Μενέ, θεκέλ, φερές

«Βαίνομεν προς εκλογάς» λοιπόν, όπως έλεγε και ο Βύρων Πάλλης, ως Θανασάκης ο πολιτευόμενος, στον κουνιάδο του, μεγαλομπακάλη Ντίνο Ηλιόπουλο.

Είναι γεγονός ότι «δεν πήγαινε άλλο» με τον Καραμανλή και την κυβέρνησή του. «Μενέ, θεκέλ, φερές», που λέει και η Παλαιά Διαθήκη. Σε ελεύθερη μετάφραση των παλαιοτέρων, «εμετρήθησαν/εζυγίσθησαν, ευρέθησαν ελλιποβαρείς, ετελείωσεν η βασιλεία τους». Πεντέμισι χρόνια διακυβέρνησης από τη Νέα Δημοκρατία, πεντέμισι χαμένα χρόνια για τη χώρα. Σε όλα τα επίπεδα, σε όλους τους τομείς. Στην πολιτική όμως, και ιδιαίτερα σε περιόδους που οι εξελίξεις είναι ραγδαίες, η ακινησία και η αδράνεια, η αβελτηρία που καλύπτεται πίσω από την αδολεσχία, μετατρέπονται αυτομάτως σε οπισθοδρόμηση. Το μοντέλο που εξέθρεψε και εξέπεμψε προς την κοινωνία η Νέα Δημοκρατία ήταν ο Βουλγαρακισμός. Όμως, ο Βουλγαρακισμός μπορεί να είναι επωφελής μόνο για τον… Βουλγαράκη και τους κάθε είδους Βουλγαράκηδες. Για τη χώρα, αποκλείεται.

Από την άλλη, ούτε ψύλλος στον κόρφο του ΠΑΣΟΚ, το οποίο, έτσι ή αλλιώς, με επαναληπτικές εκλογές ή χωρίς, θα κληθεί σύντομα να κυβερνήσει. Για να πω και κάτι… πρωτότυπο, η κατάσταση της οικονομίας είναι εξαιρετικά σοβαρή, κρίσιμη. Ακόμα και τα χειρότερα (ας μην τα ονοματίσουμε, μπας και έτσι τα ξορκίσουμε) δεν αποκλείονται. Περιθώρια για λαϊκισμούς και παροχολογίες δεν υπάρχουν. Θα τα καταφέρει το ΠΑΣΟΚ να κάνει τουλάχιστον κάτι καλύτερο από τη Νέα Δημοκρατία; Το εύχομαι και το ελπίζω. Πώς, όμως, και να μην ανησυχείς όταν ακούς στελέχη του να μιλούν για επανακρατικοποίηση του ΟΤΕ ή της Ολυμπιακής, ή περί σύγκρουσης «του φωτός με το σκότος» σύμφωνα με τις πιο γνήσιες παραδόσεις του Κουτσογιωργισμού;

Mιας και ο λόγος όμως για «ελλιποβαρείς», φαίνεται πως το «Μενέ, θεκέλ, φερές» ταιριάζει γάντι και στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Θα πάνε, άραγε, έως τις εκλογές όλοι μαζί (για να συνεχίσουν, χλωμό το βλέπω); Με λίγα λόγια θα διασπαστούν πριν από τις εκλογές, ή μετά, όπως ελπίζουν οι σύμβουλοι του Καραμανλή που κάνουν τους λογαριασμούς για τις αυτοδυναμίες; Και όταν διαλυθούν, ποιος θα πάει με ποιον; Και για να κάνουν τι ακριβώς; Είμαι βέβαιος πάντως ότι «συνιστώσες» (τρομάρα τους…) του ΣΥΡΙΖΑ όπως η KOΕ του Ρούντι Ρινάλντι, το ΔΗΚΚΙ του Γιώργου Πάντζα ή η ΑΚΟΑ του Γιάννη Μπανιά έχουν τόσο βαθιές ρίζες στο λαϊκό κίνημα και στην κοινωνία, ώστε αποκλείεται να χαθούν.

Κατά τα άλλα, ο Λαφαζάνης, «σκιώδης» (μα πολύ… σκιώδης, όμως) υπουργός Εθνικής Οικονομίας του ΣΥΡΙΖΑ, δήλωσε πρόσφατα ότι η μόνη λύση για να ξεπεραστεί η κρίση στο χρηματοπιστωτικό τομέα είναι να περάσουν όλες οι τράπεζες στο δημόσιο. Αν αυτή είναι «η Αριστερά του 21ου αιώνα», καήκαμε! Σε πρόσφατο κείμενό του στην «Καθημερινή» με τίτλο «Ο αριστερός μηδενισμός», ο Πάσχος Μανδραβέλης έγραφε χαρακτηριστικά: «ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ δεν ζητούν επιπλέον ψήφους για να κυβερνήσουν ή να συνεργαστούν σε μια κυβέρνηση. Ζητούν να τους προτιμήσουμε για να μην κυβερνήσουν οι άλλοι». Με άλλα λόγια, για να μην κυβερνήσει... κανείς.

Aυτή, λοιπόν, η Αριστερά, που επανειλημμένα «έχει ζυγιστεί και έχει βρεθεί ελλιποβαρής», δεν θα έβλαπτε να ρίξει μια ματιά στην απάντηση που έδωσε ο Τζεμ Οντεμίρ, Τούρκος μετανάστης δεύτερης γενιάς και ηγέτης των Πρασίνων στη Γερμανία, όταν ρωτήθηκε αν και γιατί το κόμμα του θα δεχόταν να συμμετάσχει σε κυβέρνηση συνασπισμού: «Μα, αυτό είναι και το νόημα αν κατεβαίνεις στις εκλογές και ζητάς να μπεις στο Κοινοβούλιο, αν πιστεύεις ότι αυτά που λες είναι σημαντικά και ότι είσαι σε θέση να τα πραγματοποιήσεις. [...] Το κάναμε μια φορά για επτά χρόνια με τους Σοσιαλδημοκράτες και είμαστε πρόθυμοι να το επαναλάβουμε».

Το κείμενο αφιερώνεται σε έναν αριστερό και πρωτοπόρο οικολόγο, ο οποίος αντιτάχθηκε πάντοτε στον αρχηγισμό, τον αυταρχισμό και το δογματισμό, από όπου και αν προερχόταν: τον Σπήλιο Παπασπηλιόπουλο, που πέθανε την προηγούμενη εβδομάδα.

achpappas@hotmail.com