Σχόλιο για τους καλλιτέχνες με επιρροή δεν κάνουν καμία προσπάθεια να βοηθήσουν να εμβολιαστούν όσο το δυνατόν περισσότεροι κατά του κορωνοϊού.
Κανείς με τα σωστά του δεν αμφισβητεί το πόσο σημαντικός είναι ο στόχος του εμβολιασμού όσο το δυνατόν περισσότερων συμπολιτών. Αναπόφευκτα στην προσπάθεια να επιτευχθεί ο σημαντικός αυτός στόχος συμμετέχουν κυρίως όσοι έχουν αυτό που ονομάζεται «δημόσιος λόγος». Οι άνθρωποι που είναι ειδικοί (οι επιστήμονες) και οι άνθρωποι που η δουλειά τους είναι να απευθύνονται σε πολλούς άλλους ανθρώπους είναι λογικό να σηκώσουν το μεγαλύτερο μέρος του φορτίου της προσπάθειας για όσο τον δυνατόν λιγότερους νεκρούς και όσο το δυνατόν μικρότερη καταστροφή.
Κάποιοι είναι βέβαια με το μέρος του κορωνοϊού και βοηθούν στην εξάπλωση της πανδημίας πανδημίας (διαβάστε εδώ και εδώ), αλλά η πλειονότητα των επιστημόνων, των πολιτικών και των δημοσιογράφων, μιλούν συνεχώς για την ανάγκη εμβολιασμού. Μπορεί όχι όλοι στον ίδιο βαθμό (ας πούμε οι επιστήμονες το κάνουν σχεδόν όλοι, ενώ οι δημοσιογράφοι απλώς οι περισσότεροι) αλλά αυτοί που έχουν καταλάβει τι συμβαίνει και δεν θέλουν να ζητιανέψουν τη συμπάθεια του κάθε ψεκασμένου, καλούν σε εμβολιασμό με επιμονή.
Όμως κάποιοι απουσιάζουν από αυτή την προσπάθεια. Κάποιοι που η επιρροή τους θα μπορούσε να γείρει αποφασιστικά την πλάστιγγα. Κάποιοι που, ενώ μιλούν συνέχεια για όλα, στο ζήτημα του εμβολιασμού προτιμούν να κοιτούν ψηλά στον ουρανό και να χαζεύουν τα συννεφάκια. Κάποιοι που σε κάθε ευκαιρία παριστάνουν τους θαρραλέους τώρα δεν έχουν το θάρρος να χρησιμοποιήσουν την επιρροή τους για το καλό των συμπολιτών και της κοινωνίας.
Οι καλλιτέχνες, οι art workers όπως μας συστήθηκαν πριν έναν χρόνο (πιθανότατα για να κινητοποιήσουν με το μήνυμά τους τους κατοίκους των Ηνωμένων Πολιτειών, της Μεγάλης Βρετανίας και της Ωκεανίας) έχουν κάνει ένα ιδιαιτέρως ψιλοκομμένο τουμπεκί και σχεδόν κανένας τους δεν βγάζει άχνα για την ανάγκη εμβολιασμού. Λες και ξαφνικά κατάπιαν τη γλώσσα τους που μέχρι χτες πήγαινε ροδάνι.
