Η σχεδία του Ρίτσαρντ Μπράνσον και η βόλτα στο Διάστημα

Τον βλέπεις να αιωρείται στη διαστημική του κάψουλα 88 χιλιόμετρα πάνω από την επιφάνεια της Γης. Κι έπειτα τον ακούς να λέει προς «όλα τα παιδιά εκεί έξω» πως κάποτε ήταν κι αυτό ένα παιδί που ονειρευόταν ένα τέτοιο ταξίδι κοιτώντας τα αστέρια και πως τώρα είναι ένας ενήλικας σε ένα διαστημόπλοιο. «Αν μπορώ να το κάνω εγώ αυτό, φανταστείτε απλώς τι μπορείτε να κάνετε εσείς» λέει στο τέλος.

Η φαντασία των παιδιών είναι αχαλίνωτη, αλλά στο μεταξύ μπορούμε να φανταστούμε τι μπορούμε να κάνουμε εμείς: Να κοιτάμε. Ο Ρίτσαρντ Μπράνσον επέστρεψε στο μεταξύ στη Γη, αλλά όλοι οι υπόλοιποι δεν μπορούμε παρά να μείνουμε προσγειωμένοι στην πραγματικότητα. Το εγχείρημα βρίσκεται ακόμη στα σπάργανα, οι βόλτες στο Διάστημα είναι για ανθρώπους σαν τον Μπράνσον, τον Ελον Μασκ ή τον Τζεφ Μπέζος. Για να γίνει εξάλλου ο πρώτος ιδιώτης που έφτασε στις παρυφές του Διαστήματος, ο Μπράνσον χρειάστηκε 17 ολόκληρα χρόνια – τόσα έχουν περάσει από την ίδρυση της Virgin Galactic. Και αν θέλει να παραμείνει κανείς προσγειωμένος, δεν μπορεί να μην σκεφτεί πως τα επόμενα 17 χρόνια ή 27 χρόνια το ταξίδι έξω από τη Γη δεν θα είναι παρά ένα θεματικός τουρισμός για πολύ λίγους, ένα πανάκριβο λούνα παρκ για εκκεντρικούς.

Δεν έχουμε λοιπόν παρά να περιμένουμε τον Τζεφ Μπέζος, που παίρνει σειρά για τη δική του βόλτα σε λίγες μέρες, να κεντρίσει ξανά τη φαντασία μας; Θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι περισσότερο από αυτό. Το ταξίδι στο Διάστημα δεν είναι μόνο μια υπόθεση εκκεντρικών, είναι και μια υπόθεση πιονέρων. Λούνα παρκ, ναι. Αλλά και η πρώτη σελίδα σε αυτό το νέο κεφάλαιο της ανθρώπινης περιπέτειας. Το ταξίδι του Μπράνσον στην άκρη του Διαστήματος με τον επιβατικό πύραυλο της Virgin Galactic είναι ένα ταξίδι στην ακαταμάχητα ανθρώπινη επιθυμία της εξερεύνησης. Είναι η πρώτη απόπειρα της ανακάλυψης ενός νέου κόσμου που μπορεί να υπάρχει κάπου εκεί έξω – ενός κόσμου που θα προσφέρει νέες δυνατότητες ισχύος ή ακόμη και απλής επιβίωσης στο ανθρώπινο είδος.

Επιβίωσης; Ναι, αρκεί να θυμηθούμε πως ο Μπράνσον εκτοξεύθηκε από έναν πλανήτη που εξαντλείται. Πώς όταν εκείνος πετούσε, το θερμόμετρο στην έρημο Μοχάβε, στην Καλιφόρνια, είχε σκαρφαλώσει στους 56 βαθμούς Κελσίου. Εντάξει, η έρημος είναι η «Κοιλάδα του Θανάτου» - πάντα ήταν. Αλλά δεν είναι μόνο ο Μπέζος που ετοιμάζεται να κάνει τη δική του πτήση με τη βεβαιότητα πως ο πλανήτης θα γίνει κάποια στιγμή ακατοίκητος.  Τα μοντέλα πρόβλεψης των ειδικών της κλιματικής κρίσης λένε πως ένας συνδυασμός πολύ υψηλών θερμοκρασιών και πολύ υψηλών ποσοστών υγρασίας θα κάνει πολλά μέρη της Γης εντελώς αφιλόξενα για τον άνθρωπο. Λένε ακόμη πως ο θερμικός θόλος που συνήθως σκέπαζε τη Γη κάθε χίλια χρόνια, θα αρχίσει να εμφανίζεται συχνότερα. Και πως η «θερμοκρασία του υγρού βολβού» που χρησιμοποιεί η επιστήμη της Ψυχομετρίας για να μετρήσει ποιο είναι το όριο όπου ούτε ο ίδρωτας ούτε το νερό μπορούν να δροσίσουν τον άνθρωπο, θα αγγίξει σε κάποια μέρη τους απάνθρωπους 35 βαθμούς.

Ο διαστημικός πύραυλος του Μπράνσον δεν είναι όμως ένα λούνα παρκ του τρόμου. Είναι ένα πρωτόλειο μέσο, η σχεδία με ένα πανί και ένα κουπί που θα έριχνε κάποτε ένας αρχαίος Σκανδιναβός στη θάλασσα με τη βεβαιότητα πως υπάρχει μια γη πιο φιλόξενη και πιο πλούσια από τη δική του, ένας νέος Κόσμος που περιμένει να τον ανακαλύψουμε, να τον εξερευνήσουμε και φυσικά να τον εκμεταλλευτούμε. Ο διαστημικός μας πολιτισμός, με άλλα λόγια, είναι ακόμη αρχαϊκός. Υποθέτουμε και μόνο ποιος εξωπλανήτης μπορεί να είναι η «Αμερική» του Διαστήματος, αλλά ούτως ή άλλως δεν ξέρουμε πώς μπορούμε να φτάσουμε ως εκεί.  

Έχουμε όμως αρχίσει να υποψιαζόμαστε πως γίνεται –πιθανολογούμε πως το κάνουν άλλοι, όπως μαρτυρά η έκθεση του αμερικανικού Κογκρέσου που συντάχθηκε πρόσφατα και δεν αποκλείει, για πρώτη φορά, τα «άγνωστα φαινόμενα» στον ουρανό να είναι εξωγήινοι επισκέπτες. Το άλμα είναι τεράστιο εάν λάβουμε υπόψη μας πως έως τώρα η υποθέσεις μας για την ύπαρξη εξωγήινων πολιτισμών στον Γαλαξία μας βασιζόταν στην εξίσωση των επτά μεταβλητών που σκάρωσε το 1960 ο αμερικανός αστρονόμος Φρανκ Ντρέικ.

Τεράστιο όμως είναι και το τεχνολογικό χάσμα που μας χωρίζει από αυτούς τους υποτιθέμενους επισκέπτες. Πόσο μπροστά είναι από εμάς; Πενήντα ή χίλια χρόνια; Εμείς βγαίνουμε στην απεραντοσύνη της άγνωστης θάλασσας με σχεδίες και εκείνοι να ταξιδεύουν με υπερσύγχρονα υπερωκεάνια που διακτινίζονται; Εδώ, ναι, μπορούμε να βλέπουμε τον Μπράνσον, τον Μασκ ή τον Μπέζος να αιωρούνται στις παρυφές του Διαστήματος. Και σαν ενήλικα παιδιά να αφήνουμε τη φαντασία μας να τρέχει…