Η ψυχοθεραπεία μπορεί να βοηθήσει τους πολιτικούς να επικοινωνούν με το «μέσα» τους αλλά και με την εξωτερική πραγματικότητα και να μην εργαλειοποιούν την πολιτική
Σχόλιο για τον νόμο που ψηφίστηκε για τη Συνεπιμέλεια, την κακοποίηση και την ψυχαναλυτική ψυχολογία και τους πολιτικούς
Εάν στη συζήτηση στη βουλή για το νομοσχέδιο (πλέον νόμο) για τη γονική επιμέλεια το διακύβευμα ήταν η εξάντληση του διαλόγου μεταξύ των δύο πλευρών/γονιών, έτσι ώστε ένα παιδί να μπορέσει να διαχειριστεί με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο την τραυματική εμπειρία του χωρισμού των γονιών του, τότε οι συμμετέχοντες στην εθνική αντιπροσωπεία απέτυχαν παταγωδώς. Το χειρότερο, έδειξαν με τις συμπεριφορές τους και τον λόγο τους, εισηγητής, συμπολίτευση, αντιπολίτευση, το πόσο κακοποιητικός μπορεί να είναι κάποιος πολιτικός, απέναντι στους συναδέλφους του.
Απέδειξαν, δηλαδή, με τον πιο θλιβερό τρόπο, ασυνείδητα φυσικά, ότι η κακοποίηση του άλλου, του διπλανού μας, του φίλου μας, του πολιτικού μας αντιπάλου, είναι ακριβώς ή ίδια με την κακοποίηση του παιδιού μας.
Επομένως, τι ακριβώς συμβαίνει;
Δεν είναι η έκρηξη του θυμικού. Είναι ο «τρόπος», το ύφος. Κι αυτό είναι κάτι που κατακτιέται με «κόπο». Παράδειγμα, να μπορεί κάποιος να αντέχει τον άλλον και να μην τον «δέρνει».
Ωστόσο, για να υπάρχουν κάποιες πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο, χρειάζεται, μεταξύ πολλών άλλων, και ένας κάποιος βαθμός αυτογνωσίας, ο οποίος για να υφίσταται χρειάζεται κατ’ αρχήν ένας διάλογος με το μέσα μας, με τον εαυτός μα και, εάν αυτό δεν αρκεί, ένας διάλογος μ’ έναν ειδικό, π.χ. ψυχοθεραπευτή.
Η ψυχαναλυτική ψυχολογία είναι η μέθοδος η οποία πρώτη μετέφερε την απλό διάλογο, π.χ. μεταξύ δύο φίλων, στον επιστημονικό χώρο και τον μετέτρεψε σε επιστημονική μεθοδολογία, τη λεγόμενη ψυχοθεραπεία.
Αυτή είναι και η μοναδική μέθοδος η οποία μπορεί να βοηθήσει σε περιπτώσεις παραμέλησης και κακοποίησης παιδιών από τους γονείς τους ή να δώσει τη δυνατότητα σε κάποιον να μάθει να ακούει τον εαυτό του, έτσι ώστε κάποια στιγμή να μπορέσει να ακούσει και τον άλλον. Μπορεί να μην φτάσει να κατανοεί όσα του λέει, αλλά τουλάχιστον θα τον ακούει.
Επίσης, πολύ σημαντικό (αγαπητοί βουλευτές) δεν θα σηκωθεί να φύγει, χτυπώντας μάλιστα και δυνατά την πόρτα.
Η ψυχοθεραπεία είναι επίσης, λοιπόν, η ίδια μέθοδος που μπορεί να βοηθάει τους πολιτικούς να μπορούν να επικοινωνούν με το «μέσα» τους, αλλά και με την εξωτερική πραγματικότητα και να μην εργαλειοποιούν την πολιτική, όπως τώρα πάλι, πατώντας πάνω σ’ ένα τόσο σοβαρό ζήτημα, για μια ακόμα φορά.
Ίσως βέβαια ο καλύτερος τρόπος για να αποφευχθούν όλα αυτά τα θλιβερά θα ήταν η εισηγήτρια του νομοσχεδίου να ήταν μια επιστημονική ομάδα που θα αποτελούνταν από ψυχολόγους, παιδοψυχίατρους, κοινωνικούς λειτουργούς και νομικούς, όπως π.χ. συμβαίνει για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Όμως εδώ πιθανώς να σκοντάφταμε σε άλλου τύπου ζητήματα, π.χ. στις αντιπαλότητες μεταξύ των διαφόρων επιστημονικών λόμπι. Για παράδειγμα, στην επιτροπή για την αντιμετώπιση της πανδημίας υπάρχει κάποιος ψυχολόγος;
12°
