Γιατί πονάνε τόσο οι συνδικαλιστές του δημοσίου;

Την περασμένη εβδομάδα γέλαγα (και φαντάζομαι κι εσείς μαζί μου) με τη συμμετοχή της ΑΔΕΔΥ στην απεργία-καψόνι για το νέο εργατικό νομοσχέδιο. Αυτήν την εβδομάδα ξεκαρδίζομαι (και μάλλον κι εσείς) με την προκήρυξη από την ΑΔΕΔΥ νέας απεργίας για αύριο Τετάρτη, μια προκήρυξη που ανάλογη της ακόμα (τώρα που γράφω) δεν έχει κάνει ούτε η ΓΣΕΕ. 

Και μοιάζει πραγματικά ακατανόητο: Όχι μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι η πλέον ευνοημένη επαγγελματική κατηγορία στη χώρα (μπορεί και ορθώς, δεν αξιολογώ, περιγράφω), αλλά και το νομοσχέδιο δεν τους αφορά σε τίποτα. Παρόλα αυτά κάποιοι από αυτούς (φυσικά λίγοι, δεν έχουν όλοι άνεση να χάνουν μεροκάματα για πλάκα) απέργησαν και θα ξαναπεργήσουν. Και μπορεί να φαίνεται αστείο, αλλά τα γέλια μας μπορεί να μας εμποδίσουν να καταλάβουμε τον πραγματικό λόγο που η ΑΔΕΔΥ προκηρύσσει αυτές τις απεργίες.

Γιατί μπορεί ο νέος νόμος να μην επηρεάζει καθόλου τους δημοσίους υπαλλήλους, επηρεάζει όμως τους συνδικαλιστές τους και πιο συγκεκριμένα επηρεάζει τη δυνατότητα τους να κάνουν αυτό που κάποιοι (από τους οποίους διαχωρίζω εντελώς τη θέση μου) θα περιέγραφαν με τη φράση «να πουλάνε το νταβατζηλίκι τους». Εγώ θα προτιμούσα τη φράση «να κάνουν ό,τι γουστάρουν και να αντιμετωπίζουν τα σωματεία σα να είναι τα μαγαζιά τους» το οποίο ως πρακτική μου φαίνεται πολύ χειρότερη από το απλό «νταβατζηλίκι».  

Βλέπετε, το νέο νομοσχέδιο προβλέπει κάποια πράγματα που οι εργατοπατέρες τα βλέπουν στον ύπνο τους όταν έχουν παραφάει και πετάγονται ιδρωμένοι από το κρεβάτι (και φυσικά έτοιμοι για αγώνες). 

Για αρχή δίνει τη δυνατότητα ηλεκτρονικής ψηφοφορίας. Αυτό όπως καταλαβαίνετε θα αυξήσει τη συμμετοχή στις ψηφοφορίες και άρα θα μειώσει την επιρροή των κομματικών και εργατοπατερικών παραγόντων. Η συμμετοχή μπορεί να είναι καλή για τους εργαζόμενους και τον συνδικαλισμό, αλλά καθόλου καλή για τους επαγγελματίες συνδικαλιστές και τις επιδιώξεις τους που η σχέση τους με τα συμφέροντα των εργαζομένων είναι αντίστοιχη της σχέσης ενός αγκιστριού με ένα ψάρι. 

Σα να μην έφτανε αυτό, το νέο νομοσχέδιο καθιστά υπόλογους τους εργατοπατέρες για τους τραμπουκισμούς στους οποίους το «εργατικό κίνημα» (όπως αυτοαποκαλούνται αυτές οι μειοψηφίες) μπορεί να καταφύγει προκειμένου να εξασφαλίσει ότι όλοι οι εργαζόμενοι θα υπακούσουν τυφλά στις αποφάσεις του ΔΣ ενός σωματείου. Με λίγα λόγια, ποινικοποιεί τη βία εναντίον όσων δεν συμμορφώνονται με τις εργατοπατερικές υποδείξεις, την παρακώλυση των συγκοινωνιών και γενικά ποινικοποιεί όλα όσα είναι ήδη ποινικά αδικήματα για όποιον δεν είναι συνδικαλιστής (το ξέρετε ότι με το υπάρχον καθεστώς δεν μπορεί να απολυθεί συνδικαλιστής ακόμα κι αν έχει ασκήσει σεξουαλική παρενόχληση ή αν έχει βιαιοπραγήσει σε βάρος συναδέλφου του;).  

