Από τα πανεπιστήμια θα έρθει η ανάπτυξη

Ανάμεσα στα διάφορα αντικείμενα μελέτης που έχω καταπιαστεί κατά καιρούς, η «αεροπλοΐα» αποτελούσε πάντα το απόλυτο, το πιο ενδιαφέρον. Όνειρό μου, όπως ίσως κάθε παιδιού, ήταν να ασχοληθώ με τα αεροπλάνα, είτε ως πιλότος (τι πρωτότυπο!), είτε ως μηχανικός.

Βέβαια, την περίοδο της σύγχυσης του επαγγελματικού προσανατολισμού (άλλο φαινόμενο κι αυτό στην Ελλάδα), οι τότε τάσεις με ώθησαν να ξεχάσω το όνειρό μου και να ασχοληθώ με άλλα πράγματα. Παρ' όλα αυτά, ουδέποτε σταμάτησε να μ' ενδιαφέρει ως αντικείμενο, με αποτέλεσμα κατά καιρούς να περνώ ολόκληρους μήνες χαμένος ανάμεσα στις ατέλειωτες τεχνικές πληροφορίες γύρω απ' αυτό.

Προσφάτως διάβαζα για τον τρόπο που συμπεριφέρονται τα μεγάλα αεροσκάφη στα διάφορα καιρικά φαινόμενα και φτάνοντας στο κεφάλαιο «αστραπές», κατέληξα σε αυτό το άρθρο. Αναφέρεται στην ίδρυση ενός -από τα ελάχιστα στον κόσμο- εργαστηρίου αναπαραγωγής αστραπών και δοκιμών αντίδρασης υλικών, το οποίο έγινε με συνεργασία της Airbus και του Πανεπιστημίου του Cardiff, τον Οκτώβριο του 2011.

Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγω κάθε φορά που καταπιάνομαι με τεχνολογικά θέματα, είναι πως τίποτα «μεγάλο» δεν θα μπορούσε να είχε δημιουργηθεί στην ανθρώπινη ιστορία χωρίς επιστημονικό υπόβαθρο και τίποτα δεν θα μπορούσε να εξελιχθεί με την πάροδο του χρόνου, αν τα τμήματα Έρευνας & Ανάπτυξης (R&D) των εταιρειών δεν συνεργάζονταν με τα πανεπιστήμια, δημόσια ή ιδιωτικά, τα οποία με τη σειρά τους βγάζουν επιστήμονες που εξελίσσουν ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Το laptop, το tablet, ή το έξυπνο κινητό, από το οποίο μπορούμε σήμερα να διαβάζουμε αυτό το κείμενο, δεν θα μπορούσε να είχε δημιουργηθεί και εξελιχθεί χωρίς την βοήθεια της πανεπιστημιακής κοινότητας.

Αυτό το φαινόμενο σ' αυτή τη χώρα, να πιστεύουμε πως η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι δάκτυλος του σατανά, να φοβόμαστε μήπως έρθουν οι πολυεθνικές να μας πιουν το αίμα και πως όλα είναι μια μεγάλη συνωμοσία σε βάρος μας, θα πρέπει κάποτε να τελειώσει. Όταν χτίστηκε ο Παρθενώνας, μπορεί να ήμασταν πρωτοπόροι. Σήμερα είμαστε ουραγοί σχεδόν στα πάντα. Δεν εξελίσσουμε και δεν παράγουμε απολύτως τίποτα. Δεν έχουμε καμία δύναμη στο παγκόσμιο σκηνικό. Όλο το παιχνίδι της εξέλιξης «παίζεται» στις χώρες που έχουν αποβάλλει αυτά τα ηλίθια και οπισθοδρομικά ταμπού και από τις οποίες -βεβαίως βεβαίως- ξεκινούν και εξελίσσονται οι μεγαλύτερες πολυεθνικές (τυχαίο;)...

Συχνά ακούμε ότι στην Ελλάδα το κράτος δεν χρηματοδοτεί επαρκώς την έρευνα. Μα γιατί θα πρέπει και αυτό να γίνει με ανύπαρκτους δημόσιους οικονομικούς πόρους; Επίσης συχνά, αναφερόμαστε στους διάφορους Έλληνες επιστήμονες που έχουν διαπρέψει οπουδήποτε αλλού, εκτός από την Ελλάδα. Μα δεν είναι μόνο οι Έλληνες επιστήμονες. Οποιοσδήποτε ικανός έχει δυνατότητα να διαπρέψει εκτός Ελλάδας.

Με τα εγχώρια προβλήματα του προηγούμενου αιώνα, η βιομηχανική επανάσταση ήρθε και πέρασε χωρίς να αφήσουμε ίχνος από Ελληνικό. Σήμερα ζούμε στην εποχή της τεχνολογικής επανάστασης. Κάποια στιγμή θα πρέπει να καταλάβουμε πως ο μόνος τρόπος να ξεφύγουμε από αυτό το χάλι, είναι να γίνουμε ένα σύγχρονο κράτος ακολουθώντας λειτουργικές πρακτικές. Οι πανεπιστημιακές μας σχολές οφείλουν να γίνουν μέρος της εξέλιξης, αναζητώντας συνεργασίες με τεχνολογικούς κολοσσούς. Εκτός από τα μεσοπρόθεσμα οφέλη σε θέματα τεχνογνωσίας και δυνατότητας εγχώριας ανάπτυξης νέων τεχνολογιών, τα άμεσα οικονομικά οφέλη θα είναι τεράστια για την πανεπιστημιακή κοινότητα και τον κόσμο που θα απασχοληθεί σ' αυτή... και κάπως έτσι, μέσα από την τεχνολογική, θα έρθει και η οικονομική ανάπτυξη σ ‘αυτή τη χώρα!