Μεταστάσεις της Δικτατορίας του Κατιναριάτου

Σινιάλα μας στέλνει πάλι σιγά σιγά, με τις άπειρες τριγύρω μας μικρές ομορφιές του, το Άγιο Ελληνικό Καλοκαίρι. Και διαπιδύει στους ιστούς μας δείχνοντας το δρόμο, τουλάχιστον σε όσους μπορούν. Βέβαια η περιρρέουσα ασχήμια της δημόσιας σφαίρας, η αβάσταχτη ελαφρότητα του τσιφτετελληνίζεσθαι αποκρύπτει αυτές τις ομορφιές.

Ο κλαύσας του κλαύσαντος

Η γκρίνια, το κλαψομουρμούρι και η μιζέρια που βγήκε εναντίον του Ποταμιού, σχετικά με τη Λαυρεωτική του εμπειρία είχε ενδιαφέρον. Και ξεκάθαρα αποτυπώνει το ακατάλυτο καθεστώς της Δικτατορίας του Κατιναριάτου, που ξεραίνει την ικμάδα της κοινωνίας μας.

Ό, τι καινούργιο εμφανιστεί απέναντί μας, όσα θετικά στοιχεία και αν βρίσκουμε να διαθέτει, θεωρούμε υποχρέωση να του ρίξουμε λίγες προκατειλημμένες φτυαριές για το καλό. Ενώ, πάλι, αν είναι «δικό μας», όσα αρνητικά και να αποπνέει, δεν βλέπουμε τίποτε, μας μοιάζει τέλειο. Και καθόμαστε από ‘ξω και ειρωνευόμαστε, περιμένοντας τάχα αν πετύχει να μπούμε. Μα εσύ που είσαι ωραίος μπες μέσα να το ομορφύνεις, αλλιώς χωρίς τα κάλλη σου θα αστοχήσει…

Έτσι πέφτει η γνωστή γκρίνια για το «δια βοής», για τους εθελοντές και τον επί κεφαλής, για την υπέρβαση των παλιών διαχωρισμών δεξιάς και αριστεράς, που όμως παίρνουνε άλλη μορφή σήμερα. Πολλή διαστρέβλωση, πολύς αλληθωρισμός, να που τον μηδενίσαμε τον αντίπαλο.

Έκανε ένα σαρδάμ ο Σταύρος Θεοδωράκης στο Λαύριο και αντί να πει «στον επικεφαλής» είπε «στον επικεφαλή» και φυσικά στη συνέχεια το διόρθωσε. Και τι έκαναν τα τζιμάνια των ποικιλώνυμων κομματικών πατριωτισμών; Γέμισαν το διαδίκτυο με το βίντεο αυτού του σαρδάμ, προσπαθώντας να αποδομήσουν τον ΣΘ. Για να μην προσέξει ο κόσμος ότι τρεις μέρες στο Λαύριο ακούστηκαν κάποιες ασυνήθιστα ενδιαφέρουσες ιδέες και προτάσεις από τους ποταμίστας. Αυτή είναι η Δικτατορία του Κατιναριάτου. Ένα έθνος γεμάτο από καφενίστας που κριτικάρουν εκτός θέματος ο ένας τον άλλον, αγνοώντας επιδεικτικά την ουσία, ανάλογα με τον κομματικό πατριωτισμό και την μικροϊδιοτέλεια της στιγμής.

Έτσι δεν έκαναν και όσοι ήθελαν να πιέσουν τον Σημίτη να μην κάνει τις μεταρρυθμίσεις, τότε που αν τον είχαμε αφήσει να τις κάνει, δεν θα είχαμε σήμερα καταρρεύσει; Μάλιστα όλος αυτός ο εσμός των βολεμένων, του κράτους ασυστόλων και πεσμένων πώλων, ήξερε πώς να χτυπήσει κατακέφαλα τις ενοχλητικές μεταρρυθμίσεις. Εκμεταλλευόταν την ατακαδόρικη προσφυΐα της συχωρεμένης της Μαλβίνας, που ζούσε για να αποδομήσει τον Κακό «τάπερμαν» με τις ελιές.

