Τις τελευταίες δεκαετίες μετά από κάθε ελληνική επιτυχία σε μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις ξεπροβάλει ο λόγος περί ανωτερότητας της φυλής. Μάλιστα, μια πρωταθλήτρια του στίβου, που αργότερα πιάστηκε ντοπαρισμένη, μίλησε για το ελληνικό DNA του νικητή. Η στοιχειώδης λογική θα έθετε το ερώτημα πού είχε πάει αυτό το κληρονομικό χάρισμα στις τόσες και τόσες αποτυχίες των Ελλήνων αθλητών. Και μια λίγο πιο προσεκτική ανάγνωση των πραγμάτων θα διέκρινε στην γονιδιακή κατάταξη των λαών τον πυρήνα της ναζιστικής ιδεολογίας, τα αποτελέσματα της οποίας πλήρωσε πολύ ακριβά η χώρα μας και όλη η Ευρώπη.
Δυστυχώς, αυτή η απαραίτητη ιστορική συνείδηση σπανίζει στην Ελλάδα. Ο Αντώνης Σαμαράς μιλώντας για τον νεοναζισμό και τον αντισημιτισμό, επεσήμανε ότι «υπάρχουν πολύ ισχυρά αντισώματα στο DNA μας, στο γονίδιό μας, που πολεμούν αυτόν τον “ιό”». Κατά, κυριολεκτικά, τραγική ειρωνεία η ομιλία έγινε στη Θεσσαλονίκη σε εκδήλωση μνήμης για την 70η επέτειο του εκτοπισμού των ελλήνων Εβραίων. Ακόμη κι αν θεωρήσουμε μεταφορική τη χρήση των λέξεων DNA και γονίδιο, το νόημα δεν αλλάζει. Ο Έλληνας πρωθυπουργός υποστήριξε ότι όλοι οι Έλληνες έχουν, ως φυλή, το ίδιο θετικό γνώρισμα, το οποίο είναι εκ των προτέρων δεδομένο, δεν εξαρτάται από την προσωπική στάση του καθενός και διαφοροποιεί τους Έλληνες από τους ξένους. Το να μην εξετάζει κανείς το κάθε πρόσωπο ξεχωριστά, αλλά να εντάσσει υποχρεωτικά τις ιδιότητές του σε ένα εθνικό, φυλετικό ή θρησκευτικό σύνολο αποτελεί την επιτομή του ρατσισμού.
Σε ανάλογο σοβαρό ατόπημα με τον πρωθυπουργό υπέπεσε και ο ηγέτης της αξιωματικής αντιπολίτευσης όταν, κατά τη διάρκεια συνέντευξης, έδειξε σε Γερμανό δημοσιογράφο την Ακρόπολη από το γραφείο του και δήλωσε: «Ξέρετε; Αυτό είναι το πλεονέκτημά μου απέναντι στην κυρία Μέρκελ. Εγώ από το γραφείο μου έχω θέα σε 2.500 χρόνια ιστορίας της Δημοκρατίας κι εκείνη μόνο στο Ράιχσταγκ». Ο Αλέξης Τσίπρας ισχυρίστηκε ότι αυτός και όλοι οι έλληνες πλεονεκτούν, λόγω της ιστορίας, έναντι όλων των γερμανών. Δηλαδή, ο καθένας δεν κρίνεται για το τι πιστεύει, πράττει και αντιπροσωπεύει ο ίδιος, αλλά για το τι έκαναν οι πρόγονοί του. Με αυτή τη λογική, η ιστορία θα έκανε ακόμη και έναν Έλληνα νεοναζί να υπερτερεί από έναν Γερμανό δημοκράτη και αντιρατσιστή. Δυστυχώς, εκεί οδηγεί η κολακεία του ακροατηρίου και η εκμετάλλευση των στερεοτύπων, γνωρίσματα που χαρακτηρίζουν κάθε λαϊκιστή πολιτικό.
