Ο Νίκος Γεωργιάδης σχολιάζει την επίθεση με χαστούκι στον Εμανουέλ Μακρόν από 28χρονο πολίτη και τις πολιτικές εξελίξεις στη Γαλλία.
Ο γάλλος πολίτης ετών 28 ο οποίος χαστούκισε τον Εμανουέλ Μακρόν κραύγασε τη στιγμή της πράξης του την πολεμική ιαχή του γαλλικού στρατού κατά τον Μεσαίωνα και πάντως μετά τον 12ο αιώνα.
«Montjoie Saint Denis». Η ετυμολογία αμφιλεγόμενη αλλά η ουσία ξεκάθαρη. Ανεξάρτητα από το ένα η ιαχή προέρχεται από το λατινικό «Mons Jovis», ελληνιστί «λοφίσκος από λίθους» ή από την γερμανική φράση « mund gaui», λίθινος λόφος ή από την εναλλακτική εκδοχή στην ύστερη Γαλατική (Κελτική) «mant gauda» δηλαδή το μονοπάτι με τους λίθινους σωρούς, η ουσία παραμένει η ίδια. Η κραυγή έχει να κάνει με τα σημάδια που άφηναν οι προσκυνητές σε διάφορα προσκυνητάρια και οι στρατιώτες σε διάφορα σημεία της πολεμικής παράταξης. Η επίκληση του Αγίου Διονυσίου (Saint Denis) έρχεται να συμπληρώσει την εμμονή των νοσταλγών της μοναρχίας του Οίκου του Καρλομάγνου αφού ο Άγιος ήταν ο προστάτης των Γάλλων βασιλέων άντε κατάλαβε γιατί. Την ιαχή αυτή λάτρευαν οι ακροδεξιοί μοναρχικοί της «Action Française» εδώ και 12 δεκαετίες (ιδρύθηκε το 1899).
Με λίγα λόγια αν πιστέψει κανείς την «Liberation» ένα καλό σερφάρισμα στο διαδίκτυο και τους λογαριασμούς στα social media του πολίτη που χαστούκισε τον Μακρόν, καταλήγει με ακρίβεια στο συμπέρασμα πως εν λόγω πολίτης είναι μόνιμος και πιστός επισκέπτης της γαλλικής «φασιστόσφαιρας» όπως αποκαλείται, «fachosphere» γαλλιστί.
Τι ήθελε να μας πει ο ακροδεξιός μοναρχικός της γαλλικής φασιστόσφαιρας, όπου συναθροίζονται οι νεοναζί, οι παραδοσιακοί φασίστες της μιλιταριστικής εκδοχής, οι ευνουχισμένοι ακραίοι μοναρχικοί, οι νεοτραμπικοί τραμπούκοι της ιστορίας, αρνητές των εμβολίων και της ύπαρξης της Πανδημίας, οπαδοί της θεωρίας QΑnon και άλλοι ακόλουθοι των βεβαιοτήτων περί Λευκής Υπεροχής αλλά και κάποιοι «οργισμένοι» μικροαστοί του κινήματος (λέμε τώρα) «Κίτρινα Γιλέκα» οι οποίοι περιέργως πως προτιμούν να ψηφίζουν Λεπέν από άλλους δημοκρατικότερους υποψηφίους;
Ο ηλικίας 28 ετών και το φιλαράκι του απλά ήθελαν να υπενθυμίσουν πώς σε ένα χρόνο από τώρα η Γαλλική Δημοκρατία και η Ευρώπη θα αντιμετωπίσουν το ενδεχόμενο εκλογής της Μαρίν Λεπέν στο ανώτατο αξίωμα της χώρας. «Τρέμετε γιατί ερχόμαστε» ήταν το σύνθημα του γάλλου που χαστούκισε τον πρόεδρο. Μία προειδοποίηση και μία πρόγευση. Και όποιος παίρνει ελαφριά όλα αυτά τα συμβάντα, εδώ ή στη Γαλλία, όπως κάποιοι γέροι πρώην αριστεροί της Rive Gauche τρομάρα μου, θα φέρει στο ακέραιο την ευθύνη για τις εξελίξεις. Διότι είναι αυτοί οι «αριστεροί» οι οποίοι δηλώνουν τώρα πώς δεν θα ψηφίσουν Μακρόν διότι διολισθαίνει στα δεξιά και άλλωστε «η Μαρίν Λεπέν είναι διαφορετική από τον πατέρα της». Δηλαδή είναι ολίγον φασίστρια, ρατσίστρια, ομοφοβική κλπ κατά το «ολίγον έγκυος». Και μπράβο τους λοιπόν. Οι ίδιοι δεν ψηφίζουν κάποια άλλη επιλογή διότι στις επερχόμενες εκλογές «η αποχή είναι χρυσός». Προφανώς διότι «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι».
Για την ιστορία ο φερόμενος ηγέτης της γαλλικής αριστεράς Ζαν Λικ Μελανσόν και η θεσμική εκπρόσωπος της γαλλικής ακροδεξιάς Μαρίν Λεπέν καταδίκασαν την βίαια αυτή ενέργεια και έτσι ξεμπέρδεψαν.
Όμως το χαστούκι στο Tain–Hermitage εκλαμβάνεται από κάποιους στη Γαλλία της ευρύτερης δημοκρατικής παράταξης (τρομάρα μου και τρομάρα τους) ως «δικαιολογημένη πράξη αγανάκτησης των πολιτών» απέναντι σε μία ολοένα αυξανόμενη αστυνομική παρουσία –φρουρά γύρω από τον Πρόεδρο- και μία διαρκώς ενισχυόμενη αστυνομική παρουσία στους δρόμους για την αντιμετώπιση της Τζιχάντ. Προφανώς τα υπολείμματα της καταρρέουσας γαλλικής αριστεράς δεν αντιλήφθηκαν τις ορδές να εισβάλουν στο Καπιτώλιο της Ουάσιγκτον. Ούτε ανησύχησαν από την απαίτηση απόστρατων ή εν ενεργεία γάλλων στρατιωτικών επιβολής πραξικοπήματος η οποία εκφράστηκε δημόσια όχι μία αλλά δύο φορές μέσα σε έναν μήνα.
Εν κατακλείδι. Κανείς Γάλλος πολίτης δεν θα είναι αθώος του αίματος την επαύριον του δεύτερου γύρου των προεδρικών εκλογών του 2022. Αυτό αφορά όλους εκείνους οι οποίοι ψήφισαν συνειδητά την γαλλική ακροδεξιά και όλους εκείνους οι οποίοι δια της αποχής ή της αδιαφορίας τους την ανέχθηκαν και την ανέδειξαν σε κυρίαρχη πολιτική δύναμη. Τα «άλλοθι» εξαντλήθηκαν.
Η δηλούμενη αίσθηση περί φτώχειας δεν πηγάζει από τη σημερινή κατάσταση των οικονομικών της χώρας, αλλά μάλλον από μία νοσταλγική σύγκριση με το παρελθόν
8°
