Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην πανδημία του κορωνοϊού και την κριτική για την πορεία των εμβολιασμών στην Ελλάδα.
Φανταστείτε έναν εμπρηστή να διαμαρτύρεται για τις αστοχίες στις κατασβέσεις των πυρκαγιών. Φανταστείτε έναν τύπο που δέρνει τη γυναίκα του και τα παδιά του να γράφει πύρινα άρθρα για τον ελλιπή τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τα ζητήματα ενδοοικογενειακής βίας. Φανταστείτε έναν διακινητή λαθρομεταναστών να αγανακτεί με τον αριθμό των παράνομων μεταναστών στην Ελλάδα. Οτιδήποτε από τα παραπάνω θα ήταν μάλλον αδύνατο να συμβεί, αλλά ακόμα κι αν συνέβαινε όλοι θα το αντιμετώπιζαν ως κάτι που είναι από αστείο ως εξοργιστικό. Ακριβώς όπως πρέπει να αντιμετωπίζεται η τάχα οργίλη κριτική του ΣΥΡΙΖΑ σε οτιδήποτε έχει να κάνει με τους εμβολιασμούς.
Βλέπετε, μέσω του συντρόφου Πολάκη, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει γίνει βασικός εκφραστής της αντιεμβολιαστικής παράνοιας. Μέσω του συντρόφου Πολάκη ακούστηκε στη Βουλή ότι τα εμβόλια για τον κορωνοϊό «δεν είναι δοκιμασμένα» και ότι ο ίδιος και η οικογένειά του τα απέφυγαν. Μέσω του συντρόφου Πολάκη χιλιάδες συμπολίτες που τον ακολουθούν στο face το book υφίστανται την αντιεμβολιαστική προπαγάνδα και μαθαίνουν ότι το να εμβολιαστεί κάποιος τώρα «δεν έχει νόημα».
Κι αυτά μόνο τις τελευταίες ημέρες. Χωρίς δηλαδή να υπολογίσουμε τα καλέσματα σε συγκεντρώσεις και πορείες ή την πολύμηνη προσπάθεια απαξίωσης της εμβολιαστικής διαδικασίας, προσπάθεια που είχε αναλάβει προσωπικά ο ίδιος ο Αλέκσης.
Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι ο Αλέκσης συχνά δεν καταλαβαίνει ούτε τι λέει ούτε τις συνέπειες των λεγομένων του, η περίπτωση Πολάκη δεν αφήνει πολλά περιθώρια για ερμηνείες. Η προπαγάνδα του εναντίον του εμβολιασμού για τον κορωνοϊό είναι ευθεία, σαφής και δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτή του Κυριάκου του Βελόπουλου.
Σε μια κατάσταση τόσο κρίσιμη όσο μια πανδημία, σε μια περίοδο στην οποία η φράση «ζήτημα επιβίωσης» είναι κυριολεκτική, σε μια προσπάθεια από την οποία εξαρτώνται ζωές, δουλειές και η οικονομία ολόκληρη, δεν υπάρχουν περιθώρια για «πολυσυλλεκτικότητα». Δεν φαντάζομαι οι σύντροφοι να ανέχονταν στις τάξεις τους κάποιον ο οποίος θα ζητούσε αποποινικοποίηση της ενδοοικογενειακής βίας και είμαι (σχεδόν) σίγουρος ότι θα διέγραφαν κάποιον που θα υποστήριζε ότι οι γυναίκες το θέλουν πού και πού το χαστούκι τους. Η πολυσυλλεκτικότητα δεν τα κάνει όλα ανεκτά κι ένα κόμμα εκτός από απόψεις έχει και όρια μέσα στα οποία κινούνται οι απόψεις αυτες. Το ότι οι σύντροφοι στον ΣΥΡΙΖΑ διατηρούν στις τάξεις τους τον σύντροφο Πολάκη σημαίνει ότι θεωρούν την αντιεμβολιαστική προπαγάνδα εντός των ορίων που περικλείουν όλα όσα θέλουν να εκφράζει το κόμμα τους.
Συνεπώς το να σκούζουν για τους εμβολιασμούς, τα μέτρα, τα 150 ευρώ, τους περιορισμούς όσων δεν έχουν εμβολιαστεί και γενικά για οτιδήποτε έχει να κάνει με την πανδημία δεν είναι απλώς υποκριτικό. Είναι τόσο αστείο και τόσο εξοργιστικό όσο το να απαιτεί περισσότερους εμβολιασμούς κάποιος που δηλώνει ότι θα ψηφίσει τον Κυριάκο τον Βελόπουλο.
Το ίδιο αστεία και εξοργιστική είναι η απόπειρα τους να πείσουν ότι «βάζουν πλάτη». Όπως δεν «βάζει πλάτη» στην προστασία των δασών ο εμπρηστής που από τα δέκα δάση που επισκέπτεται βάζει φωτιά μόνο στο ένα, έτσι δεν βάζει πλάτη και στον αγώνα κατά της πανδημίας το κόμμα που έχει μεγαλοστελέχη να προπαγανδίζουν κατά των εμβολίων μόνο και μόνο επειδή έχει κι άλλα που μιλούν για την ανάγκη εμβολιασμού. Το να το πιστέψει κάποιος αυτό θα ήταν σαν να πιστεύει ότι ενα κόμμα μπορεί να είναι αντιρατσιστικό αλλά να έχει στις ταξεις του και 2-3 δηλωμένα και περήφανα μέλη της Κου Κλουξ Κλάν.
Με λίγα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επιλέξει να εκφράζει και το αντιεμβολιαστικό μέτωπο. Μπορεί έτσι να κερδίσει την αγάπη μερικών ακόμα ψεκασμένων, αλλά χάνει κάθε δικαίωμα να κρίνει την προσπάθεια όσων παλεύουν ενάντια στην πανδημία. Όσο οι σύντροφοι ρίχνουν κούτσουρα στη φωτιά των αντιεμβολιαστών ας μην ασχολούνται με όσους, έστω και με λάθη, προσπαθούν να τη σβήσουν. Όταν με το καλό διαχωρίσουν, στην πράξη και όχι στα τσάμπα λόγια, τη θέση τους από τους αντιεμβολιαστές και τη θανάσιμη προπαγάνδα τους, τότε τους ξανακούμε. Και μπράβο τους.
Ο επιτυχημένος προσεταιρισμός των ψηφοφόρων της μεσαίας τάξης σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν αποτελεί εφάπαξ κατάκτηση ενός κόμματος, αλλά πρόσκαιρο χαρτί
14°