Και πίσω της ταμπουρώθηκαν και βολεύτηκαν το Σύστημα Κωστάκη – Τράγκα και λοιπές πολιτιστικές δυνάμεις που έλεγαν τον Σημίτη «κοντή πλευρά της Ιστορίας». Και κακάριζε το Κατιναριάτο και υπονομευόταν το κύρος του Σημίτη. Και ετοιμαζόταν η εποχή της απωλείας, όπως ακριβώς την μεθόδευσαν όλοι αυτοί οι «θαυμαστές του Ανδρέα» και διώκτες του απεχθούς «νεοφιλελεύθερου λογιστάκου».

Και έτσι ακριβώς χρεωκοπήσαμε. Τόσο απλά. Αλλά μετά, τσουπ, τη χρεωκοπία την αποδώσαμε στα μνημόνια, μέσα από την πιο βλακώδη, σκοταδισμένη και ψεκασμένη ανάλυση. Πάλι τόσο απλά. Έτσι, οι ίδιες διάδοχες δυνάμεις ετοιμάζονται να ανακαταλάβουν την εξουσία, που δεν έχασαν ποτέ, τώρα υπό την «αριστερή» της εκδοχή, για να γελάσει και το παρδαλό κατσίκι, όπως έλεγε το 2012 συριζαίος πολιτευτής.

Η Δικτατορία του Κατιναριάτου

Προχτές ο Θάνος Τζήμερος έγραψε ένα καταπληκτικό κείμενο (Μην κάψετε την ηρωίνη) με αφορμή τους δύο τόνους ηρωίνης που κατασχέθηκαν και με θέμα τη νομιμοποίηση της χρήσης των ναρκωτικών, ώστε να συντριβούν τα κυκλώματα των λαθρεμπόρων και η ίδια η πρέζα. Αμέσως βγήκαν οι αντιτζημεριστές για να τον αποδομήσουν πάση θυσία, με ανύπαρκτα επιχειρήματα. Αλλά επειδή ο Τζήμερος έκανε ατεκμηρίωτη επίθεση κατά του Θεοδωράκη για τα λαυρεωτικά, κανείς δεν έσπευσε να τον υποστηρίξει. Έτσι χάθηκε η επιδραστικότητα της ωραίας του ιδέας (θα επανέλθουμε γιατί την διακονούμε κοντά 30 χρόνια)… Πόρκα μιζέρια, δεν είναι αυτός δημόσιος βίος.

Βέβαια, η Δικτατορία του Κατιναριάτου έχει και πολλές άλλες πτυχές, που καλό είναι να μην ξεχνάμε, ώστε να την κατανοούμε καλύτερα. Ας πούμε, διαβάσαμε κι αυτό «Ασυνείδητος οδηγός τραυμάτισε σοβαρά και εγκατέλειψε αβοήθητη την τραγουδίστρια Πέννυ Σκάρου». Τουλάχιστον, αυτό το νέο είδος Έλληνα, ο μεταστοιχειωμένος τσιφτετέλληνας, που ενίοτε γίνεται κωλοέλληνας, νοιώθει άραγε τύψεις όταν τραυματίζει συνανθρώπους στους δρόμους; Και ακόμα χειρότερα, όταν τους εγκαταλείπει αβοήθητους, επιβαρύνοντας περαιτέρω την κατάστασή τους… Τα ‘χουμε ξαναπεί, η Χούντα και ο Αυριανισμός εξαέρωσαν το περίφημο ελληνικό φιλότιμο και μας μετάλλαξαν. Γι αυτό χρειάζεται η Μεγάλη Αλλαγή.

Ας θυμηθούμε και την Υπόθεση Γαβριήλ Σακελλαρίδη vs Τριανταφυλλόπουλου. Δεν είδα, αρνήθηκα από την πρώτη στιγμή να υποκύψω στην νοσηρή περιέργεια στην οποία άθλιοι κιτρινιάρηδες μας εξωθούν. Έτσι δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό, για το οποίο περιήλθε σε δυσχερή θέση ο ΓΣ. Αλλά, όπως κι αν έχει υποστεί άθλια επίθεση ο Γαβρίλος από τον Κιτρινισμό, εμείς όλοι τον στηρίζουμε. Είμαστε όλοι Γαβρίλοι.

