Ο λόγος της άρσης των περιορισμών δεν είναι η εξαφάνιση της πανδημίας, δεν είναι η νίκη στον πόλεμο με τον κορωνοϊό, αλλά η στενότητα υπομονής και χρημάτων.
Η χαλάρωση που ολοφάνερα έχει ακολουθήσει την άρση κάποιων από τα περιοριστικά μέτρα είναι τόσο ανόητη όσο ανόητο είναι το να οδηγείς στον αυτοκινητόδρομο και όταν το όριο ταχύτητας πάει από τα 100 στα 120 εσύ, καθώς πατάς το γκάζι, να λύνεις και τη ζώνη ασφαλείας.
Στην πραγματικότητα τα λιγότερα μέτρα, οι λιγότεροι περιορισμοί σημαίνουν (ή μάλλον, θα έπρεπε να σημαίνουν) πολύ μεγαλύτερη προσοχή. Γιατί ο λόγος της άρσης των περιορισμών δεν είναι η εξαφάνιση της πανδημίας, δεν είναι η νίκη στον πόλεμο με τον κορωνοϊό, αλλά η στενότητα υπομονής και χρημάτων. Μπορεί κανείς κυβερνητικός να μην μπορεί να το πει, αλλά δεν ανοίξαμε επειδή είμαστε πια ασφαλείς. Ανοίξαμε επειδή δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς και τώρα πρέπει να προσπαθήσουμε ακόμα πιο σκληρά για να είμαστε ασφαλείς.
Δεκαετίες υπαρκτού παπανδρεϊσμού μπορεί να έχουν αλλοιώσει την αντίληψη των Ελλήνων για την οικονομία, αλλά νομίζω πως μετά το σκληρό αλλά απολύτως χρήσιμο μάθημα που έδωσε η Πρώτη Φορά Αριστερά, οι περισσότεροι έχουμε καταλάβει πως, δυστυχώς, λεφτόδεντρα δεν υπάρχουν κι αν υπάρχουν δεν ευδοκιμούν στη χώρα μας και αν ευδοκιμούσαν δεν θα έδιναν συνεχώς και χωρίς όριο καρπούς. Με λίγα λόγια, δεν έχουμε όσα λεφτά θα θέλαμε. Δεν έχουμε όσα λεφτά θα θέλαμε γενικώς και δεν έχουμε όσα λεφτά θα θέλαμε για να μείνουμε κλειστοί μέχρι να περάσει η πανδημία ειδικώς. Δεν έχουμε όσα λεφτά θα θέλαμε για να είμαστε αδιάφοροι για τον τουρισμό ή για να δίνουμε (εμείς τα δίνουμε, από τους φόρους μας είναι) σε αναστολές και επιδόματα (κρίμα, αλλά έτσι είναι).
Και ταυτόχρονα δεν έχουμε και κάτι άλλο: υπομονή.
Είτε δικαιολογημένα, είτε από κακομαθησιά, είτε επειδή οι ευχάριστοι δημοσιογράφοι τους έχουν κάνει να νιώσουν έτσι, πολλοί συμπολίτες λένε πως κουράστηκαν και δεν αντέχουν άλλο τους περιορισμούς. Ξέρω ότι οι άνθρωποι που έχουν χάσει δικούς τους ή έχουν περάσει μέρες σε κάποια ΜΕΘ θυμώνουν όταν ακούν για «κούραση», αλλά αφού η «κούραση» έχει γίνει κοινή πεποίθηση θα πρέπει να την αντιμετωπίσουμε ως πραγματικότητα ακόμα κι αν σε κάποιες περιπτώσεις έχει μικρότερη βάση κι από το τμήμα δασολογίας στο Καρπενήσι. Και η «κούραση» δημιουργεί δυσαρέσκεια. Μπορεί η δυσαρέσκεια αυτή καμιά φορά να μοιάζει με μικρών παιδιών που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν ανάμεσα στο εφικτό και το επιθυμητό, αλλά καμία κοινωνία δεν μπορεί να λειτουργήσει με ένα μεγάλο κομμάτι της να νιώθει ότι εξαντλείται η υπομονή του. Πολύ περισσότερο μια κοινωνία στην οποία η ασυδοσία είναι η απόλυτη απουσία κοινωνικής ευθύνης και είναι τα δυο πιο βασικά της χαρακτηριστικά.
Με λίγα λόγια, η έλλειψη απεριόριστου χρήματος και η έλλειψη υπομονής είναι οι δυο βασικές αιτίες της άρσης των περιορισμών. Φυσικά βοηθούν τα σχεδόν 3.000.000 συμπολιτών που (παρά τις προσπάθειες απαξίωσης της διαδικασίας από την αντιπολίτευση) έχουν κάνει τουλάχιστον μια δόση εμβολίου, βοηθούν τα τεστ, βοηθά και η μεταφορά δραστηριοτήτων σε εξωτερικούς χώρους, αλλά αν είχαμε όσα χρήματα θέλαμε και λίγη υπομονή θα περιμέναμε κι άλλο. Δυστυχώς, δεν έχουμε τίποτα από τα δύο με πιο σημαντικό τα χρήματα (που αν υπάρχουν σε αφθονία μπορούν να αγοράσουν μπόλικη υπομονή) και έτσι ανοίγουμε.
Γιατί, παρότι κινδυνεύουμε περισσότερο, δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.
Στο κάτω-κάτω όλη η διαχείριση της πανδημίας σε όλο τον κόσμο είναι μια άσκηση ισορροπίας ανάμεσα σ’ αυτό που θα ήταν το υγειονομικώς πιο αποτελεσματικό (ο απόλυτος εγκλεισμός) και σ΄αυτο που επιτρέπει η οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα. Και τώρα η πραγματικότητα μας αναγκάζει να ανοίξουμε. Πράγμα που με τη σειρά του (θα έπρεπε) να μας αναγκάζει να είμαστε πιο προσεκτικοί. Λιγότερο ανώριμοι και περισσότερο σοβαροί. Γιατί τώρα που πατάμε γκάζι πρέπει να είμαστε ακόμα πιο προσεκτικοί και επιφυλακτικοί και (γιατί όχι;) να συνεχίσουμε να φοβόμαστε το ενδεχόμενο να περάσουμε το καλοκαίρι σε κάποια ΜΕΘ. Και όσο πιο προσεκτικοί και επιφυλακτικοί είμαστε και όσο πιο γρήγορα εμβολιαστούμε τόσο πιο γρήγορα θα καταφέρουμε να μην φοβόμαστε. Και μπράβο μας.
Το κεντρικό αποτέλεσμα είναι ο διαχωρισμός της κοινωνίας καθαυτής, σε «συστημικούς» και «αντισυστημικούς» με την ουσία να χάνεται στο απύθμενο χάος των αντιπαραθέσεων χωρίς ειρμό
Τα πάντα είναι ρίσκο όταν ζεις σε μια χώρα όπου το κράτος είναι το απλό άθροισμα υπαλλήλων χωρίς ικανότητες, προϊσταμένων χωρίς ευθύνες και πολιτικών που περιφέρουν αυτάρεσκα τις ιδιότητές τους
Οποιοσδήποτε ικανός να παραγάγει έργο προσκρούει πάνω στο παραλήρημα ότι έτσι παρεμποδίζει την «εξαθλίωση των εργαζομένων» και καθυστερεί την «επανάσταση»
16°
