Ποιες χώρες έχουν δώσει έγκριση για εμβολιασμό σε 12χρονους, ποιες όχι και γιατί είναι σημαντικό να εμβολιαστούν τα παιδιά που δεν φοβούνται την βελόνα.
Καμιά φορά φτάνει να μετράς τα άλματα της επιστήμης σε ειδησεογραφικούς τίτλους. Ένας από αυτούς, σήμερα, λέει πως «το εμβόλιο δοκιμάζεται σε μορφή σπρέι», ένας άλλος πως «έρχεται σε χάπι». Η επιστήμη τρέχει τόσο γρήγορα ώστε νέοι τίτλοι θα μπορούσαν να προαναγγείλουν σύντομα το «οριστικό τέλος της βελόνας». Αλλά μέχρι να έρθει εκείνη την ημέρα; Τι θα πρέπει να κάνει ένας 12χρονος και όλοι οι 12χρονοι τώρα που ανοίγει η πλατφόρμα των εμβολιασμών και γι’ αυτούς;
Η Εθνική Επιτροπή Εμβολιασμών λέει πως πρέπει να σηκώσουν το μανίκι. Το έχουν κάνει 12χρονοι σχεδόν σε ολόκληρη την Ευρώπη -οι μόνες χώρες που δεν έχουν δώσει ακόμη τη σχετική έγκριση είναι η Πορτογαλία, η Ισλανδία και η Ουκρανία. Το έχουν κάνει και οι 12χρονοι Αμερικανοί και Καναδοί από τον μαζικό εμβολιασμό των οποίων έχει συσσωρευθεί ένας όγκος δεδομένων ικανός θεωρητικά να θεραπεύσει τις ανασφάλειες των γονιών. Σύμφωνα με αυτά τα δεδομένα, η εμφάνιση περικαρδίτιδας - μυοκαρδίτιδας στα παιδιά είναι σπάνια και ήπια: στις ΗΠΑ δεν έχουν καταγραφεί παρά 18 περιστατικά ανά εκατομμύριο εμβολιασθέντων.
Όλα αυτά θα ακούγονται λογικά στις τάξεις του «μετώπου της αλήθειας και της λογικής», τη συγκρότηση του οποίου ζήτησε χθες στο υπουργικό συμβούλιο ο πρωθυπουργός. Όπως όμως γνωρίζει ο καθένας μας, η λογική μπορεί να γίνει σμπαράλια απέναντι στο τείχος μιας άλλης λογικής που μετατρέπει σε πραγματικό μπετόν το καθαγιασμένο «γονεϊκό ένστικτο». Πιο απλά, μπορείς να φανταστείς πολλούς γονείς να σε ρωτούν «λογικά» τι τους εξασφαλίζει πως δεν θα πάθει το δικό τους παιδί μυοκαρδίτιδα και άλλους ακόμη να αναρωτιούνται, εξίσου «λογικά», εάν το εμβόλιο είναι πολύ καινούργιο για να επαναπαυτεί κανείς στα επιστημονικά δεδομένα που έχουν συλλεγεί έως τώρα.
Όποιος έχει έστω και μια μικρή εμπειρία, το ξέρει: τα σχολεία δεν είναι μόνο μια κυψέλη γνώσης για τους ανήλικους, είναι και μια ενήλικη χάβρα αιτημάτων, παραπόνων και ενστάσεων από γονείς που νοιάζονται, ή μάλλον δεν ξέρουν πώς να νοιαστούν, για τα παιδιά τους. Πολλές φορές, είναι και ένα πεδίο απόδοσης ευθυνών έξω από το σπίτι για ό,τι συμβαίνει μέσα σε αυτό. Για να φύγει από πάνω σου το βάρος, δεν έχεις παρά να πετάξεις το μπαλάκι στο εκπαιδευτικό σύστημα, στον δάσκαλο, τον καθηγητή. Στο χάος που σε περιβάλλει, στο κράτος που δεν είναι κράτος μέχρι να αναρωτηθείς, στη δύσκολη στιγμή, πού είναι το κράτος.
Σε αυτή τη δύσκολη στιγμή όμως υπάρχει ένα κράτος που, τουλάχιστον στο πεδίο των εμβολιασμών, αποδείχθηκε λειτουργικό. Έστω και στην ενέσιμη μορφή τους και πριν ακόμη γίνουν χάπια και σπρέι, τα εμβόλια είναι εκεί για να προστατεύσουν τους ανήλικους και από αυτή και από τις επόμενες μεταλλάξεις που είναι βέβαιο πως θα δημιουργηθούν εάν δεν εμβολιαστούν μικροί και μεγάλοι. Ναι, οι ειδικοί έχουν τη βεβαιότητα πως «οι συνεχείς μολύνσεις των παιδιών θα οδηγήσουν σε νέες μεταλλάξεις». Και ο κίνδυνος δεν είναι μόνο για τα ίδια, είναι για τους ευάλωτους στο οικογενειακό τους περιβάλλον, τους παπούδες και τις γιαγιάδες που θα κάνουν ξανά το χρέος τους και θα τα περιμένουν έξω από το σχολείο ή στο σπίτι για το φαγητό.
Αυτή όμως είναι μια κουβέντα ενηλίκων. Είναι οι ενήλικοι που πρέπει να καταλάβουν πως θα ήταν ολέθριο να μολύνουν τα ανήλικα παιδιά τους με το μικρόβιο της καχυποψίας απέναντι στην πρόοδο και με μια «λογική» στείρας άρνησης που συγκρούεται με κάθε αλήθεια και κάθε λογική.
Οι 12χρονοι δεν χρειάζονται καμία κουβέντα για να πειστούν. Θα υπομείνουν τη βελόνα, όπως έκαναν με όλα τα εμβόλια μικρότεροι και το πολύ με κανένα δάκρυ. Τώρα έχουν τα όνειρά τους, τις παρέες τους, μια καθημερινότητα που στερήθηκαν και δεν πρέπει να στερηθούν ξανά. Και μπορεί να μην ξέρουν πόσο γρήγορα τρέχει η επιστήμη. Αρχίζουν όμως να υποψιάζονται πως η ζωή τρέχει πιο γρήγορα από το παλιό τους πατίνι. Και δεν θέλουν να τη χάσουν.
4°
