Η Μαρία Μαυρικάκη μοιράζεται σκέψεις για τον Μάιο που φεύγει και σχολιάζει την επικαιρότητα.
Γεμάτος υποσχέσεις στο έμπα του, ο φετινός ο Μάιος έφτασε με βήμα ταχύ. Κυοφορούσε την πολυπόθητη ελευθερία μας και μας γέμιζε ανυπομονησία για τα γεννητούρια. Από τις αρχές ακόμη του μηνός, δίναμε τις πασχαλινές και του Αη-Γιώργη τις ευχές με μεγάλη πρεμούρα. Τίποτα δε θύμιζε τη μακρόσυρτη και νωχελική επικοινωνία του χειμώνα, όταν γιόρταζαν οι Γιάννηδες κι οι Ιωάννες. Λίγες βδομάδες αργότερα, στις 21 Μαΐου ακολούθησε η τρίτη κατά σειρά εθνική ονομαστική γιορτή. Αμέτρητοι κι εδώ οι τιμώμενοι, μα η καρτερία μας εξαφανισμένη και τα ομαδικά μηνύματα η μόνη σωτηρία μας. Ευχές-κονσέρβα, χωμένες σε καλάθια ξέχειλα με ονόματα στέλνονταν από τα κοινωνικά δίκτυα για να συναντηθούν στον κυβερνοχώρο με αποκρίσεις τύπου «ευχαριστώ και ανταποδίδω». Μια έμμεση υπενθύμιση προς όσους παρέλειψαν να ευχηθούν, οπότε στέλναν κι αυτοί και λάμβαναν ανταπάντηση, ώσπου χάθηκε ο λογαριασμός. Ψυχραιμία, ως τον Δεκαπενταύγουστο υπάρχει χρόνος να συνέλθουμε, ενόσω το καθημερινό τσίγκλισμα περί γενεθλίων θα μάς αποτρέπει από τη λήθη.
Κι έτσι χορτάτοι από ευχές μα ορεξάτοι για δράση, μαζί με το μαγιάτικο άνοιγμα πήραμε τους δρόμους, οδηγώντας αυτοκίνητα που προσπαθούσαν να κινηθούν. Το εγχείρημα αποδείχτηκε ολέθριο. Απανωτά μποτιλιαρίσματα, ασύδοτη ηχορύπανση, εκνευρισμοί, ξεσπάσματα, χαμένες ώρες. Οι πεζοδρομημένες οδοί γέμισαν αμάξια με απελπισμένους οδηγούς, ο περίφημος ποδηλατόδρομος κατακλύστηκε από μηχανάκια, ενώ οι καραντινάτοι ποδηλάτες, που είχαν βγει σαν τα σαλιγκάρια στο απόβροχο, ξανακρύφτηκαν για να σωθούν.
Για να ανασάνουμε ορμήσαμε ομαδικά στις παραλίες και στις πλατείες και επιστρέψαμε στον καναπέ για τον τελικό της Γιουροβίζιον. Στο δίπλα κανάλι έπαιζε παραδοσιακή μουσική των Ποντίων, λόγω επετείου της Γενοκτονίας. Η σύγκριση στα ποσοστά τηλεθέασης συντριπτική μα αναμενόμενη. Είχαμε σοβαρότερα θέματα˙ τα χαμένα κιλά του ενός, τα κρυμμένα κιλά της άλλης, και κυρίως τα ανυποχώρητα δικά μας κιλά, που τεστάρουν το νευρικό μας σύστημα. Τρία πάνω και μισό κάτω, ενώ μπαίνουμε στο καλοκαίρι - στα ρούχα μας, όχι. Όμως, δεν μπορεί να είναι όλα κινούμενη άμμος. Στις αρχές ακόμα της χρονιάς, με μια αισιόδοξη ανάρτηση η Στέγη μας πληροφορούσε ότι ο Εγκάρσιος προσανατολισμός, το νέο έργο του Δ. Παπαϊωάννου είναι έτοιμο και περιμένει το κοινό. Το βίντεο τέλειωνε με τη φράση όταν τα θέατρα ξαναανοίξουν, και τότε το όταν φάνταζε απίστευτα μακρινό. Σήμερα συνέβη. Μετά τους κινηματογράφους, άνοιξαν και τα θέατρα χωρίς να το καταλάβουμε. Ήμασταν απασχολημένοι.
Αφού καταφέραμε να παρακάμψουμε τον πανικό των θρομβώσεων και αφού αναρωτηθήκαμε φωναχτά πότε επιτέλους θα πέσουν οι μάσκες, είχαμε πιάσει τις μάρκες των εμβολίων: ποιο έκανες, πού γίνεται το μονοδοσικό, πότε έχεις το δεύτερο, ποιον ταχυδρομικό κώδικα να βάλω. Παράλληλα με την ανταλλαγή πληροφοριών, ξεκινήσαμε τους διαπληκτισμούς περί ανοσίας -όχι της αγέλης ή της κοινότητας- ανοσίας λόγω μιθριδατισμού. Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση. Τις χαμηλές δόσεις δηλητηρίου τις συνηθίζει ο άνθρωπος, μα τη συνεχή εναλλαγή προσδοκίας και απογοήτευσης δύσκολα την αποδέχεται. Τουλάχιστον, του μένει η ελπίδα, που δεν την αποχωρίζεται όσο ζει.
Στο μεταξύ ο χρόνος κυλά και ο μήνας Μάιος αποχωρεί, αφού μας χόρτασε αντιφάσεις και συγκρούσεις που κάποιοι γραφικοί αποδίδουν στον αστερισμό των Διδύμων ή στην υπέρλαμπρη πανσέληνο. Απομακρύνεται γεμάτος σκόνη, που δεν τη φάγαμε εμείς οι πολυμήχανοι, παρότι αρχίσαμε να σπρωχνόμαστε στις κερκίδες. Απομακρύνεται τρεκλίζοντας από τα βάρη που σήκωσε. Μα, μήπως και οι δρομείς δεν παραπαίουν μόλις τερματίσουν και κόψουν το νήμα;
