείς γνωρίζουμε Την Αλήθεια.
Για τους υπόλοιπους δεν υπάρχει σωτηρία. Λυπάμαι, δεν υπάρχει λύτρωση. Θα καείτε στα άδυτα της κόλασης. Καταραμένοι για πάντα, θα φλέγονται οι σάρκες σας αλυσοδεμένες στα κάτεργα του Άδη για το προπατορικό αμάρτημα του προνομίου σας. Γιατί, όπως είπαμε, η συγχώρεση είναι προϊόν της τυραννικής πατριαρχίας του δυτικού, λευκού, αποικιοκρατικού, καπιταλιστικού, υπερκαταναλωτικού, ρατσιστικού, σεξιστικού, μισογυνιστικού, ομοφοβικού, τρανσφοβικού, ισλαμοφοβικού, ξενοφοβικού, χοντροφοβικού, σπισιστικού, ναζιστικού και φασιστικού κόσμου που ζούμε και πρέπει να συνθλιβεί. Ο μισαλλόδοξος Θεός των ξύπνιων είναι αδίστακτος και απολύτως δυσανεκτικός. Και η Δευτέρα Παρουσία του φοβάμαι πως είναι ήδη εδώ.
18°
