Μήπως καλλιεργούμε μια γενιά τεμπέληδων;

Από την ώρα που ανακοινώθηκε χθες η «επιβράβευση» του εμβολιασμού για τους νέους 18-25 ετών με το voucher των 150 ευρώ για πολιτιστικές και τουριστικές δραστηριότητες, έχει γίνει ο (κακός χαμός). Τα memes, τα tweets και τα σχόλια, δίνουν και παίρνουν. Πολλοί μιλούν για «χρηματισμό» και «δωροδοκία» των νέων, άλλοι μιλούν για καταπάτηση των συνταγματικών (και όχι μόνο) δικαιωμάτων τους. Δεν είναι λίγοι αυτοί που λένε «το έχασα για δυο μήνες - μόλις έγινα 26» και άλλοι ή μάλλον καλύτερα άλλες που διεκδικούν 300 ευρώ διότι «Κύριοι, οι 40άρες ίσον με δυο 20άρες». Κάποιοι αναπόλησαν τις στιγμές του παλιού ΠΑΣΟΚ και όπως διάβασα σε ένα πετυχημένο «Επί εποχής Αντρέα 150 ευρώ μας έδιναν για πάρουμε σοκολάτες».

Ωραία όλα αυτά, καλό και το χιούμορ, ευπρόσδεκτη πάντα και η κριτική και ο διάλογος.

Αλλά, μήπως καλλιεργούμε μια γενιά τεμπέληδων; Για να σας προλάβω, δεν μιλάω για τους δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που από το ξέσπασμα της πανδημίας έμειναν χωρίς δραστηριότητα καθώς οι επιχειρήσεις στις οποίες εργάζονταν ανέστειλαν υποχρεωτικά τη λειτουργία τους. Δεν μιλάω για τα μαγαζιά που έμειναν κλειστά για μήνες ούτε για όσους απασχολούνται στον τουρισμό και είδαν την περσινή υψηλή τουριστική σεζόν κουτσουρεμένη. Εδώ να κάνω μια παρένθεση και να πω ότι και η φετινή, παρά τις αισιόδοξες προβλέψεις, δεβ φαίνεται να απογειώνεται- κλείνει η παρένθεση. Δεν αναφέρομαι επίσης στους απόφοιτους των Σχολών οι οποίοι βγαίνουν σήμερα στην αγορά εργασίας και βιώνουν σε απόλυτο βαθμό την τρομακτική κατάσταση ούτε στους εργοδότες που μέσα στη δίνη της ανασφάλειας, δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει και άρα δεν προσλαμβάνουν κόσμο. Σίγουρα τίποτα από τα παραπάνω δεν αφορά σε όλες και όλους όσοι θέλουν να βρουν δουλειά και λόγω συγκυριών και ευρύτερης κατάστασης δε βρίσκουν. Πιστέψτε με, ξέρω πώς είναι γιατί όπως έλεγαν και στο χωρίο μου «been there, done that».

Πολύ σημαντικό, σε καμία περίπτωση δεν μιλάω για τους χιλιάδες εργαζόμενους που μπήκαν στο πρόγραμμα «ΣΥΝ-ΕΡΓΑΣΙΑ» (συχνά μονόδρομος) ούτε γι’ αυτούς που, ενάμιση χρόνο μετά, είναι ακόμα στο επίδομα των 500 ευρώ.

Όμως, υπάρχουν και πολλοί που εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση, πήραν επιδόματα που στερήθηκαν άλλοι, διότι πάντα υπάρχουν «παραθυράκια» για κάποιους. Μιλάω για εκείνους που «βολεύτηκαν» με το επίδομα και δεν αναζητούν κάτι άλλο, καλύτερο.

Μιλάω για τα 150 ευρώ, αυτό το ποσό για τους νέους που θα δοθεί ανεξαρτήτως οικονομικών και περιουσιακών κριτηρίων ως κίνητρο για να εμβολιαστούν. Δεν θα είχε νόημα το κίνητρο να είναι πιο ουσιαστικό; Δεν θα είχε μεγαλύτερο νόημα η ελληνική κυβέρνηση να παροτρύνει να εμβολιαστούν οι νέοι ώστε να μπορέσουν να συμμετάσχουν στο επόμενο συνέδριο για start ups που θα πραγματοποιηθεί στο εξωτερικό, με μέρος των εξόδων τους να καλύπτονται από αυτήν; Δεν θα είχε νόημα να παροτρύνουν τους νέους να εμβολιαστούν ώστε να συμμετάσχουν απρόσκοπτα στο πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών «Erasmus» και να τους δώσει ένα voucherμε κάποια χρήματα για τη μετεγκατάστασή τους στη χώρα που θα επιλέξουν να φοιτήσουν τους επόμενους έξι μήνες; Πώς θα ήταν αν το κίνητρο για τον εμβολιασμό θα ήταν αυτά τα νέα παιδιά να έχουν τη δυνατότητα να προσληφθούν ως εποχικό προσωπικό σε ένα Φεστιβάλ; Σε έναν πολιτιστικό χώρο ή και αλλού σε διάφορα πόστα - ανάγκες είμαι σίγουρη υπάρχουν πολλές. Και πιστεύω ότι θα το προτιμούσαν από τα 150 ευρώ.

Σε τελική ανάλυση, διερωτώμαι, αντί να καλλιεργούμε μια γενιά που περιμένει το voucher και το επίδομα, μήπως πρέπει να καλλιεργήσουμε μια γενιά που θα έχει την επιλογή να παράγει έργο, να ονειρεύεται, να ρισκάρει, να περιμένει να μπει στην επόμενη συνέντευξη για μια καλή δουλειά; Που θα πληρώνεται γι’ αυτό που κάνει και όχι γι’ αυτό που δεν μπορεί να κάνει.

Η απάντηση θα έρθει εν μέρει σύντομα, όταν θα δούμε αν το κίνητρο των 150 ευρώ όντως δούλεψε και άρα αυξήθηκαν σημαντικά οι εγγραφές των νέων για το εμβόλιο. Βέβαια, θα είναι δύσκολο να διαπιστώσουμε πόσοι από αυτούς δεν είχαν σκοπό να εμβολιαστούν αλλά το κάνουν λόγω του freedom pass και αν επαληθευτεί αυτό, θα πρέπει από τη μια ανακουφιστούμε και από την άλλη να τρομάξουμε…