Το Συμβόλαιο του Σταύρου

Το επικείμενο Συνέδριο του Ποταμιού είναι σημαντικό πολιτικό γεγονός, όσο και αν πολλή ανυποστήρικτη ξινίλα διακινείται κυκλωτικά εναντίον του. Πολλοί βρίσκουν μικρές και μεγάλες υπαρκτές αφορμές, για να μηδενίσουν τη σοβαρότητα του πολιτικού εγχειρήματος του Σταύρου Θεοδωράκη. Δύσκολα όμως μπορούν οι επικριτές του να παραγνωρίσουν ότι διάφοροι απογοητευμένοι από όλα τα σπίτια της λεγόμενης Κεντροαριστεράς, εμφανίζονται κλιμακωτά και τον προσεγγίζουν τον τελευταίο καιρό.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Τα σημάδια της παλινόρθωσης του πελατειακού λαϊκισμού, εξακολουθούν ατρόμητα να εκδηλώνονται σε όλα τα κόμματα του ευρύτερου χώρου της λεγόμενης Κεντροαριστεράς. Αυτό απελπίζει όσους επίμονα εξακολουθούσαν μέχρι προ τινος να στηρίζουν τις παραδοσιακές εστίες του χώρου, ως θεματοφύλακες των μεταρρυθμιστικών αξιών. Και είναι ο βασικότερος λόγος που ωθεί το ενδιαφέρον τους προς το Ποτάμι. Ίσως, επίσης, να βοηθάει και ότι αχνά αχνά, όσο πλησιάζει το Συνέδριο, ο λόγος του γίνεται ολοένα και πιο συγκεκριμένος.

Προχτές είχαμε την τιμή να συνομιλήσουμε με τον Σταύρο Θεοδωράκη στα γραφεία της οδού Σεβαστουπόλεως. Αποκαλύπτουμε σε άλλοτε ακριβή και άλλοτε ελεύθερη απόδοση το περιεχόμενο κάποιων από τις θέσεις του που καταγράψαμε. Ο ΣΘ θα επιδιώξει στο επικείμενο Συνέδριο του Ποταμιού στο Λαύριο να εγκαθιδρύσει νέα πολιτική εποχή στη βάση μιας συμφωνίας με την ελληνική κοινωνία. Να συνομολογήσει ένα Εθνικό και Κοινωνικό Συμβόλαιο με τον ελληνικό λαό.

Η βάση του Συμβολαίου θα είναι ότι αποφασίζουμε να τελειώνουμε με το χθες που είναι γερά χτισμένο πάνω στα θεμέλια της ρουσφετολογικής αναξιοκρατίας. Και συνομολογούμε την ανάγκη να περάσουμε μέσα από κάθε δυσκολία, στη νέα εποχή της αξιοκρατίας.

Εγείρει δηλαδή φωναχτά το Ποτάμι το πραγματικό πολιτικό δίλημμα, που επισήμως πάντα αρνείται ο υποκριτικός πολιτικός μας κόσμος. Ρουσφετοκρατία ή Αξιοκρατία; Και επ’ αυτού θα καλέσει την ελληνική κοινωνία να πάρει έμπρακτα θέση, όσο κι αν αυτό της είναι δραματικά δύσκολο.

Η πατρίδα μας μετά από την Τουρκοκρατία ποτέ δεν εκσυγχρονίστηκε, όσο της άξιζε με βάση το παρελθόν της, λέει ο ΣΘ. Μέσα σε ένα σκοταδιστικό και λαϊκιστικό περιβάλλον, οπισθοδρομικές δυνάμεις πάντοτε κατάφερναν να καθοδηγούν την χειραγωγούμενη κοινωνία μας, μόνιμα διασπασμένη σε διάφορα εχθρικά μεταξύ τους μπουλούκια. Έτσι είχαν πάντα αυτές οι δυνάμεις τον έλεγχό της, κρατώντας την πολιτικά, οικονομικά και πολιτιστικά καθηλωμένη και υπανάπτυκτη.

Η έννοια κλειδί αυτής της υπανάπτυξης ήταν και παραμένει μία και δομική: το ρουσφέτι. Είμαστε κοινωνία άδικη, γιατί είμαστε ρουσφετολογική. Δεν είμαστε αξιοκρατική κοινωνία. Οι επιτήδειοι ηγέτες μας ως τώρα, κρύβονται πίσω από κενά περιεχομένου ιδεολογήματα για να διαιωνίζουν αυτό το διεφθαρμένο στάτους κβο. Δεν έχει σημασία αν λες λόγια «δεξιά» ή «αριστερά» και αν τάζεις κοινωνία «φιλελεύθερη» ή «σοσιαλιστική», όταν είσαι ρουσφετολόγος, δηλαδή εξ ορισμού αντιφιλελεύθερος και αντισοσιαλιστής. Γιατί είσαι εξ ορισμού αντικοινωνικός. Δουλεύεις για τους πελάτες σου και οι πελάτες σου για σένα και όλοι μαζί κάνετε τη δουλίτσα σας εις βάρος της κοινωνίας.

