Οι υποψήφιοι των φετινών πανελλαδικών και η λύση του Δημογραφικού

«Σε μια νεανική ιστοσελίδα δημοσιεύονται τα Κείμενα 1 και 2 και καλείσαι, αφού τα μελετήσεις, να απαντήσεις με ένα άρθρο (350-400 λέξεις), στην ίδια ιστοσελίδα, στα παρακάτω ερωτήματα:

α) Με ποια εφόδια πιστεύεις ότι θα μπορέσεις να αντιμετωπίσεις τον κόσμο στην περίπτωση που επιβεβαιωθούν οι ανησυχίες που περιγράφονται στην παράγραφο 2 του Κειμένου 1;

β) Με ποιες συγκεκριμένες δράσεις, κατά τη γνώμη σου, θα μπορούσατε εσείς οι νέοι να βελτιώσετε τον κόσμο;»

Ίσως το πιο κρίσιμο ερώτημα για το μάθημα των Νέων Ελληνικών, στις φετινές Πανελλαδικές. Το κείμενο 1 είναι ένα άρθρο της Τασούλας Καραϊσκάκη στην Κ, αναφερόμενο σε πρόσφατη παγκόσμια έρευνα της Pew Research, με θέμα τις προβλέψεις αξιόλογων προσωπικοτήτων για την κατάσταση του πλανήτη το 2025. Το κείμενο 2 είναι μάλλον πιο πεζό, αλλά ίσως πιο απτό, καθώς αναφέρεται στα εφόδια των σημερινών Ελλήνων μαθητών, και στην έλλειψη σχολικού επαγγελματικού προσανατολισμού. Το κείμενο 1 είναι εκείνο που προκάλεσε τα περισσότερα σχόλια στα ΜΚΔ, με αρνητική χροιά. Υποθέτω ότι οι αντιδράσεις θα ήταν ηπιότερες αν όσοι διαμαρτυρήθηκαν για αριστερίζουσα εμφύσηση μιζέριας στους νέους μας είχαν κοιτάξει ολόκληρη τη σειρά ερωτημάτων για το μάθημα. Σε τελική ανάλυση, είναι καλό να είναι κανείς αισιόδοξος, όχι όμως μέχρι του σημείου να είναι αφελής.

Λογικά λοιπόν, το 2025 ο κόσμος μας θα διαφέρει λίγο από τον σημερινό, καλύτερος για κάποιους κάπου, χειρότερος για άλλους κάπου αλλού, όπως ανέκαθεν συνέβαινε και θα συμβαίνει. Άλλωστε το υπό συζήτηση άρθρο δεν εστιάζει στην χώρα μας, μα σε όλο τον πλανήτη, και είναι σωστό και αναμενόμενο το να βλέπουν τα παιδιά μας το μέλλον τους και εκτός των συνόρων μας. Για μένα, όσοι είμαστε γονείς, θα πρέπει να επιθυμούμε την ευτυχία τους, όπου κι αν πρόκειται να την βρουν. Δεν τα φέραμε στον κόσμο για να μας γηροκομήσουν, δεν τα μεγαλώνουμε για να μείνουν αενάως προσκολλημένα πάνω μας. Αντίθετα, οφείλουμε να τους προσφέρουμε τα εφόδια εκείνα που θα τους επιτρέψουν να ζήσουν μια γεμάτη και χαρούμενη ζωή, όπως την αντιλαμβάνονται και όπου την επιθυμούν.

Δε ξέρω αν είναι τυχαίο ή όχι, όμως το φετινό θέμα των Πανελλαδικών κουμπώνει και με την πρόσφατη αναζωπύρωση της συζήτησης για το Δημογραφικό, με αφορμή το επίσης πολυσυζητημένο -ακυρωθέν- συνέδριο για την υπογονιμότητα. Κουμπώνει επειδή το μέλλον της χώρας εξαρτάται εν πολλοίς και από το αν τα παιδιά που σήμερα εξετάστηκαν θα θέλουν να ζήσουν και να δημιουργήσουν εδώ. Η ηλικία τεκνοποίησης έχει μικρή σημασία όταν δεν υπάρχουν υποψήφιοι γονείς. Οι κρατούντες θα πρέπει να μελετήσουν τις απαντήσεις των μαθητών στα ερωτήματα, καθώς αυτές αποτελούν μια πολύ καθαρή ακτινογραφία αυτής της γενιάς, της πραγματικά τόσο διαφορετικής από τις προηγούμενες. Μέσα από τις απαντήσεις τους θα φανεί πόσο ρεαλιστές είναι, πόσο ρομαντικοί, πόσο παράλογοι, πόσο άσχετοι, πόσο ικανοί να τα καταφέρουν γενικά και πόσο πρόθυμοι να το παλέψουν στην πατρίδα τους.

Δε ξέρω αν θα μπορέσει ο κρατικός μηχανισμός να συνδράμει με τρόπο ουσιαστικό τα παιδιά που δοκιμάζονται φέτος, αφήνοντας πίσω τον ασφαλή κόσμο των μαθητικών χρόνων. Είναι αμέτρητα τα λάθη των προηγούμενων ετών στους τομείς της γονεϊκής υποστήριξης, της παιδείας, και της οικονομικής ανάπτυξης. Μπορεί όμως να κάνει πολλά για τους επόμενους υποψηφίους των Πανελλαδικών, ώστε να μπορούν να σταθούν καλύτερα στο μέλλον. Καθήκον των γονιών είναι να εφοδιάσουν τα παιδιά τους για να ζήσουν μια χαρούμενη ζωή. Καθήκον της Πολιτείας είναι να μεριμνήσει για να ζήσουν μια χαρούμενη ζωή στην Ελλάδα. Ώστε να εξακολουθήσει να υπάρχει Ελλάδα.