Ο ήπιος αρνητισμός του ΣΥΡΙΖΑ

Δεν θα τους ακούσεις να φωνάζουν συνθήματα κατά των «εμβολίων των ναζί», όπως αυτά που ακούστηκαν το απόγευμα της Τετάρτης στο Σύνταγμα. Δεν τους θα τους δεις να κρατούν σταυρούς και να ανεμίζουν σημαίες. Ο δικός τους δεν είναι ένας αρνητισμός hard core, βγαλμένος από τα βάθη του αντισυστημικού ανορθολογισμού. Ακόμη όμως και σε μια πολύ πιο ήπια εκδοχή, παραμένει αρνητισμός. Ακόμη και ως υπαινικτική, η άρνηση παραμένει άρνηση. Είναι η άρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Όχι πως δεν έχει το κόμμα και τους μπρούτους αρνητές του. Η Θεοδώρα Τζάκρη έριξε νερό στον μύλο των αντιεμβιολιαστών με μια φράση που θα έκανε 4.000 κεφάλια στο Σύνταγμα να γνέψουν καταφατικά και 8.000 χέρια να την χειροκροτήσουν: «Τώρα τι βρήκατε ως λύση;» αναρωτήθηκε. «Τον υποχρεωτικό εμβολιασμό με ένα εμβόλιο που βρίσκεται στο στάδιο προσωρινής άδειας του συνόλου του γενικού πληθυσμού». Αλλά εάν η Τζάκρη δεν είναι παρά το βότσαλο στη λίμνη, ο Παύλος Πολάκης, πρώην αναπληρωτής υπουργός Υγείας και γιατρός, που αφήνει το εμβόλιο «από Σεπτέμβριο» και διαφημίζει, μόνος αυτός, ένα φάρμακο ως πανάκεια, είναι η κοτρώνα που κάνει αντιεμβολιαστικό πάταγο. 

Η δουλειά γίνεται όμως και χωρίς τον αντιεμβολιαστικό οίστρο του Πολάκη και της Τζάκρη. Γίνεται από τον Αλέξη Τσίπρα που τάσσεται υπέρ του εμβολιασμού αλλά συγχρόνως καταγγέλλει τον «διχασμό». Από αυτό το ελαφρύ χάδι στους αντιεμβολιαστές για τους οποίους, λέει, δεν πρέπει να υπάρξει καμία συνέπεια, κανένας αποκλεισμός, καμία ανάληψη ευθύνης. Να τους πείσουμε, αλλά εάν δεν πειστούν τι να κάνουμε; Τίποτα. Ας συνεχίσουν να δουλεύουν στα νοσοκομεία και τους οίκους ευγηρίας, ας γεμίζουν τα θέατρα και τους κινηματογράφους, ας πετάνε γαρύφαλλα στα κέντρα διασκέδασης. Θα υπάρχει πάντα κάποιος συριζαίος για να τους κλείσει το μάτι καταγγέλλοντας τον «αποκλεισμό» τους από την κανονικότητα και το «στίγμα» που φορτώνει η ανάλγητη κυβέρνηση στις αδούλωτες πλάτες τους.

Όχι, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα φώναζε ποτέ τα συνθήματα που ακούστηκαν την Τετάρτη στο Σύνταγμα. Το δικό του σύνθημα όμως είναι «Ναι στα εμβόλια, όχι στον διχαστικό λόγο». Είναι ο σαφής υπαινιγμός πως ο υποχρεωτικός εμβολιασμός και η επιβολή διακρίσεων εις βάρος των ανεμβολίαστων «διχάζουν χωρίς λόγο την κοινωνία».  Είναι η ψευδαίσθηση, για ακόμη μία φορά, πως τα πράγματα μπορούν να γίνουν κάπως αλλιώς, μαγικά,  κάποτε θα πείθαμε τους δανειστές να υποχωρήσουν και αν δεν υποχωρούσαν εκείνοι θα πείθαμε τη Ρωσία και την Κίνα να μας δανείσουν, τι είναι να πείσουμε τώρα τους αντιεμβολιαστές; Μια επιχείρηση συριζαϊκής γοητείας, ένα συριζαϊκό παιχνιδάκι.

Είναι και ένας συριζαϊκός βολονταρισμός που αφήνει τον ΣΥΡΙΖΑ μονίμως εκτεθειμένο στο πεδίο της κυβερνησιμότητας. Η αντιπολίτευση δίνει καθημερινά εξετάσεις κυβερνησιμότητας και κάθε μέρα αποτυγχάνει. Δεν είναι το κυβερνητικό του παρελθόν που τον κυνηγάει, είναι η πεποίθηση της κοινής γνώμης, ακόμη και ενός μέρους των ψηφοφόρων του, πως εάν διαχειριζόταν την πανδημία θα είχε χαθεί η μπάλα ανάμεσα στα μονοκλωνικά του Πολάκη, την ιδεοληπτική αμφιθυμία και τη σύγκρουση με την πραγματικότητα που σε αυτήν την περίπτωση θα ήταν και σύγκρουση με την επιστήμη έστω και στη μορφή της απλής δυσπιστίας.

Δεν είναι μόνο οι επιθέσεις στον Σωτήρη Τσιόδρα πως λειτουργεί περίπου ως βαποράκι της κυβέρνησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλε την κυβέρνηση ότι υπόσχεται εμβόλια χωρίς να υπάρχουν, ενώ τα εμβόλια υπήρχαν. Ότι ξεστοκάρει άλλα, ότι έκανε λάθος που έκλεισε τα σχολεία αλλά και λάθος που τα άνοιξε, ότι αν η λύση στην πανδημία δεν ήταν τα μονοκλωνικά του Πολάκη θα ήταν οπωσδήποτε η επιστράτευση των ΜΕΘ των ιδιωτικών θεραπευτηρίων. Και η λύση τώρα είναι η εμβολιαστική πειθώ μολονότι για την πλειοψηφία των ψηφοφόρων του, τουλάχιστον για ένα 60% όπως δείχνουν οι μετρήσεις, είναι ο υποχρεωτικός εμβολιασμός. 

Ο αρνητισμός αυτός μπορεί να είναι ήπιος. Αλλά όπως κάθε ανορθολογικός αρνητισμός, θα είναι πάντα ψεκασμένος.