Αν εξαιρέσω τον Πάνο τον Κιάμο, ο οποίος με ένα βίντεό του ενημέρωσε ότι το κέντρο που θα εμφανίζεται θα είναι μόνο για εμβολιασμένους και τα συνεχή ποστ του Στάθη του Δρογώση, κανένας καλλιτέχνης με επιρροή δεν έχει κάνει καμία σοβαρή προσπάθεια να βοηθήσει να εμβολιαστούν όσο το δυνατόν περισσότεροι. Ζητώ συγγνώμη αν δεν έχω πάρει χαμπάρι την προσπάθεια κάποιου, αλλά και ένας δύο ακόμη δεν φτάνουν για να αλλάξει η εικόνα: οι συνήθως λαλίστατοι καλλιτέχνες, αυτοί που σε κάθε ευκαιρία βγάζουν επικολυρικά λογίδρια και αναρτούν ηρωικομελό ποστ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αυτοί που μας τα έκαναν τσουρέκια με την ευαισθησία τους κάθε φορά που η ευαισθησία που εξέφραζαν ήταν κοινός τόπος, τώρα απουσιάζουν επιδεικτικά. Στον αγώνα ενάντια στην αμάθεια, τον σκοταδισμό και τον ψεκασμό, στον αγώνα επιβίωσης της κοινωνίας, αυτοί κάθονται στην κερκίδα και απολαμβάνουν το θέαμα σαν ουδέτεροι τρίτοι που απλώς εύχονται να κερδίσει ο καλύτερος.
Και δεν είναι μόνο που σφυρίζουν αδιάφορα για τον εμβολιασμό. Είναι που σφυρίζουν αδιάφορα ακόμα κι όταν ένας συνάδελφος τους καλλιτέχνης απειλείται και τραμπουκίζεται από τους ψεκασμένους συμπολίτες: ένας τραγουδιστής από ένα τάλεντ σόου, πρωτοπόρος της αντιεμβολιαστικής παράκρουσης, ανεβάζει ποστ του Δρογώση και τον περιγράφει ως «ανθρωπάκι που, όταν τελειώσει η δικτατορία, θα ψάχνει τρύπα να κρυφτεί» και οι δήθεν ευαίσθητοι σε κάθε περιστατικό κακοποίησης καλλιτέχνες δεν δίνουν δεκάρα. Αντιθέτως, ένας από αυτούς, ένας συνδικαλιστής του ΣΕΗ που έσκιζε τα ρούχα του από οργή για τις κακοποιήσεις συναδέλφων του, φαίνεται να βάζει και το λάικ του στην απειλητική ανάρτηση του ηγέτη των αντιεμβολιαστών.
Βέβαια, οι ψεκασμένοι, αυτοί που θέλουν να δουν ανθρώπους να τρέχουν να κρυφτούν, όπως και αυτοί που πρότειναν θεραπείες με πρόπολη ή έγραψαν για παγκόσμια σχέδια υποταγής και άλλες ανοησίες, τουλάχιστον είπαν αυτό που είχαν στο κεφάλι τους. Οι υπόλοιποι πού είναι;
Πού είναι οι λογικοί; Πού είναι αυτοί που καταλαβαίνουν πόσο σημαντικό είναι να είμαστε όλοι εμβολιασμένοι; Σε ποιο λαγούμι έχουν κρυφτεί; Πώς στηρίζουν την κοινωνία από την οποία με πάθος απαίτησαν να τους στηρίξει; Πού πήγε το σθένος και η αγωνιστικότητά τους; Πού πήγε το θάρρος τους;
Πουθενά δεν πήγε. Δεν υπάρχει για να πάει οπουδήποτε. Ή μάλλον υπάρχει, είναι τοσοδούλι και φτάνει μέχρι εκεί που ακούγεται το χειροκρότημα της πελατείας τους. Όταν το χειροκρότημα της πελατείας δεν είναι βέβαιο, όταν μπορεί να χαθεί κάνας πελάτης, όταν η άποψη μπορεί να δυσαρεστήσει το κοινό, το θάρρος γίνεται ατμός. Κι αυτό δεν θα ήταν πρόβλημα, στο κάτω-κάτω κανέναν δεν πρέπει να κατηγορούμε για το θάρρος του (ειδικά εγώ που είμαι και φοβητσιάρης), αν δεν ήταν σίγουρο πως σύντομα αυτοί που τώρα κρύβονται για να μη δυσαρεστήσουν κανέναν, με θάρρος θα απαιτήσουν από την κοινωνία να τους στηρίξει ξανά. Και μπράβο τους.
