Σχόλιο για τις αλλαγές που έχει φέρει ο Κυριάκος Πιερρακάκης στο Υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης
Το τηλεφώνημα που δέχθηκα πριν λίγο καιρό είχε αφορμή μια θετική ανάρτησή μου για το έργο του Κυριάκου Πιερρακάκη. Στην άλλη μεριά του κινητού η φωνή ενός καλού και ήπιου, παραδοσιακού, παλιού συντρόφου και φίλου. «Ήθελα να μου πεις, βρε Γιάννη μου, με ποιο σκεπτικό έγραψες αυτό το σχόλιο για έναν άνθρωπο που έγινε υπουργός της Δεξιάς». Η συζήτησή μας ανέδειξε μερικά κρίσιμα και επίκαιρα ερωτήματα, οι απαντήσεις στα οποία θα χαράξουν, εν πολλοίς, την μελλοντική πορεία της χώρας.
Είναι «προδότης» ο Κυριάκος Πιερρακάκης που από διακεκριμένο στέλεχος της κίνησης των «58» για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς, δέχθηκε να προσφέρει τις γνώσεις και τις ικανότητές του ως υπουργός στην κυβέρνηση Μητσοτάκη; Η (καθυστερημένη) ψηφιακή οργάνωση της χώρας μπορεί να χαρακτηριστεί «δεξιά» επειδή προχωράει από μια (κεντρο)δεξιά κυβέρνηση; Και τελικά το «αριστερό» ή το «δεξιό» πρόσημο ταυτίζονται αυτομάτως με το «προοδευτικό» και το «συντηρητικό» αντίστοιχα;
Οι σκέψεις αυτές έρχονταν στο μυαλό σε όλο το δύσκολο διάστημα της πανδημίας, κάθε φορά που έμπαινα στην πλατφόρμα του εμβολιασμού για να κλείσω ή να αλλάξω ένα ραντεβού για μένα ή κάποιον συγγενή, κάθε φορά που έπαιρνα το γνήσιο της υπογραφής μου ή τύπωνα ένα πιστοποιητικό χωρίς να περιμένω στις ουρές. Αντίστοιχα σκεφτόμουν κάθε φορά που διάβαζα ότι κάποιο ακόμα από τα 400 συγκεκριμένα έργα της «Βίβλου ψηφιακού μετασχηματισμού ‘20-‘25» που αφορά τόσο στην εξυπηρέτηση του πολίτη και του επιχειρηματία, όσο και στον εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης και γενικά την αξιοποίηση της ψηφιακής τεχνολογίας, επρόκειτο να εφαρμοστεί. Μεταξύ μας, χαιρόμουνα και λίγο που τόσοι δεξιοί χρειάστηκε να αναθέσουν σε έναν κεντροαριστερό την ψηφιακή οργάνωση της χώρας…
Οι σκέψεις αυτές γεννούσαν αυτόματα και νέα ερωτήματα. Γιατί καθυστέρησε τόσο να προχωρήσει -αν πάρουμε υπ’ όψη μας και τις πρωτοβουλίες της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου σ’ αυτόν τον τομέα- ο ψηφιακός μετασχηματισμός σε μια ευρωπαϊκή χώρα; Μήπως γιατί «κάποιοι» φοβήθηκαν ότι η νέα τεχνολογία θα χάλαγε τη γραφειοκρατική βολή τους, θα τάραζε τα νερά της αναξιοκρατίας, θα έβαζε τέλος στα δημόσια «γρηγορόσημα» και θα διέλυε τα συντεχνιακά πάρτι της ανεξέλεγκτης διαφθοράς; Και μήπως, τελικά, όλοι αυτοί οι «κάποιοι», ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα ψηφίζουν και για ποιους λόγους, αποτελούν τον πυρήνα του συντηρητισμού της κοινωνίας και το πρόθυμο ακροατήριο των κάθε λογής και προέλευσης λαϊκιστών;
Το πολιτικό σύστημα έχει την κύρια ευθύνη γι’ αυτή την καθυστέρηση. Ήρθε ο καιρός που τα κόμματα δεν μπορούν να προσποιούνται ότι δεν βλέπουν πως η ταμπέλα του «προοδευτικού» δεν έχει ιδιοκτήτες και ότι τα μέλη και οι ψηφοφόροι τους ανανεώνουν κάθε στιγμή τη στήριξή τους και δεν είναι δια βίου ακόλουθοι. Την εποχή που οι κομματικές ηγεσίες έβλεπαν παντού εχθρούς, εσωτερικούς και μη, που τις υπονομεύουν, ας την αφήσουμε οριστικά πίσω μας. Τώρα επιβάλλεται να αναμετρηθούμε με τον καθρέφτη μας. Η ψηφιακή οργάνωση της χώρας είναι το νέο πεδίο σύγκρουσης ανάμεσα στις δυνάμεις τις γραφειοκρατίας, της διαφθοράς και της λαϊκιστικής συνωμοσιολογίας από τη μια, και τις δυνάμεις της αξιοκρατίας, της οικονομικής ανάπτυξης και της ευρωπαϊκής προοπτικής από την άλλη.