Πολλοί απορρίπτουν την γενετική κατάταξη των λαών και στη θέση της βάζουν μια ελληνική υπεροχή πολιτισμού και τρόπου ζωής. Ο πολιτισμός δεν κλειδώνεται, ανήκει σε όσους τον καταλαβαίνουν και τον σέβονται. Ο Αριστοτέλης, γίνεται κτήμα ενός Γερμανού που τον μελετά και όχι ενός Έλληνα που τον αγνοεί, όπως και αντίστοιχα ο Καντ. Ούτε ο πολιτισμός του τρόπου ζωής και της καθημερινότητας ενώνει τους Έλληνες σε μια κατηγορία. Αντίθετα, τους διαχωρίζει σε αυτούς που σέβονται ορισμένες αξίες -όπως η κοινωνική συμβίωση και το περιβάλλον- και σε αυτούς που τις περιφρονούν. Ξέρουμε ότι πολλοί έλληνες οδηγούν επιθετικά ή ρυπαίνουν τις πόλεις και τις παραλίες, αυτό όμως δεν στιγματίζει τους υπόλοιπους. Οι λαοί, είναι σύνολα αποτελούμενα από διαφορετικά, συχνά αντιτιθέμενα και αντιφατικά υποσύνολα και δεν μπορούν να καταταγούν με έναν αυθαίρετο και απόλυτο τρόπο σε κατηγορίες.
Οι Έλληνες, έχοντας τοποθετήσει τη χώρα τους στο κέντρο του κόσμου, πίστεψαν ότι υπάρχουν Ρώσοι και Κινέζοι πρόθυμοι να μας δανείσουν φθηνά και χωρίς όρους. Οι Έλληνες ήταν τόσο βέβαιοι για την αξία τους ώστε δεν αναρωτηθήκαν γιατί δύο χώρες προσφέρθηκαν να βοηθήσουν μόνο τους Έλληνες και όχι τους Πορτογάλους, ή τους πάμφτωχους λαούς της Αφρικής. Η Σπίθα του Μίκη Θεοδωράκη ισχυριζόταν στη διακήρυξή της ότι η Κίνα προσφέρθηκε να «να μας ξεπληρώσει όλο το δημόσιο χρέος, χωρίς ανταλλάγματα» και παρατηρούσε «τι είναι το χρέος της Ελλάδας για τις οικονομικές δυνατότητες της Κίνας;». Οι αγανακτισμένοι το πίστεψαν, χωρίς να σκεφτούν γιατί το καθεστώς που καταδικάζει τους κινέζους στη μιζέρια να είναι τόσο γενναιόδωρο με μας. Έτσι, πείστηκαν ότι οι πολιτικοί, που στρέφονται στους ευρωπαίους, είναι προδότες και δοσίλογοι. Μετά το πλήθος ξεκίνησε να μπουκάρει στη Βουλή.
Η επιθετικότητα που εξέφραζε το «δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ, Αλβανέ» στράφηκε τελικά εναντίον του ίδιου μας του εαυτού. Πορευτήκαμε στην κρίση με μεγάλο έλλειμμα αυτογνωσίας και λογικής. Είχαμε μάθει να βλέπουμε την Ελλάδα περικυκλωμένη από εχθρούς και με αυτή την πεποίθηση ερμηνεύσαμε την κρίση. Για τις εγχώριες δοξασίες, η κρίση δεν πρόεκυψε από την κάκιστη διαχείριση της προηγούμενης περιόδου και από τις χρόνιες στρεβλώσεις, αλλά από την πρόθεση των ξένων να μας υποδουλώσουν. Σε αυτή τη βάση συναντήθηκε ο ακροδεξιός εθνικισμός με τον αριστερό λαϊκισμό. Κυριάρχησε μια αυτοκαταστροφική μανία , η οποία σε συνδυασμό με την χαμηλή ποιότητα της πολιτικής ηγεσίας προκάλεσε πρόσθετη ζημιά και απείλησε να στείλει τη χώρα στον τρίτο κόσμο. Ιρλανδοί, Πορτογάλοι, Ισπανοί και Κύπριοι δεν είδαν την κρίση σαν γερμανική κατοχή, ίσως γι αυτό ξεμπερδεύουν νωρίτερα. Και μάλιστα χωρίς Χρυσή αυγή.
18°