Με το νέο νομοσχέδιο όταν ένα δικαστήριο κρίνει μια απεργία παράνομη, η απεργία αυτή παραμένει παράνομη ακόμα κι αν προκηρυχθεί από σωματείο-ομπρέλα. Προφανώς το να κρίνεται μια απεργία παράνομη και μετά να διεξάγεται κανονικά επειδή προκηρύχθηκε από άλλο σωματείο είναι ενας εμπαιγμός της λογικής και της δικαιοσύνης, αλλά είναι ένας πολύ βολικός εμπαιγμός που κανείς εργατοπατέρας που σέβεται το συμφέρον του δεν θα ήθελε να σταματήσει. 

Σα να μην έφταναν τα παραπάνω το νομοσχέδιο περιορίζει το μέγεθος του καψονιού που μπορούν να κάνουν στο επιβατικό κοινό οι συνδικαλιστές των ΜΜΜ θεσμοθετόντας μίνιμουμ εγγυημένη υπηρεσία.

Τέλος (και αυτό είναι το χειρότερο) ο οδοστρωτήρας/λαιμητόμος/βουβωνική πανώλη του Χατζηδάκη καταργεί τη δυνατότητα χρηματοδότησης των συνδικάτων από τα κόμματα και τις επιχειρήσεις. 

Σε εσάς μπορεί να φαίνεται παλαβό ένα συνδικαλιστικό όργανο να πληρώνεται («να τα πιάνει» θα έλεγαν κάποιοι από τους οποίους επίσης θέλω να διαχωρίσω τη θέση μου) από την επιχείρηση με την οποία θα «διαπραγματευτεί» ή από ένα κόμμα το οποίο βρίσκεται ή θέλει να βρεθεί στην εξουσία, αλλά για ρωτήστε και τους συνδικαλιστές. Είμαι βεβαιος πως εκείνοι θα σας εξηγήσουν γιατί είναι απολύτως λογικό. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς αλλά σίγουρα θα βρούν έναν τρόπο.   

Μετά από όλα αυτά, φαντάζομαι πως η μανία των συνδικαλιστών της ΑΔΕΔΥ εναντίον του νομοσχεδίου έμπολα/πανδημία/καρμανιόλα/εκατόμβη, γίνεται πιο κατανοητή. Αλλά επιτρέψετε μου να πω πως και πάλι μου φαίνεται υπερβολική. 

Γιατί, όπως συχνά διαπιστώνουμε και αυτή η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τη νομοθέτηση ως μια μάλλον συμβουλευτική διαδικασία. Και γι αυτήν την κυβέρνηση, οι νόμοι δεν είναι κανόνες που επιβάλλονται ακόμα και με το ζόρι σ’ αυτούς που δεν τους θέλουν, αλλά προτροπές τις οποίες κανείς μπορεί να αγνοεί χωρίς καμία απολύτως συνέπεια. Από τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας μέχρι τους νόμους που αφορούν το κοινό ποινικό δίκαιο, και αυτή η κυβέρνηση έχει περιοριστεί να παρατηρεί και να συμβουλεύει. 

Φυσικά δεν αποκλείω (ναι, είμαι υπεραισιόδοξος) κάποια στιγμή η κυβέρνηση να αποδεχθεί ότι η εφαρμογή και η επιβολή των νόμων που η Βουλή ψηφίζει είναι η βασική της δουλειά και υπό αυτήν την έννοια οι συνδικαλιστές να είναι των φρονίμων τα παιδιά που μαγειρεύουν πριν πεινάσουν. Σε αυτή την περίπτωση αυτό που τους αξίζει είναι ένα μεγάλο «και μπράβο τους» και ένα ακόμα μεγαλύτερο «και περαστικά».