Η δύσκολη θέση στην οποία φέρνει τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ το κελάηδημα του Καλογρίτσα για τον Παππά και το μπέρδεμα που τους προκαλεί.
Μπορεί οι αποκαλύψεις του συντρόφου Καλογρίτσα για τον σύντροφο Παππά και γενικά για όλο το αντισυστημικό σύστημα εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ, να μην εκπλήσσουν κανέναν, αλλά πρέπει να παραδεχτείτε πως είναι φοβερά διασκεδαστικές. Μπορεί να στερούνται του στοιχείου της έκπληξης αλλά ο τρόπος με τον οποίο επιβεβαιώνουν τον συνδυασμό μισαλλοδοξίας, μοχθηρίας, προχειρότητας και καθαρής χαζομάρας του συστήματος είναι σπαρταριστός. Όσο σπαρταριστή είναι και η προσπάθεια των στελεχών της Κουμουνδούρου να απαξιώσουν έναν σύντροφο με τον οποίο ήταν αγκαλίτσα μέχρι που (όπως συμβαίνει συχνά με τις αγκαλίτσες στους χώρους που διακινούνται εκατομμύρια) κάτι στράβωσε, οι σύμμαχοι έγιναν εχθροί και το ένα από τα μέλη της παρέας άρχισε να κελαηδάει και να δίνει τα υπόλοιπα.
Αλλά αυτά είναι τα προφανή. Αυτό που ίσως να μην είναι τόσο φανερό είναι η δύσκολη θέση στην οποία αυτό το κελάηδημα φέρνει τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ και το μπέρδεμα που τους προκαλεί.
Βλέπετε οι περισσότεροι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ είναι αριστεροί. Φυσικά υπάρχουν πολλοί συμπολίτες της άκρας και της λαϊκής δεξιάς που λόγω αντιεμβολιαστικού, αντιδυτικού, αντιδημοκρατικού και αντιμητσοτακικού μένους, λόγω της της φοβίας για τη «Νέα Τάξη Πραμάτων» (ό,τι κι αν είναι αυτό), ρίχνουν την ψήφο τους στον Αλέκση, αλλά η πλειονότητα των ψηφοφόρων ανήκουν σε όσους αντιμετωπίζουν τα πορτρέτα του Μαρξ του Λένιν και του Τσε του Γκεβάρα όπως αντιμετωπίζει ένας φανατικός χριστιανός μια εικόνα της Παναγίας ή τις παντούφλες του Αγίου Παϊσίου.
Ως αριστεροί, λοιπόν, οι άνθρωποι αυτοί είναι επιρρεπείς στα παραμύθια γενικώς και ειδικώς στο παραμύθι εκείνο σύμφωνα με το οποίο ένας αριστερός έχει κάποιου είδους ηθικό πλεονέκτημα έναντι όλων των υπόλοιπων ανθρώπων. Δεκαετίες αριστερών δικτατορικών καθεστώτων, εκατομμύρια νεκρών αντιφρονούντων, δεκάδες εκατομμύρια παράπλευρων απωλειών παρανοϊκών σχεδίων, δεν έχουν σταθεί ικανά να αλλάξουν την εικόνα που έχει ένας αριστερός για τους άλλους αριστερούς (και άρα και για τον εαυτό του): από ηθικής απόψεως είναι ανώτερος.
Φαντάζεστε λοιπόν το πρόβλημα που δημιουργείται όταν ένας γνωστός αριστερός όπως ο σύντροφος Καλογρίτσας αποκαλύπτει τα χειρότερα για άλλους επιφανείς αριστερούς, όπως ο σύντροφος Παππάς.
Στην πραγματικότητα, όταν ένας πολίτης Α κατηγορεί τον Β, δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν: ή ο Α να λέει αλήθεια και ο Β να είναι ένοχος ή ο Β να είναι αθώος και ο Α να είναι συκοφάντης. Μόνο που εδώ έχουμε δυο αριστερούς, δύο συντρόφους, δύο ανθρώπους που για τον αριστερό αποκλείεται να είναι ένοχοι ή συκοφάντες. Που αποκλείεται να είναι απατεώνες του κοινού ή του όχι και τόσο κοινού ποινικού δικαίου.
Καταλαβαίνετε το δράμα του αριστερού συμπολίτη που πιστεύει ότι και ο σύντροφος Καλογρίτσας λέει αλήθεια γιατί δεν μπορεί να λέει ψέματα και οι σύντροφοι στον ΣΥΡΙΖΑ είναι έντιμοι γιατί δεν μπορεί να είναι οτιδήποτε άλλο. Ένα δράμα από το οποίο δεν αποκλείεται να βρει διέξοδο με τον παραδοσιακό τρόπο: βαφτίζοντας τον έναν από τους δύο πράκτορα και ρίχνοντας όλο το φταίξιμο στις «δυνάμεις της αντίδρασης» που είναι για τον αριστερό ότι ο διάβολος για τον χριστιανό.
Και οι υπόλοιποι;
Οι υπόλοιποι θα διασκεδάσουμε με τη μονομαχία στον κόκκινο βάλτο, θα επιβεβαιώσουμε αυτά που καταλαβαίναμε για τον ΣΥΡΙΖΑ, θα αναρωτηθούμε γιατί κανείς «προοδευτικός» σκηνοθέτης δεν γυρίζει ταινία με τίτλο «Τσέπη Βαθιά» και μετά θα απολαύσουμε τις συνήθεις γαργάρες (πολιτικές και δημοσιογραφικές) που συνοδεύουν καταγγελίες που σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου θα οδηγούσαν πιθανότατα σε ένα δικαστήριο και σίγουρα κάπου μακριά από την πολιτική και τη δημόσια ζωή. Και μπράβο μας.
20°