Κι αυτό πάλι; Για «Το ελληνικό Γκουαντάναμο» έγραψε ο Γιάννης Παντελάκης. Βράζουν τα σωφρονιστικά καταστήματα, γιατί ετοιμάζονται οι «Φυλακές Τύπου Γ». Το ούτως ή αλλέως καχεκτικό κράτος δικαίου που διαθέτουμε τίθεται εν αμφιβόλω, όταν άνευ λόγου και αιτίας γίνεται εκδικητικό. Βλέπει κανείς τη λύσσα πολλών έγκλειστων τρομοκρατών, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τους συντρίψουμε. Να τους σωφρονίσουμε θέλουμε, εξ ορισμού… Πράγματι, αν υπάρχει, που υπάρχει, πρόβλημα με τις άδειες των έγκλειστων τρομοκρατών, από αυτό δεν προκύπτει ανάγκη για μαύρα κελλιά. Μπορούν να βρεθούν πρόνοιες για να περιορίζεις τους πραγματικούς κινδύνους, χωρίς εκδικητικά να περιορίζεις τη ζωή την ίδια. Αυτή δεν είναι η υπεροχή της δημοκρατίας;

Εντάξει, κορυφαία εκδήλωση της Δικτατορίας του Κατιναριάτου είναι η αντικοινωνική γυφτιά του απεργιακού πακέτου των προνομιούχων υπαλλήλων της ΔΕΗ κατά του «ξεπουλήματος» και η αφειδής βοήθεια που τους παρέχει ο ΣΥΡΙΖΑ. «Ο αγώνας μας γίνεται για το κοινωνικό σύνολο!», λένε. Ψεύδονται, όμως! Ο «αγώνας» τους είναι ενάντιος στο κοινωνικό σύνολο! Τα ουσιώδη τα έχουμε ξαναπεί («Καλοί, κακοί, ΔΕΗ, Cosco, καμποτάζ») επανειλημμένα, αφότου κουραστήκαμε να ακούμε για «προοδευτικά» πρόσημα. Τόση υποκρισία, όμως, για κάτι που τόσο κάνει μπαμ, τους πιο αντιδραστικούς δεινόσαυρους να τους λέμε αγωνιστές υπέρ της κοινωνίας! Είναι φοβερό. Είδες τι σου κάνει η κοινωνία του πλειονοτικού Πελατειακού Ιδιωτικού Παρακράτους των δύο τρίτων… Θα σου πει ότι ο γάιδαρος πετάει. Και θα έχει δίκιο. Και με δικαστική απόφαση…

Τέλος, κανείς δεν σκέφτηκε να πει κάτι για εκείνους τους ήρωες δημοσίους υπαλλήλους μας, που διαχειρίστηκαν υπό αντιξοότητες και με επιτυχία την Ελληνική Προεδρία. Μπράβο τους. Υπάρχουν πολλοί διάσπαρτοι άξιοι λειτουργοί στη σπάταλη και αναποτελεσματική Δημόσια Διοίκηση, οι οποίοι διαφωνούν με την έκφραση «στο Δημόσιο δουλεύουν μόνο οι μαλάκες και τα ρολόγια».

Η Δικτατορία του Φοιτηταριάτου

Η Δικτατορία του Κατιναριάτου, ούτως ή άλλως ευνοεί την κατάλυση του ουσιαστικού διαλόγου, που είναι οξυγόνο της δημοκρατίας. Και όταν για να επιβληθεί, πέραν της ηθικής σπρωξιάς των πολλών που απαιτούν τη συναίνεσή σου, χρησιμοποιεί και την έμπρακτη σπρωξιά, τότε έχουμε ποιοτικό άλμα. Οι συνήθεις ασκήσεις «καλής βίας» στα Πανεπιστήμια είναι εμπεδωμένες, όπως έχει καταφέρει η ηθική κυριαρχία της «Αριστεράς» να επιβάλει και σε όλους τους άλλους μαζικούς χώρους. Το πνεύμα είναι τύπου «εμείς που ξέρουμε ποιο είναι το καλό, βάζουμε πλάτη για να το βοηθήσουμε να υλοποιηθεί, γιατί υπάρχουν κάποιοι κακοί που δεν θέλουν αυτό το καλό». Εξ ίσου βλακώδης είναι και η πασίγνωστη επίκληση του ότι χωρίς βία δεν θα είχε γίνει η Γαλλική Επανάσταση, ούτε κάθε τι άλλο που άφησε θετικές παρακαταθήκες κατά τις εποχές των πέτρινων έως και των νεωτερικών χρόνων.

Και είναι βλακώδης γιατί αγνοεί ότι τότε η βία επιβαλλόταν για να εμπεδωθεί αυτό που ακόμα δεν είχε ολοκληρωθεί. Η μετανεωτερική δημοκρατία δυτικού τύπου, που αντιμετωπίζει κινδύνους και πιέσεις, αλλά συνεχώς βαθαίνει και χρειάζεται φυσικά τη στήριξη όλων. Αυτή σήμερα αποτελεί βάση αναφοράς μιας νέας εποχής του ανθρώπινου πολιτισμού, που έχει κάνει τον ιστορικό υλισμό να μην καταλαβαίνει τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε.

Στο πλαίσιο, λοιπόν, της Δικτατορίας του Φοιτηταριάτου, κάποιοι «αριστεροί» φοιτητές δεν αφήνουν κάποιους άλλους απλώς φοιτητές που θέλουν να μπούνε μέσα στο χώρο τους. Ως μπάτσοι χυδαίοι και απεχθείς που έχουν γίνει, τρομοκρατούν τους συναδέλφους τους που κρύβονται από τις κάμερες, για να μην γίνουν στόχος των άλλων «αριστερών» φασιστόμπατσων. Η αλήθεια είναι ότι όταν κάποιοι έγραφαν αυτά ακριβώς τα πράγματα για το Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο πριν χρόνια, ήσαν κακοί φασίστες σύμμαχοι του αστικού κράτους (ίσως και μακρύ του χέρι). Σήμερα, όμως, η κατακραυγή εναντίον των κόκκινων φασιστόμπατσων γενικεύεται.

Η Δικτατορία του Τραμπουκαριάτου

Ίσως να βοηθάει σε αυτό και η βλακεία κάποιων κομισσάριων του Φοιτηταριάτου, που έχουν χάσει τον έλεγχο της ροής της βίας. Για παράδειγμα, όσο κι αν στο σκοταδισμένο διαδίκτυο υπάρχει ευνόητη αντίσταση κατά της λογικής, όσο κι αν υπάρχουν πολλοί που λένε καλά του κάνανε του φασίστα του Μαραντζίδη, υπάρχει και κόσμος που αρχίζει να το πιάνει το υπονοούμενο. Σε ανακοίνωσή του το Ποτάμι ανέφερε για το περιστατικό: «Οι φασίστες είναι ένα δράμα. Οι δειλοί είναι για λύπηση. Οι δειλοί φασίστες που περικυκλώνουν, χτυπούν και μετά το βάζουν στα πόδια, είναι για γέλια. Νίκο περαστικά και συνέχισε να γελάς μαζί τους». Καλό και το κείμενο του Πάσχου Μανδραβέλη, «Της γροθιάς και της Προόδου…».

Η ανάλυση του μηχανισμού υπό τον οποίο ένας χαζός επιθετικός μανιχαϊσμός σου δείχνει τη διαχωριστική γραμμή και σου λέει από δω εμείς οι καλοί που είμαστε φούφουτοι και από κει αυτοί οι κακοί που είναι αντιφούφουτοι, έχει κατατεθεί από καιρό. Και εξηγεί ότι κάθε φούφουτος ζει για να εξαφανίσει κάθε αντιφούφουτο που θα βρει μπροστά του. Όποιο και αν είναι το αξιακό σύστημα του κάθε φουφουτισμού, όποια και αν οριστεί ως διαχωριστική γραμμή που τον οριοθετεί από τον εχθρό αντιφουφουτισμό.

Από κει και πέρα το πακέτο «εχθρός, μίσος, βία» κάνει όλη τη δουλειά. Ξέρω, επιμένεις να μην καταλαβαίνεις. Αλλά, κι εμείς θα επιμένουμε να σου αποκαλύπτουμε αυτό που δεν θέλεις να δεις. Κάποια στιγμή θα αποκολληθείς από το εθνικό ισλάμ και θα εμπλακείς σε κανονικό διάλογο. Και εκεί θα χάσει ο καλπάζων εκφασισμένος εκτσογλανισμός, θα χάσεις κι εσύ.

Έχει ενδιαφέρον μια κριτική του Στέλιου Κούλογλου στον Σταύρο Θεοδωράκη. Για τον Κούλογλου, κριτήριο προοδευτικότητας είναι το κατά πόσον επιδιώκει κανείς το «ακροδεξιό ξεπούλημα» της ΔΕΗ, άρα είναι «ακροδεξιός», ή αντιτίθεται, άρα είναι «αριστερός». Βαθειά βουτιά μέσα στην αλήθεια, βαθειά καληνύχτα. Χαμπάρι δεν έχει πάρει ότι πιο δεξιά από τον πελατειακό λαϊκισμό δεν έχει. Και όταν αυτός χρησιμοποιεί και λίγη βία από δεξιός γίνεται ακροδεξιός… Οπότε καλά θα κάνει να βρίσκει το ακροδεξιό φαινόμενο στους ποικιλώνυμους τραμπούκους, κάποιοι εκ των οποίων τον διαβάζουνε και αντλούν στήριξη από αυτόν.

Μεθαύριο Κυριακή, στις 11 το πρωί, μας καλούν στον Άγνωστο Στρατιώτη κάποιοι σημαντικοί διανοούμενοι, για να δηλώσουμε πρόθεση αντίστασης στα εκφυλιστικά στοιχεία του Ποικιλόχρου Ακροδεξιού Φαινομένου, που διαταράσσουν τη λειτουργία των Πανεπιστημίων. Φοβόμαστε ότι δεν είναι εύκολο ακόμα να κινητοποιηθεί ο κόσμος που απεχθάνεται αυτή την εξαθλίωση, όπως εκδηλώνεται εδώ και χρόνια στα Πανεπιστήμια. Ήρθε «Η Ώρα της Θετικής Αγανάκτησης» , λέγαμε πριν σχεδόν δύο χρόνια. Και ματαίως προτείναμε να κινητοποιηθεί εκείνος ο κόσμος που βαρέθηκε την κυριαρχία του Ποικιλόχρου Ακροδεξιού Φαινομένου, των αγανακτισμένων και των αγαναζισμένων απολήξεών τους. Να ελπίσουμε ότι «ωρίμασαν οι συνθήκες», όπως συμπαθούν να λένε οι θιασώτες του ιστορικού υλισμού και ρέκτες της «καλής βίας», ώστε να εκδηλωθούν τέτοια εποικοδομητικά φαινόμενα;

Η ζημιά έχει γίνει βαθειά. Η Δικτατορία του Κατιναριάτου, ξεκίνησε από το «προτιμάω να χάσω το Κοινοβούλιο, παρά το Γιώτα Χι μου». Αλλά μετά από διάφορους στροβιλισμούς στην κατανάλωση του λάιφ στάιλ, του υπερδανεισμού, του ρεύεσθαι και πέρδεσθαι, όλα αυτά δεν ήταν πλέον εφικτά διότι οι δανειστές έγκωσαν. Αποκαλύφθηκε το στάτους τύπου «τέτοιο κτήνος που σε βρήκα, σου πληρώνω και το ΙΚΑ» και μας βαρέθηκαν. Άλλαξε το τροπάριο, κάποιοι δικοί μας τσαντίστηκαν με το ξεβόλεμα και άρχισαν να τα σπάνε. Να σπάνε γενικώς δεσμούς με τη λογική. Και κάποιοι ηγέτες να τους αποενοχοποιούν όταν εκδήλωναν βία και ανομία («Δεν θα λογοκρίνουμε την οργή του λαού»)...

Ποιο συμπέρασμα βγαίνει από όλα αυτά τα άθλια φαινόμενα που ζούμε; Ότι μια πολιτιστική επανάσταση ανοιχτού τύπου, όχι φυσικά μαοϊκού, μια απελευθέρωση ηθικών ιδεών, ενστίκτων και χρωμάτων, πλούτου αισθημάτων μας λείπει. Και κάποιοι που θα τα αλέσουν όλα αυτά μαζί με τα καλύτερα μυρωδικά της ελληνικής χλωρίδας, για να φτιάξουν μια ανασύνθεση νέας εθνικής ιδεολογίας. Να ζηλέψουμε αυτό που χρόνια βαρεμένοι έχουμε περιφρονήσει. Ένα τόπο ελεύθερων Ελλήνων, καινοτόμων, δημιουργικών, αλληλέγγυων. Που φιλοδοξούν να παραδώσουν στα παιδιά τους κάτι περισσότερο (και όχι κάτι λιγότερο) από όσα παρέλαβαν.

Τόσο απλό είναι αυτό, ως βασική αξιακή εκκίνηση, απέναντι σε όλα τα πεδία, υλικά και πνευματικά. Και με κριτήρια πλούτου, όσο και δημοκρατίας, όσο και οικολογικά, τα οποία πλέον δεν μπορούν να αγνοούνται, αφού έγιναν όρος επιβίωσης για τις άμεσα επόμενες γενιές…