Ο Λεωνίδας Καστανάς γράφει για τη μάχη της επιστήμης και των ανθρώπων ενάντια στην πανδημία του κορωνοϊού.
Η επιστήμη τα κατάφερε και η ζωή νίκησε. Ο άνθρωπος, αυτός ο μικρός ο μέγας, βρήκε ανέλπιστα γρήγορα τη φόρμουλα και σύντομα θα εμβολιαστεί ολόκληρος ο πλανήτης. Οι πλούσιες χώρες θα βοηθήσουν τις φτωχές και το εμβόλιο θα φτάσει παντού. Αλλά και το φάρμακο κατά του Covid-19 είναι στoν δρόμο, είναι κι αυτό μια υπόθεση χρόνου. Μια ακόμα νίκη της αδελφοσύνης και της συνεργασίας των ανθρώπων, που μας γεμίζει αισιοδοξία για το μέλλον, για ένα αύριο χωρίς πολέμους, χωρίς μαζικές καταστροφές, χωρίς ολοκληρωτισμούς, χωρίς πείνα και φτώχεια. Αν κάτι μένει από αυτήν την πανδημία είναι μια εποποιία του καλού.
Μα, δεν τρέχει τίποτα, μια γρίπη είναι, ο μεγαλύτερος εχθρός είναι ο φόβος. Γιατί μου κλείνεις το σχολείο, όχι κάμερες στην τάξη, το δίκτυο πέφτει, δώσε ταμπλέτες στα παιδιά, η webex κλέβει τα προσωπικά μου δεδομένα. Γιατί δεν μπορώ να πάω για μπάνιο χειμωνιάτικα, από πότε δεν έχω το δικαίωμα για μια μπύρα στην πλατεία, για ένα Πάσχα στο χωριό, για ένα γαμήλιο γλέντι με χίλιους καλεσμένους; Χούντα.
Βγαίνουμε από την υγειονομική κρίση καλύτεροι απ’ ό,τι μπήκαμε; Ποιος ξέρει; Σοφότεροι πάντως σίγουρα. Γιατί μετρήσαμε φίλους και εχθρούς, υπεύθυνους και ανεύθυνους, νουνεχείς και ανόητους. Γιατί αναμετρηθήκαμε και πάλι με τους πολιτικά έντιμους αλλά και τους λαοπλάνους, τους άρχοντες και τους ψιλικατζήδες, τους υπεύθυνους και τους ανεύθυνους. Γιατί καμιά κρίση όσο βαθιά ή επικίνδυνη κι αν είναι δεν μπορεί να αλλάξει την πάστα των ανθρώπων πόσο μάλλον των ταγών. Ειδικά αυτών που βλέπουν τα πάντα πίσω από τον φακό του πολιτικού κόστους. Γιατί η ψυχή βγαίνει αλλά το χούι δεν βγαίνει. Και τότε αναλογίζεσαι ότι πολλά έχουν δει τα μάτια σου και τίποτα πια δεν θα σου φέρει τρόμο.
Φτιάξε ΜΕΘ μην βάζεις μέτρα, παίρνω το ρίσκο να διαδηλώσω μαζικά για το δικαίωμα του ισοβίτη να διαλέγει φυλακή, το εμβόλιο αργεί, όχι στο αστυνομικό κράτος, θέλουμε χρόνια για να φτιάξουμε το τείχος ανοσίας, μούφα το ένα εμβόλιο, ακριβό το άλλο, όλα για την κονόμα, να ξεστοκάρουμε ή μήπως να περιμένουμε το καλό που μου είπε ένας δικός μου που έχει κουμπάρο στην επιτροπή;
Αναμετρηθήκαμε όμως και με τον φόβο. Αυτόν που φυλάει τα έρημα. Νοιαστήκαμε για τον γέροντα και τη γριά, για τον φίλο που έχει πρόβλημα, για κείνους που μένουν μόνοι, που μια φωνή δεν αρκεί για να τους σώσει. Δικοί μας κόλλησαν και διασωληνώθηκαν, κι άλλοι δικοί μας χάθηκαν για πάντα. Νοιαστήκαμε όμως και για την άλλη όχθη, για όσους κατάπιαν αμάσητο το παραμύθι της άρνησης. Της άρνησης του ιού, της πανδημίας, του εμβολίου, του θανάσιμου κινδύνου και της προστασίας. Για όσους διστάζουν να εμβολιαστούν και είπαν να περιμένουν εκθέτοντας σε κίνδυνο εαυτούς και αλλήλους. Γιατί θέλουν το χρόνο τους μέχρι να πειστούν ότι δεν τους δουλεύουν οι φαρμακευτικές και οι ισχυροί του κόσμου. Γιατί θέλουν πρώτα να δουν αν οι άλλοι βγάλουν τρίτο χέρι και μετά ν’ αποφασίσουν.
Μήπως το φέρει στο σπίτι το παιδί; Πού βγαίνει και πού πάει; Ποιος θα εκτεθεί στο super market, δεν μπαίνω στο μετρό γιατί φοβάμαι, η δουλειά μου πάτωσε και ζω με το επίδομα, επιτέλους εμβολιάστηκα, γιατί να κάνω αυτό που φέρνει τις θρομβώσεις; Κουράστηκα, θέλω να βγω, πότε θ’ ανοίξει η εστίαση και τι θα γίνει με τον τουρισμό το καλοκαίρι;
Αν όμως αναλογιστείς πόσο εύκολα μπορούσες να το αρπάξεις και τις πιθανότητες να κινδυνεύσεις, αν σε είχαν πάρει και τα χρόνια ή είχες υποκείμενα νοσήματα, βλέπεις ότι η «θυσία» σου άξιζε. Άξιζε να χαραμίσεις μιάμιση χρονιά, ν’ αλλάξεις την καθημερινότητά σου, να βρεθείς με τα λιγότερα στην τσέπη, να στερηθείς χαρές, να στερηθείς την δια ζώσης επαφή με αγαπημένα πρόσωπα, με φίλους και γνωστούς. Έψαξες όμως και άλλα κόλπα επικοινωνίας, έμαθες την από απόσταση εργασία, εκπαίδευση, παρέα και συζήτηση. Δεν είναι λίγο, γιατί είναι μια γνώση που σου έμεινε για πάντα, για δύσκολες αλλά και χαλαρές στιγμές.
Μίλησα περισσότερες φορές με το φίλο μου τον Μάκη στην Αμέρικα, γιατί τίποτα πια δεν είναι μακριά. Περπάτησα περισσότερο για να καθαρίσω το μυαλό μου, περιπλανήθηκα στις γειτονιές που γεννήθηκα, μεγάλωσα, έπαιξα και ερωτεύθηκα. Δίδαξα παιδιά που δεν γνώρισα ποτέ από κοντά, αλλά άκουσα από τα χείλη τους το «σας ευχαριστούμε» λίγο πριν από το κλικ της αποσύνδεσης και η ευγνωμοσύνη γλίστρησε από τα pixel της οθόνης και φώλιασε μέσα μου. Αν κάτι κατάλαβα είναι ότι μπορώ να επικοινωνώ με κάθε τρόπο, να φέρνω το λόγο μου και την ψυχή στα πέρατα της οικουμένης. Να κάνω το καθήκον μου από κοντά αλλά και από μακριά. Αρκεί να θέλω. Η τεχνολογία είναι σύντροφος και όχι εχθρός. Και νικάει τη μιζέρια. Ας ζήσουμε.
13°