Ως τώρα διάφοροι έμποροι του εθνικού πόνου διαρκώς ανανέωναν το παλιό Εθνικό και Κοινωνικό Συμβόλαιο, που έλεγε ότι στη ζωή αυτή προκόβει μόνο όποιος έχει μπάρμπα στην Κορώνη. Επίσης, κάθε φορά που έφτανε ο κόμπος στο χτένι, ερχόταν ένας νεόκοπος Μαυρογιαλούρος που έλεγε κάτι σαν «υπάρχει καλύτερη Ελλάδα και τη θέλουμε». Απέκρυπτε, όμως, ότι το κλειδί για αυτήν την καλύτερη Ελλάδα ήταν μόνο η άρση της αναξιοκρατικής φαυλοκρατίας του ρουσφετιού και ότι αν δεν επιβληθεί η αξιοκρατία, το έθνος μας θα αφανιστεί. Έτσι, μόλις έπαιρνε την εξουσία πάντα άρχιζε το πελατειακό λακριντί.

Η ρουσφετολογία συμφέρει πολύ λίγους, ξεγελώντας πάρα πολλούς που νομίζουν ότι αξίζει να ξεπουλιέται η αξιοπρέπειά τους για λίγα ψίχουλα. Η αξιοκρατία συμφέρει όλους. Γιατί αν κάποια θέση εργασίας την κερδίσει αυτός που την αξίζει, τότε θα παραχθεί περισσότερος πλούτος και αποτελεσματικότητα σε όλα τα πεδία, οπότε θα ευεργετηθεί και κάθε άλλος που έχασε αυτή τη θέση εργασίας. Ενώ το αντίστροφο δεν ισχύει.

Τώρα είναι η ώρα να καταγγείλουμε το παλιό συμβόλαιο και να συνομολογήσουμε το καινούργιο. Αυτό του οποίου την αναγκαιότητα τόσους αιώνες κάναμε πως δεν βλέπαμε, γι αυτό και μείναμε στον σκοταδισμό και στην παραγόμενη από αυτόν μιζέρια και ανυποληψία. Η Ελλάδα που δεν έζησε τον Διαφωτισμό της υπόλοιπης Ευρώπης (και κατά τούτο διαφέρει από αυτήν), θα τον ζήσει τώρα. Αν όχι θα χαθεί βυθιζόμενη στο σπιράλ της ανυποληψίας, του χρεωκοπημένου που δεν μπορεί να ξανασηκώσει κεφάλι.

Δύο αλληλένδετες είναι οι πτυχές αυτού του Συμβολαίου. Η εθνική, που περιέχει την αίσθηση ότι πρέπει και θέλουμε να ανασυγκροτηθεί η βαλτωμένη πατρίδα μας και η κοινωνική, που δείχνει τον τρόπο, να άρουμε τη ρουσφετοκρατία και να εισαγάγουμε την αξιοκρατία.

Αφού εκτιμάμε και θαυμάζουμε τους αρχαίους ημών προγόνους, γιατί να είμαστε τόσο φαιδροί ρουσφετολόγοι (όπου ρουσφέτ δεν είναι και τόσο ελληνική λέξη, αφού είναι τουρκική και σημαίνει την δωροδοκία); Ας εγερθεί τέλος πάντων κάποιο στοιχείο χρήσιμο από όλη αυτή την εθνολαϊκιστική ελληναρίλα. Εϊσαι ελληναράς; Απόδειξη! Δήλωσε έμπρακτα ότι κάνεις εμετό τον ρουσφέτ πολιτισμό σου. Δείξε το πιο πατριωτικό πράγμα που μπορείς να κάνεις μόνο εσύ, ώστε να μπολιαστεί η δυναμική της Εθνικής Ανασυγκρότησης. Ρουσφέτι τέλος, από δω και μπρος μόνο αξιοκρατία, για το καλό όλων. Τέρμα η υποκριτική κουτοπονηριά στα λόγια «Έλληνες», στην πράξη ραγιάδες. Αν μας αρέσει το Έλληνες, πάμε να εμπεδώσουμε την αξιοκρατία. Και ρουσφέτι τέλος.

