Το μεγάλο λάθος της απαίτησης για οπλοκατοχή και θανατική ποινή

Χτες έγραφα για το πόσο απροστάτευτοι είμαστε απέναντι στην παραβατικότητα και το έγκλημα, κυρίως επειδή η πολιτεία αρνείται να κάνει αποτελεσματικά μια από τις βασικότερες δουλειές της και να μας προστατεύσει. Έγραφα πως κάποια στιγμή πρέπει αυτοί που εγκληματούν να αισθανθούν ότι κάνουν κάτι πιο δύσκολο από βόλτα στο πάρκο και οι παραβατικοί να ξέρουν ότι θα τιμωρηθούν. Έγραφα ότι οι τιμωρίες πρέπει να είναι τιμωρίες για τους θύτες και όχι για τα θύματα. Και νομίζω πως κανείς που δεν είναι παραβατικός ή εγκληματίας δεν διαφωνεί.

Όμως κάποιοι πιο μπαρουτοκαπνισμένοι και γενναίοι συμπολίτες, κάποιοι παλικαράδες, άρχισαν να γράφουν και να λένε για θανατικές ποινές και οπλοκατοχή και άλλα τέτοια παλικαράδικα και νομίζω πως ίσως να πρέπει να το σκεφτούν λίγο καλύτερα.

Για τη θανατική ποινή:

Θα αφήσω την ηθική διάσταση της αφαίρεσης της ζωής και αν θα πρέπει να αναγνωρίζεται σε οποιονδήποτε (και άρα και στο κράτος) να μπορεί να την αφαιρεί. Θα αφήσω και την τραγική πιθανότητα λάθους που δεν διορθώνεται ούτε στο ελάχιστο. Και θα ρωτήσω: τόσο γοητευμένοι είστε από τα κομμουνιστικά και τα μουσουλμανικά κράτη; Τόσο πολύ θέλετε να ζείτε σε κοινωνίες που μοιάζουν με τις κομμουνιστικές δικτατορίες και τα θεοκρατικά καθεστώτα;

Φυσικά ξέρω πως η θανατική ποινή επιβάλλεται και σε μερικές από τις πολιτείες των ΗΠΑ (συνήθως σε αυτές που σε κάποια σχολεία δεν διδάσκουν τη θεωρία της εξέλιξης ως αντιχριστιανική) αλλά α) οι ΗΠΑ δεν είναι παράδειγμα προς μίμηση σε ό,τι έχει να κάνει με την εγκληματικότητα και τη βία και β) αυτές οι πολιτείες είναι η εξαίρεση στον δυτικό κόσμο. Γιατί στη συντριπτική πλειονότητα των χωρών του δυτικού κόσμου το κράτος τιμωρεί, περιορίζει και φυλακίζει αλλά δεν σκοτώνει.

Κι επειδή ζούμε σε χώρα του δυτικού κόσμου είστε ελεύθεροι να ονειρεύεστε αναποτελεσματικές ποινές που ταιριάζουν περισσότερο σε σταλινικά και θεοκρατικά καθεστώτα και να φωνάζετε δυνατά τα όνειρά σας, αρκεί να καταλαβαίνετε τι είναι αυτό που ονειρεύεστε και φωνάζετε.

Και πάμε στην οπλοκατοχή.

Εδώ υπάρχουν δύο παραδείγματα που επικαλούνται οι οπλόκαυλοι συμπολίτες: το ένα είναι το παράδειγμα ΗΠΑ, κάτι αρκετά αστείο καθώς φαντάζομαι ο σκοπός είναι να αποτρέψουμε τα βίαια εγκλήματα και όχι να τα κάνουμε καθημερινότητα. Στις ΗΠΑ από όπλο πεθαίνουν κάθε χρόνο περίπου 12 στους 100.000 κατοίκους. Αν βγάλουμε τις αυτοκτονίες με όπλο σκοτώνονται από άλλους ανθρώπους περίπου 5 ανα 100.000. Για να καταλάβετε τη διαφορά στην Ελλάδα το νόυμερο είναι γύρω στο 0,3. Οι μόνες χώρες με χειρότερα νούμερα από τις ΗΠΑ είναι η Βραζιλία, η Κολομβία, η Βενεζουέλα, το Μεξικό και άλλοι νοτιοαμερικάνικοι παράδεισοι.

Στις ΗΠΑ επιτρέπεται η οπλοκατοχή και τα αποτελέσματα δεν είναι και τόσο καλά, τουλάχιστον για όσους νοιάζονται για την προστασία της ζωής και την καταπολέμηση του εγκλήματος. Και ο λόγος είναι απλός: ο εγκληματίας έχει ήδη περάσει από την άλλη άκρη του νόμου και του είναι πολύ πιο εύκολο και να βρει μεγαλύτερο όπλο και να σκοτώσει. Η σύγκρουση του απλού πολίτη με τον εγκληματία θα έχει σχεδόν πάντα νικητή αυτόν που είναι πιο συνηθισμένος στη βία και πιο αδίστακτος. Και μαντέψτε ποιος είναι αυτός.

Το ίδιο αστείο είναι και το άλλο παράδειγμα το οποίο επικαλούνται οι οπλόκαυλοι: αυτό της Ελβετίας. Και είναι αστείο κυρίως (και πέρα από τους φοβερούς περιορισμούς και ελέγχους που έχει ο ελβετικός νόμος για την οπλοκατοχή) επειδή οι άνθρωποι που μιλούν για την Ελβετία δεν φαίνεται να καταλαβαίνουν ότι σε περίπτωση που θεσπιστεί κάποιος αντίστοιχος νόμος στην Ελλάδα το παραδειγμα που θα ακολουθήσουμε δεν θα είναι της Ελβετίας, αλλά των Ζωνιανών.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, συμμερίζομαι την αγωνία για την ασυδοσία των εγκληματιών και των παραβατικών. Εξοργίζομαι κι εγώ από την απροθυμία κάθε θεσμού της πολιτείας να κάνει κάτι σοβαρό για την προστασία των πολιτών. Αλλά ξέρω ότι η θανατική ποινή και η απελευθέρωση της οπλοκατοχής δεν είναι η λύση. Όχι μόνο ηθικά ή ιδεολογικά, αλλά κυρίως πρακτικά. Με λίγα λόγια τα εργαλεία αυτά ΔΕΝ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ.

Αντιθέτως η αποτελεσματική αστυνόμευση και με τη βοήθεια της τεχνολογίας (και όλοι καταλαβαίνουμε πόσο μεγάλη μπορεί να γίνει αυτή η βοηθεια στον 21ο αιώνα), η εδραίωση της αίσθησης ότι η σύλληψη και η τιμωρία είναι πιθανότερες της διαφυγής και της ατιμωρησίας, η έγκαιρη απονομή της δικαιοσύνης, η αντιστοιχία επιβαλλόμενων και εκτιόμενων ποινών είναι μόνο μερικά από τα εργαλεία που μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Φυσικά είναι εργαλεία που θέλουν δουλειά από τους αρμόδιους αλλά έτσι είναι τα αποτελεσματικά εργαλεία: απαιτούν και κάποιον κόπο. Και μπράβο τους.