Ο Μάνος Βουλαρίνος γράφει για την Ελλάδα που θέλει να μεγαλώσουν τα παιδιά του, με αφορμή τη γέννηση του δεύτερου παιδιού του
Πριν από λίγες μέρες έγινα μπαμπάς για δεύτερη φορά (τρίτη αν υπολογίσω τον υιοθετημένο Ζάχο, αλλά αυτή ήταν τόσο εύκολη που δεν τη μετράω) και έχω να πω πως οι σημαντικότερες διαφορές με την πρώτη είναι τρεις: α) δεν κοιτάς κάθε δέκα λεπτά να δεις αν το μωρό αναπνέει, β) κοιτάς κάθε δέκα λεπτά να δεις αν αναπνέει η μαμά και γ) ξέρεις ήδη αυτά που θα σε αγχώσουν: Όλες αυτές οι ανησυχίες που συμπυκνώνονται στην ερώτηση «Σε τι χώρα θέλω να μεγαλώσουν τα παιδιά μου;». Μια ερώτηση που (δυστυχώς) δεν μπορεί να απαντηθεί απλώς με το όνομα μιας χώρας, αλλά με τις επιθυμίες για τη μια χώρα στην οποία οι περιορισμοί (οικονομικοί, επαγγελματικοί, γλωσσικοί) μας επιβάλλουν να ζούμε. Μια ερώτηση στην οποία τις απαντήσεις τις δίνουμε κατά μόνας και απλώς ελπίζουμε να είναι πολλοί οι συμπολίτες που όχι μόνο έχουν δώσει τις ίδιες (αυτό είναι το εύκολο) αλλά τις εννοούν κιόλας.
Έτσι τώρα που ξαναπήρα στα χέρια μου ένα νεογέννητο το οποίο όταν μάθει να μιλάει θα με φωνάζει «μπαμπά», η ερώτηση μου ξανάρθε. Κα μαζί οι απαντήσεις και το άγχος για το αν αυτές είναι οι απαντήσεις που δίνουν (και το εννοούν) και οι περισσότεροι συμπολίτες. Το άγχος για το αν οι περισσότεροι θέλουμε στ’ αλήθεια τα παιδιά μας να μεγαλώσουν σε μια χώρα που...
...δεν θα ντρέπονται και δεν θα φοβούνται για τη σεξουαλικότητα ή/και την εμφάνισή τους. Δεν θα προσποιούνται ότι είναι κάτι που δεν είναι για να γλιτώσουν από τα νταηλίκια και τον χαβαλέ κάποιων αντικοινωνικών κομπλεξικών, είτε αυτοί είναι συμμαθητές είτε συνάδελφοι είτε γείτονες.
...δεν θα κινδυνεύουν από νταήδες και τραμπούκους επειδή οι πολιτικές τους απόψεις ενοχλούν αυτούς που έχουν μάθει να ζουν σηκώνοντας το χέρι και κοπανώντας ό,τι δεν τους αρέσει.
...θα φοβάσαι να εγκληματήσεις και όχι να προσφύγεις στη δικαιοσύνη εναντίον όσων εγκληματούν.
...οι ανώτατες σχολές θα είναι πρώτα και πάνω από όλα χώροι γνώσης, έρευνας και επιστήμης και όχι χώροι ξεχαρμανιάσματος εφηβικών αδιεξόδων και βίαιης επιβολής μιας ιδεολογικής νεκροφιλίας.
...η αξιοκρατία θα είναι κάτι περισσότερο από μια ωραία λέξη για προεκλογικές ομιλίες και αντί για τις παρέες την ιστορία θα τη γράφουν αυτή που ξέρουν γραφή.
...οι λίγοι φωνακλάδες και τσαμπουκάδες δεν θα κάνουν κουμάντο στις ζωές των πολλών ήσυχων που έχουν ξεπεράσει την περίοδο που η ανθρωπότητα ζούσε στις σπηλιές.
...η πολιτική θα πηγαίνει χέρι χέρι με τον ορθολογισμό, ενώ τα συναισθήματα θα περιορίζονται στα υπόλοιπα σημαντικά: στις σχέσεις με τους εραστές, τους φίλους και τις οικογένειες.
... τα φαντάσματα του παρελθόντος θα ζουν μόνο στα βιβλία της ιστορίας.
...ο δημόσιος χώρος θα θεωρείται χώρος όλων και όχι χώρος που, επειδή δεν είναι κανενός, μπορεί να τον κάνει ό,τι γουστάρει ο καθένας.
...θα έχει γίνει κατανοητό πως Δημοκρατία όχι μόνο δεν σημαίνει απουσία ελέγχων, αλλά απαιτεί συνεχείς ελέγχους προκειμένου να μπορεί να λειτουργήσει.
... που θα έχει γίνει αποδεκτό πως όσο κι αν μας αρέσει η ιδέα των γαϊδάρων που πετούν, αυτό δεν αρκεί για να απογειώσει τα συμπαθή τετράποδα.
... (κι αυτό είναι το σημαντικότερο γιατί χωρίς αυτό όλα τα άλλα είτε δεν γίνονται είτε δεν έχουν σημασία) όχι μόνο θα έχει κανόνες, αλλά αυτοί οι κανόνες θα επιβάλλοντα και η ατιμώρητη παραβίαση των κανόνων θα είναι η τυχαία εξαίρεση και όχι ο συστηματικός κανόνας.
Αυτή θα ήθελα να είναι η Ελλάδα που θα μεγαλώσουν τα παιδιά μου (εκτός φυσικά αν κερδίσω το τζόκερ μετά από καμιά δεκαριά τζακπότ και η οικονομική μου κατάσταση ξεπεράσει τους περιορισμούς της ελληνική πραγματικότητας). Κι αυτά σκέφτομαι τώρα που έγινα για δεύτερη (ή τρίτη) φορά μπαμπάς. Μαζί με το ότι θα πρέπει να ξανασυνηθίσω τον διακοπτόμενο ύπνο και να θυμηθώ την τεχνική της αλλαγής πάνας. Και μπράβο μου.
6°