Ο δρόμος θα είναι μακρύς και δύσβατος. Γιατί το σάπιο καθεστώς της βολεμένης μετριοκρατίας θα πρέπει να ξεβολευτεί. Τι κίνητρο να δώσεις στον μετριοκράτη για να δεχτεί τέτοιο ξεβόλεμα; Πρέπει να βρεθεί ισχυρά αναπτυσσόμενο πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία, που θα το εμφυσήσει σώφρων ηγεσία από όλους τους χώρους της δημιουργίας. Και αυτό το κλιμακούμενο ρεύμα πρέπει να πείσει τους βολεμένους ότι το μέρισμά τους από την αξιοκρατία, θα είναι ελκυστικότερο τόσο υλικά όσο και ηθικά.

Επί δεκαετίες, ο ΣΘ μάζευε υλικό, σκεφτόταν, μελετούσε και τις ιδέες των άλλων. Ενώ συνάμα μάζευε ένσημα, για τα οποία είναι περήφανος, ασκούσε διοίκηση. Σαν να μην το έκανε «εξ επί τούτου» με το πέρασμα του χρόνου βρέθηκε να έχει τα ηγετικά χαρακτηριστικά του τύπου «διανοούμενος – μάνατζερ». Τώρα είναι η ώρα να αναμετρηθεί με την πραγματικότητα και να πείσει ότι αυτό που φαίνεται, η εικόνα του, θα επιβεβαιωθεί και στη ζωή.

Πολύ δύσκολο, ειδικά τώρα που η κρίση αποτελεί ένα σκληρό περιβάλλον, όπου όλοι οι μύθοι ραγδαία αποδομούνται, ακόμα και αν έχουν πίσω τους κάποια ποιότητα και αξία. Είναι ο ΣΘ, ο παράκλητος ηγέτης, που θα μας ανασύρει από τα βαθειά κρημνώδη πρανή, στα οποία διολίσθησε και παγιδεύτηκε η ελληνική κοινωνία; Ιδού το Λαύριο, ιδού και το ξεκίνημα. Και η συνέχεια επί της οθόνης.

Το δίλημμα του Συμβολαίου που ζητεί ο ΣΘ να συνομολογήσουμε μαζί του θα τεθεί και μάλλον αξίζει να μείνει. Ρουσφετοκρατία ή Αξιοκρατία; Όσοι λάτρεις της ελληνικότητας, της υγιούς όχι της ελληναράδικης, πούνε «πάμε να ανεβούμε τη δύσκολη ανηφοριά της αξιοκρατίας» βάζουν την υπογραφή τους κάτω από αυτήν του ΣΘ και συνομολογούν το Συμβόλαιό του. Το πράγμα, εάν δεν αποδειχθεί μια ακόμα σοφιστικέ μπαλαφάρα, μπορεί και να είναι η απαρχή μιας νέας συναρπαστικής Μεταπολίτευσης. Τουλάχιστον έτσι δεν θα πλήξουμε.

Υ.Γ. 1 Η χαρά ολωνών μας για τη νίκη της Εθνικής στο Μουντιάλ ήταν καθολική, ανεξάρτητα από τη συνήθη κλαψομουμούρα και πέρα από τις αποχρώσεις. Το πρόβλημα είναι με τα γίδια που ψάχνουν το DNA του Θεού της Ελλάδος. Και είναι πρόβλημα, όχι γιατί πειράζει να γυρίζουν ανάμεσά μας γραφικοί με περικεφαλαίες. Αλλά κυρίως γιατί οι δικοί μας γραφικοί δεν μοιάζουν με των άλλων. Οι διωγμοί μετά φόνου κάποιων αλβανών, όταν η Εθνική Αλβανίας είχε κερδίσει τη δική μας λένε πολλά. Όπως και τα «Δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, κτλ…». Άλλως ειπείν, μην θεωρείτε το βαρβάτο πρόβλημα των ναζί στην κοινωνία μας ξεκομμένο από αυτές τις λαμπρές εκδηλώσεις των τεθωρακισμένων καραγκιόζηδων.

Υ.Γ. 2 Είναι ψιλοαδιανόητο να κερνάει ο Γιάννης και να πίνει ο Γιάννης. Δεν νοείται να κρίνει ο δικαστής εάν και πόσο θα εξαιρέσει τον εαυτό του από τις μισθολογικές μειώσεις. Αυτές, άλλωστε, έγιναν γιατί κάποτε έπρεπε να σταματήσει ο δανεισμός και η υπερφορολόγηση υπέρ υγείας της εκλεκτής πελατείας εκείνων που έχουν το μαχαίρι και κόβουν το εθνικό καρπούζι. Κανείς αληθινός φορολογούμενος του ιδιωτικού τομέα δεν θέλει να πληρώνει τέτοια κερατιάτικα σε τέτοιο κράτος αδικίας.