Σχόλιο για την τοποθέτηση της Έφης Αχτσιόγλου για την κανονικότητα μετά τον κορωνοϊό, την αριστερά και τον ατομικισμό
Είναι μάλλον κοινός τόπος πως η αριστερά (ή μάλλον η μαρξιστική αριστερά, καθώς υπάρχουν συμπολίτες που, ενώ αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί, έχουν προχωρήσει πέρα από τον 19ο αιώνα και δεν έχουν αντικαταστήσει τη χριστιανική ορθοδοξία με τη σοσιαλιστική) χρησιμοποιεί τις καταστροφές προκειμένου να βρεθεί στην εξουσία ή έστω να ενισχύσει τη θέση της. Καταστροφές που μπορεί να μην τις προκαλεί η ίδια αλλά που κάνει ό,τι μπορεί προκειμένου να έχουν το μεγαλύτερο και χειρότερο δυνατό αντίκτυπο. Προφανώς αυτό δεν γίνεται για λόγους σαδιστικούς αλλά υπαρξιακούς. Οι σύντροφοι ξέρουν ότι οι μεσσιανικής αντίληψης ιδεολογία τους μπορεί να γίνει στοιχειωδώς πειστική μόνο από ανθρώπους απελπισμένους. Ξέρουν ότι το έδαφος που μπορεί να φυτρώσει ο καρπός τους είναι η δυστυχία και η μιζέρια και γι’ αυτό κάνουν ό,τι μπορούν είτε να τις προκαλέσουν είτε να τις εντείνουν.
Με λίγα λόγια η στάση της μαρξιστικής αριστεράς μπορεί να περιγραφεί με μια μικρή παραλλαγή του χωρατού με το παιδί που σκότωσε τους γονείς του για να πηγαίνει εκδρομές με το ορφανοτροφείο. Στην παραλλαγή, η μαρξιστική αριστερά θα σκότωνε όλους τους γονείς προκειμένου όλα τα παιδιά, χωρίς εξαιρέσεις, να πηγαίνουν βόλτα με το ορφανοτροφείο το οποίο οι σύντροφοι διοικούν.
Τα ιστορικά παραδείγματα είναι πάμπολλα αλλά μάλλον άχρηστα όταν υπάρχουν παραδείγματα που δεν χρειάζεται να τα ψάξουμε σε κάποιο βιβλίο γιατί τα έχουμε ζήσει και μάλιστα σ’ αυτόν εδώ τον αιώνα: από τον πόλεμο σε κάθε μεταρρύθμιση που θα μπορούσε να περιορίσει τις συνέπειες της κρίσης (το ασφαλιστικό είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα) ή να κάνει την Ελλάδα να μοιάζει με σύγχρονη δυτική χώρα (οι προσπάθειες για αλλαγές στην εκπαίδευση), μέχρι τα καλέσματα σε συγκεντρώσεις εν μέσω πανδημίας και την πονηρή απαξίωση του εμβολιασμού, οι σύντροφοι κάνουν ό,τι μπορούν προκειμένου η κατάσταση στη χώρα να γίνει όσο χειρότερη γίνεται.
Όλα αυτά βέβαια είναι γνωστά και τα έχω γράψει πολλές φορές και παρότι είναι απολύτως προφανή, οι σύντροφοι τα αρνούνταν με το πείσμα που έχει ένας άνθρωπος που αρνείται να κοιτάξει τον καθρέφτη του επειδή καταλαβαίνει πως αυτό που θα δει δεν έχει καμία σχέση με αυτό που θα ήθελε να πιστεύει για τον εαυτό του.
Όμως δεν τα αρνούνται πια.
Η συντρόφισσα Αχτσιόγλου σε μια δημόσια συζήτηση στο διαδίκτυο, αφού είπε πως «είναι μεγάλη ευκαιρία και ευθύνη να δράσουμε ώστε αυτές οι μετατοπίσεις, αυτές οι ρωγμές που υπήρξαν στην Ευρώπη λόγω της πανδημίας, να μπορέσουνε να οδηγήσουνε σε μια μεγαλύτερη και ουσιαστικότερη πολιτική αλλαγή, γιατί είναι πραγματικά μια ευκαιρία αυτή», πρόσθεσε ότι «η κανονικότητα δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την αριστερά, η κανονικότητα οδηγεί στον ατομικισμό».
Φυσικά τίποτα από αυτά δεν είναι καινούργιο. Ξέρουμε καλά πως για τη μαρξιστική αριστερά η κανονικότητα και η ομαλότητα στην οικονομική, την κοινωνική και την πολιτική ζωή, είναι από ανεπιθύμητες ως απεχθείς. Αλλά είναι η πρώτη φορά που ακούμε ένα μεγαλοστέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ να το ομολογεί με τον κυνισμό που ο Lex Luthor ή ο Joker ή ο Thanos ή κάποιος άλλος supervillain αποκαλύπτουν τα σχέδιά τους για τον αφανισμό του πλανήτη ή τη διάλυση της κοινωνίας.
Για να γίνει κάπως πιο δυναμικός ο λόγος της θα μπορούσε να πει «η κανονικότητα δεν μας συμφέρει γιατί με την κανονικότητα δεν μπορούμε να δούμε ποτέ εξουσία» ή «μόνο κάποιος τρελός θα μπορούσε να στραφεί σε εμάς αν δεν είναι εντελώς απελπισμένος» αλλά στην πραγματικότητα δεν θα άλλαζαν και πολλά. Το μήνυμα θα παρέμενε ίδιο και απαράλλαχτο και το μήνυμα είναι πως οι σύντροφοι αντιμετωπίζουν την καταστροφή όπως ο καρχαρίας κάποιο δόλωμα που θα μαζέψει ένα κοπάδι από μικρά ψάρια.
Αυτό μπορεί να είναι γνωστό και από την ιστορία και από την εμπειρία, αλλά θα συμφωνείτε πως είναι διαφορετικό να το παραδέχονται οι ίδιοι. Είναι διαφορετικό από το να προσπαθούμε να τους βάλουμε μπροστά στον καθρέφτη τους να μπαίνουν μόνοι τους και να ομολογούν χωρίς να τους πιέζει κανένας. Κι αν μην τι άλλο, μπράβο τους.
Ο επιτυχημένος προσεταιρισμός των ψηφοφόρων της μεσαίας τάξης σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν αποτελεί εφάπαξ κατάκτηση ενός κόμματος, αλλά πρόσκαιρο χαρτί
12°
