O περιφερειάρχης Πινακιδούλης

Η συνήθεια να μπαίνουν πινακίδες και ταμπέλες κάθε φορά που κάποιος δήμαρχος ή περιφερειάρχης ή υπουργός κάνει ένα μικρό κομμάτι της δουλειάς που είναι υποχρεωμένος να κάνει, είναι πάντοτε γελοία και ενοχλητική. Το να γεμίζουν δημόσιοι χώροι με πινακίδες και επιγραφές προκειμένου να βλέπουμε για πάντα επί ποιου τη θητεία έγινε ένα έργο, δεν είναι μόνο αντιαισθητικό, είναι και κομματάκι ανήθικο αν σκεφτεί κανείς πως ο μόνο λόγος ύπαρξης της ταμπέλας/πινακίδας/επιγραφής είναι η διαφήμιση του συγκεκριμένου πολιτικού και η διαφήμιση αυτή γίνεται με τα λεφτά του δημοσίου. Καταλαβαίνω ότι άνθρωποι που κάνουν μόνο ένα μικρό κομμάτι της δουλειάς τους θέλουν να το διαφημίσουν, αλλά θα προτιμούσα τη διαφήμιση αυτή να την κάνουν με τα δικά τους χρήματα, σε ειδικούς χώρους και με χρονικό περιορισμό. Όπως δηλαδή διαφημίζονται όλοι.

Ένας από τους αιρετούς που τρελαίνεται για επιγραφές και πινακίδες και ταμπέλες είναι ο περιφερειάρχης Πατούλης ο οποίος, πριν λίγες μέρες, κατάφερε να πάει την τέχνη του «διαφημίζομαι με τα λεφτά σας ακόμα και για τα πιο ασήμαντα πράγματα της θητείας μου» ένα βήμα παραπέρα με αυτό το πράμα (παρακαλώ να μην μπει «γ» γιατί πρόκειται όντως για πράμα):

Εδώ όχι μόνο μπήκε ολόκληρη επιγραφή όχι για έργο αλλά για μια ονοματοδοσία, αλλά ο περιφερειάρχης Πατούλης θεώρησε τον εαυτό του το ίδιο σημαντικό με το τιμώμενο πρόσωπο και φρόντισε έτσι ώστε και τα δυο ονόματα να είναι γραμμένα στα κεφαλαία και να έχουν και το ίδιο μέγεθος (το ένα βέβαια έχει αγγλικά εισαγωγικά πιθανότατα ως φόρο τιμής στη διεθνή καριέρα της Παξινού).

Κάποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι από τη στιγμή που το όνομα του δεν είναι το μεγαλύτερο ή γραμμένο με χρυσά γράμματα, ο περιφερειάρχης Πατούλης έδειξε αυτοσυγκράτηση, αλλά και πάλι. Το θέαμα είναι θλιβερό (και ταυτοχρόνως κωμικό) και το μόνο που έχουμε είναι να βρούμε τι προκαλεί τη μεγαλύτερη θλίψη (και ταυτοχρόνως γέλιο): η απύθμενη ματαιοδοξία ή η χρήση του δημοσίου χώρου και του δημοσίου χρήματος για προσωπική διαφήμιση για κάτι που δεν είναι καν έργο;

Όμως, πέρα από το να καταδέχεται το όνομά του να έχει το ίδιο μέγεθος με μιας θεατρίνας, ο περιφερειάρχης Πατούλης κάνει και κάτι κάπως πιο πονηρό: τοποθετεί όπου βρει εντελώς άχρηστες και εντελώς αντιαισθητικές πινακίδες της Περιφέρειας. Μπορεί εκεί να μη βάζει το όνομά του, αλλά η σύνδεση (και άρα η διαφήμιση) γίνεται μια χαρά . Έτσι η περιποίηση και η διακόσμηση του διαζώματος στην Κηφισίας και τη Βασ. Σοφίας (που είναι υποχρέωση της περιφέρειας, δεν μας κάνει χάρη) καταστρέφεται με αντιαισθητικές πινακίδες που μας ενημερώνουν ότι η κατασκευή και η συντήρηση είναι έργο της Περιφέρειας.

Η ήδη φορτωμένη από πινακίδες διασταύρωση κάτω από τη γέφυρα της εθνικής που οδηγεί στο Αιγάλεω ξαφνικά φορτώνεται με δυο τεράστιες πινακίδες που η μόνη τους χρησιμότητα είναι να αποσπούν την προσοχή με ένα μήνυμα που ποτέ δεν άλλαξε τίποτα. Κι επειδή μια τεράστια πινακίδα που να γράφει «Περιφέρεια Αττικής» δεν είναι αρκετή ο περιφερειάρχης Πατούλης αποφάσισε να μπουν δύο, μια στα ελληνικά και μία στα αγγλικά, μην τυχόν και δεν προσέξουν στην οδήγηση τους οι αγγλόφωνοι οδηγοί (η φωτογραφία είναι από αυτή στα Αγγλικά, 50 μέτρα πιο κει είναι η αντίστοιχη στα ελληνικά).

Είναι τέτοια η αγωνία για διαφήμιση του ίδιου και της περιφέρειας (άρα του ίδιου και πάλι) που οι φωτεινές επιγραφές που ενημερώνουν για την κίνηση στη Συγγρού (φαντάζομαι και αλλού) αντί να αναγράφουν την πληροφορία, ξεκινούν πάντα με ένα εντελώς άχρηστο Η ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΑΤΤΙΚΗΣ ΣΑΣ ΕΝΗΜΕΡΩΝΕΙ πράγμα που σημαίνει πως μέχρι να εμφανιστεί το σημαντικό μήνυμα πολλοί οδηγοί έχουν περάσει και το έχουν χάσει. Μαθαίνοντας βέβαια το πιο σημαντικό: ότι η ενημέρωση που έχασαν ήταν από την Περιφέρεια Αττικής. Και μπράβο της.

Υ.Γ. Για να είμαι δίκαιος οφείλω να πω πως είμαι έτοιμος να τα πάρω όλα πίσω και να χειροκροτήσω όρθιος τον περιφερειάρχη Πατούλη μόνο και μόνο επειδή μας χάρισε αυτό το αριστούργημα: