Χωρίς ανάσα

Στο μικρό διαμέρισμα της Πλουτάρχου τα πρόσωπα είναι σκυθρωπά. Όλος ο σκληρός πυρήνας που στήριζε από το 1997 τον Κώστα Καραμανλή βρίσκεται εκεί. Μάτια κουρασμένα και δάκτυλα κίτρινα από το τσιγάρο. Το προηγούμενο βράδυ ο μέχρι και χθες πρωθυπουργός είχε παραδεχθεί μεν την ήττα του, ήττα ιστορική για τη Νέα Δημοκρατία, αλλά δεν είχε δεσμευθεί ως προς τα επόμενα βήματά του. Τα φώτα στο γραφείο της Ντόρας Μπακογιάννη στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου δεν έσβησαν καθ’ όλη τη διάρκεια της μεγάλης νύχτας.

Η ομάδα κρούσης

Γύρω στις επτά το πρωί, τρία γνωστά πρόσωπα εμφανίστηκαν σχεδόν μαζί, σαν να είχαν κλείσει ραντεβού, στο γκισέ της Lufthansa στο Ελευθέριος Βενιζέλος. Βιαστικές καλημέρες και γκριμάτσες αγωνίας. Ο Στουρνάρας, ο Γιαννίτσης και ο Σπράος έπιαναν δουλειά εκείνο το πρωί της 5ης Οκτωβρίου. Ήταν η «ομάδα των τριών» που θα αναλάμβανε τις επαφές σε Βρυξέλλες, Παρίσι, Λονδίνο και Ουάσιγκτον για το restructuring του χρέους της χώρας. Η αποστολή ήταν καθαρά ανεπίσημη και με προφορική εντολή του Γ. Παπανδρέου. Και οι τρεις συνεννοούνταν με απλές κινήσεις των βλεφάρων. Ήξεραν καλά τη δουλειά από τότε που, χωρίς κανείς να γνωρίζει λεπτομέρειες, ανέλαβαν να διαχειριστούν την είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Όχι πως και τότε δεν υπήρχαν δυσκολίες. Η σημερινή κατάσταση ωστόσο ξεπερνούσε και τα πιο εφιαλτικά όνειρά τους. Το μεσημέρι θα ορκιζόταν η νέα κυβέρνηση. 

Εφιάλτης ήταν και πέρασε

Ο καφές άφηνε μία περίεργη γεύση στο στόμα. Κάτι σαν χαλκός. Ο Αλέξης Τσίπρας κατέβασε μια γουλιά, άνοιξε το παραθυρόφυλλο και σχημάτισε έναν αριθμό στο μαύρο πάνελ της τηλεφωνικής συσκευής του. Τελικά η ίδια η πολιτική είναι ένα «αδειανό πουκάμισο» σκέφτηκε. Δεν ήθελε να μιλήσει ούτε με τα στελέχη ούτε με τους πολιτικούς φίλους του. Ένα τον ένοιαζε. Να κατορθώσει μέσα στο ίδιο του το μυαλό και την ψυχή να εξηγήσει το απίστευτο ρεκόρ για το οποίο ήταν και αυτός υπεύθυνος. Το πώς δηλαδή μέσα σε ένα χρόνο, ένας κόσμος δυναμικός, νέος σε ηλικία, πολιτικοποιημένος και ευαίσθητος γύρισε την πλάτη σε ένα εγχείρημα που, τουλάχιστον στην πρώτη φάση του, υποσχόταν πολλά.

Ο «πρόεδρος» δεν είχε κλείσει μάτι. Το πρόβλημά του δεν ήταν βέβαια σαν αυτό  του Καραμανλή, να διαχειριστεί μια συντριπτική ήττα. Το πρόβλημά του επικεντρωνόταν στο να διαχειριστεί μια εντυπωσιακή νίκη. Με το 10% ήταν πανηγυρικά το τρίτο κόμμα στη Βουλή. Βέβαια κανείς δεν ήξερε ή δεν φανταζόταν πως, μια τέτοια μέρα προσωπικού θριάμβου, αυτό που τον απασχολούσε δεν ήταν η ενίσχυση του ΛΑΟΣ και τα κοινοβουλευτικά παίγνια αλλά η ίδια η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Ο Γιώργος Καρατζαφέρης ήξερε μέσα του πως το εγχείρημα ΛΑΟΣ μόλις τελείωνε. Το εγχείρημα «άλωση της Ρηγίλλης» μόλις άρχιζε.

Η μοναξιά του ηττημένου

Τα μάτια του Προκόπη Παυλόπουλου ήταν κατακόκκινα. Κοίταξε τον αρχηγό και μέτρησε τα λόγια του. «Με τέτοιου μεγέθους ήττα είναι αδύνατο να ελέγξουμε τις εξελίξεις στο κόμμα. Κανείς δεν θα μας στηρίξει. Ο Σουφλιάς θα λακίσει από σήμερα, “τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι”, ο Αβραμόπουλος θα σφαχτεί με την Ντόρα. Ο Αντώνης θα παραμείνει ήρεμος, επιχειρώντας να κερδίσει το μεγαλύτερο όγκο των καραμανλικών στελεχών. Σε αυτό το παιχνίδι, Κώστα, ο μόνος που θα αφήσει τα πολιτικά κόκαλά του θα είσαι εσύ. Δρομολόγησε λοιπόν τις διαδικασίες εκτάκτου Συνεδρίου, νοικοκυρεμένα πράγματα δηλαδή, εγγυήσου τη διαφάνεια στις εσωκομματικές διαδικασίες και αποχώρησε». Ο Γιάννης Λούλης παρακολουθούσε αμίλητος. Είχε ζήσει την άνοδο και την πτώση. Είχε διαχειριστεί δύσκολες καταστάσεις, τότε με τον Ζαχόπουλο και μετά με τους «Βατοπεδινούς», τον Μαγγίνα, τους Τσιτουρίδηδες, ακόμη και με εκείνη την απίστευτη υπόθεση Παυλίδη. Όλα αυτά όμως ήταν το εφιαλτικό παρελθόν. Τώρα είχε μπροστά του έναν άνθρωπο που έδειχνε και ήταν συντετριμμένος. Δεν ήταν η ήττα αυτή καθεαυτή. Ήταν ο τρόπος με τον οποίο έφτασε στο να χάσει τα πάντα. Μια οδυνηρή πορεία που κράτησε έναν ακριβώς χρόνο. Σεπτέμβριος του 2008 - Σεπτέμβριος του 2009. Αυτό το πολιτικό οδοιπορικό θα διδάσκεται στα πανεπιστήμια ως παράδειγμα πολιτικής αυτοχειρίας.

Το στοίχημα

Στο Καστρί ο καιρός ήταν συννεφιασμένος. Το βράδυ είχε βρέξει και το χώμα ήταν νοτισμένο. Ο «σύμβουλος» ήταν ξεκάθαρος. Θα έπρεπε να δρομολογηθεί με σύνεση και μέθοδο η προσφυγή σε νέες κάλπες. Η ισχνή αυτοδυναμία των 152 βουλευτών θα δημιουργούσε και δεν θα έλυνε προβλήματα. Με τον εκλογικό νόμο Παυλόπουλου το ΠΑΣΟΚ θα κέρδιζε επιπλέον πέντε με έξι βουλευτές. «Πότε τις βλέπεις;» ρώτησε ο νέος πρωθυπουργός. «Απρίλιο» απάντησε μονολεκτικά ο άλλος. Μετά την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. «Συμφωνείς με τον υποψήφιο που προτείνω;» ρώτησε πάλι ο Γ. Παπανδρέου. «Θα δεχτεί;» απάντησε ο σύμβουλος. «Ο Δήμας θα δεχτεί. Δεν έχει κανέναν λόγο να μη δεχτεί και η Νέα Δημοκρατία δεν έχει κανέναν λόγο να μην τον ψηφίσει».

Η ανατριχίλα

Ο Κώστας Μητσοτάκης κουνούσε τους ώμους του ακατάπαυστα, σημάδι νευρικότητας, πιθανόν και ανασφάλειας. Η «Ντόρα του» είχε φτάσει επιτέλους στην πηγή, αλλά μένει ακόμη πολύς δρόμος έως ότου τα καταφέρει να γευτεί το νέκταρ της κομματικής –και αργότερα ποιος ξέρει– εξουσίας. Η «Ντόρα του» ξεκινά με ένα 30% επιρροή στη ΝΔ. Σε ένα συνέδριο όπως αυτό που δρομολογείται όλα είναι πιθανά και άρα επίφοβα. Το ζήτημα είναι να συγκροτηθούν ανίερες συμμαχίες, και σε αυτά είναι μανούλα. Το ξέρει το παραμυθάκι που θα σερβίρει. Πρώτος στόχος ο Αβραμόπουλος. Δεύτερος ο Νικήτας Κακλαμάνης. Τρίτος στόχος ο Καρατζαφέρης. Ναι, ο Καρατζαφέρης! Ο καλός ο καπετάνιος στην αναμπουμπούλα φαίνεται. Στα 91 του χρόνια θα δώσει αυτή την τελευταία μάχη του και γαία πυρί μειχθήτω. Ζήτησε το καφεδάκι του και ο Μανούσος έσπευσε να ικανοποιήσει την επιθυμία του. Θυμήθηκε τις εκλογές του ’93. Έφερε στο μυαλό του τα πρόσωπα των πολιτικών του αντιπάλων εκείνης της περιόδου. Τους έβλεπε σε slow motion να χαμογελούν χαιρέκακα. Κούνησε τον ώμο του, ήπιε μια γουλιά κι έπιασε το ακουστικό. «Δημήτρη… καλημέρα. Πρέπει να τα πούμε. Εγώ θα στηρίξω τις επιλογές σου, αλλά πρώτα πρέπει να παίξουμε με ανοικτά χαρτιά. Συμφωνείς, φαντάζομαι…».

Σε λίγες ημέρες θα άρχιζε η δίκη των αστυνομικών που δολοφόνησαν τον Αλέξη Γρηγορόπουλο στα Εξάρχεια. Η ανεργία στην Ελλάδα ξεπέρασε το 11%. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίας, οι ακάλυπτες επιταγές ξεπέρασαν το ιστορικό ρεκόρ του Αυγούστου. Τελικά ο τζίρος από τον Τουρισμό μειώθηκε κατά 25%. Η Λούκα Κατσέλη κούνησε το κεφάλι της. «Άντε, πάμε στο Προεδρικό. Μας περιμένουν» είπε και σηκώθηκε.

Το παραπάνω ανάγνωσμα ανήκει στην κατηγορία της νουβέλας πολιτικής φαντασίας. Εμπεριέχει βεβαίως στοιχεία πραγματικότητας αλλά εξαντλεί και τα περιθώρια πολιτικής ακροβασίας. 

  n.georgiadis1@yahoo.com