Edito 488

1. Στην προεκλογική συγκέντρωση του ΠΑΣΟΚ είχαν εμφανιστεί κάποιοι εκπρόσωποι των ομολογιούχων για να αποδοκιμάσουν τον Βενιζέλο. Επειδή με το PSI «κουρεύτηκαν» τα ομόλογα του δημοσίου που κατείχαν και έχασαν σημαντικό μέρος της περιουσίας τους. Την επόμενη μέρα οι ομολογιούχοι με τα πανό τους επευφημούσαν τον Α. Τσίπρα στην προεκλογική συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος ζητάει τη διαγραφή του χρέους. Ήταν ένα ενδεικτικό παράδειγμα του παραλογισμού που κυριαρχεί στην ελληνική κοινωνία ακόμα και σήμερα. Θέλουμε να διαγραφεί το χρέος μας, να μη δώσουμε φράγκο στους «τοκογλύφους». Αλλά είμαστε φυσικά αντίθετοι και διαδηλώνουμε όταν διαγράφεται το χρέος που κατέχουν 15.000 Έλληνες ομολογιούχοι, τα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία, το ΙΚΑ, οι ασφαλιστικές εταιρείες. Ακόμα και οι τράπεζες, γιατί εκεί έχουμε τις καταθέσεις μας. Είμαστε σύμφωνοι αν χάσουν τα λεφτά τους οι αντίστοιχοι Ευρωπαίοι καταθέτες και συνταξιούχοι. Αρκεί να μην είμαστε εμείς και όποιος άλλος ας είναι. Αυτό στην Ελλάδα ονομάστηκε αριστερή και πατριωτική πολιτική. Στον υπόλοιπο κόσμο λέγεται παρασιτισμός. Δυστυχώς στον αληθινό κόσμο δεν μπορείς συνέχεια να πουλάς τρέλα, όπως πουλάς στις τηλεοπτικές εκπομπές της χώρας μας.

2. Οι ηρωικοί αγώνες για το χρέος είναι το θέμα που διαχωρίζει τους πραγματικούς πατριώτες από τους «υποτελείς» και τους «δοσίλογους». Λένε οι απατεώνες. Τίποτα δεν μας έχει συμβεί προς το παρόν εξαιτίας του χρέους. Είναι φυσικά σοβαρό ζήτημα. Όταν το αποπληρώνουμε είναι καλύτερο να δίνουμε λιγότερα τοκοχρεολύσια παρά περισσότερα. Αυτό όμως είναι μια διαδικασία που θα κρατήσει δεκαετίες. Έχουν αλλάξει οι όροι ήδη, ξανά και ξανά, θα ξανά αλλάξουν τον Σεπτέμβρη και θα αλλάξουν πολλές φορές ακόμα. Στην πραγματικότητα αυτό το χρέος θα το αποπληρώσουν τα παιδιά των παιδιών μας. Ο Μπλερ, πριν λίγα χρόνια, ξόφλησε το χρέος της Αγγλίας από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μετά δηλαδή από έναν αιώνα. Πριν κάποια χρόνια εμείς πληρώναμε ακόμα τα χρέη του 1800. Όλη αυτή η συζήτηση είναι παραπειστική για να κρύψει τα πραγματικά προβλήματα. Το χρέος ήδη έχει μειωθεί με την πτώση των επιτοκίων και την επιμήκυνση του χρόνου της εξόφλησης. Και θα μειωθεί κι άλλο. Ήδη σήμερα πληρώνουμε δόσεις τα μισά απ’ όσα πληρώναμε το 2009, προ κρίσης. Θυμάσαι κανένα κόμμα, κανένα μέσο ενημέρωσης, να μιλάει τότε για το χρέος και τις δόσεις που πληρώναμε κάθε χρόνο; Τότε όλοι απλώς ήθελαν να δανείζονται περισσότερο.

3. Η συζήτηση για το χρέος έχει στόχο να κρύψει ότι κάποιοι, κάθε μέρα, ζουν καλύτερα εις βάρος σου. Το πρόβλημα που αντιμετωπίσαμε 4 χρόνια δεν ήταν το χρέος, ήταν το έλλειμμα. Ότι χρειαζόμαστε δηλαδή δανεικά κάθε χρόνο για να ζούμε και δανεικά πια δεν υπάρχουν. Ούτε ένα ευρώ δεν έχουμε ακόμα δώσει για την εξόφληση του χρέους. Αφού ακόμα δανειζόμαστε, μέχρι τώρα που υποτίθεται ότι έχουμε πια πρωτογενές πλεόνασμα. Αφού είχαμε έλλειμμα, πώς να εξοφλήσουμε χρέος; Προσθέταμε κι άλλο μέχρι πέρυσι. Η λιτότητα που υπέστη η ελληνική κοινωνία δεν έχει καμία σχέση με το χρέος. Έχει με την ανάγκη να προσαρμόσουμε το κόστος του κράτους στα έσοδά του, αφού πια δεν μας δανείζανε. Όσοι μιλάνε μόνο για χρέος και το συσχετίζουν με τη λιτότητα θέλουν να κρύψουν ότι η λιτότητα η δική σου οφείλεται στο γεγονός ότι αυτοί υπεράσπισαν και διατήρησαν τα δικά τους έσοδα εις βάρος σου.

4. Πληρώνουμε για τη σωτηρία των τραπεζών. Είναι επίσης ψέμα για τους ίδιους με τους προηγούμενους λόγους. Δεν πληρώσαμε τίποτα για τις τράπεζες, δεν υποστήκαμε καμία λιτότητα για τις τράπεζες. Τις «σώσαμε» με ξένα δάνεια για να διατηρήσουμε ανέπαφες τις καταθέσεις μας. Αλλιώς έπρεπε να μη τις «σώσουμε», όπως μας συμβούλευαν οι πολύ «αντισυστημικοί» αγωνιστές και να γίνουμε δηλαδή Κύπρος. Να χάσουμε τις καταθέσεις μας. Ηρωικά. Όμως ούτε και σ’ αυτό συμφωνούσαν. Αυτό που προπαγάνδιζαν στην Ελλάδα ήταν «κακό» όταν συνέβη στην Κύπρο. Στην πραγματικότητα, το «αντιμνημονιακό μέτωπο» δεν έχει καμία λογική και καμία γραμμή. Λέει μόνο τα ευχάριστα αδύνατα. Πάντα να πληρώνει κάποιος άλλος. Στην πραγματικότητα η διάσωση των τραπεζών ίσως είναι το μόνο πράγμα που δεν θα επιβαρύνει το χρέος. Όπως φαίνεται ήδη το κράτος παίρνει τα λεφτά του πίσω, ιδιωτικοποιώντας τις σιγά-σιγά πάλι.

5. Οι φόροι έχουν τσακίσει τους Έλληνες. Είναι αλήθεια, όμως αυτοί που το λένε αυτό είναι εκείνοι ακριβώς που με την πολιτική τους οδηγούν στην υπερφορολόγηση. Γιατί είμαστε αντίθετοι στους φόρους; Αυτό το κράτος που έχουμε δεν είναι αυτό που μας αρέσει; Δεν θέλουμε αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας, του Ελληνικού. Δεν θέλουμε την ιδιωτικοποίηση των μεγάλων κρατικών επιχειρήσεων. Δεν θέλουμε την κατάργηση των χιλιάδων άχρηστων φορέων, εταιρειών, ιδρυμάτων, οργανισμών που στοιχίζουν 7 δις το χρόνο σε γραφειοκρατία, όσο ένα μνημόνιο, τη διπλάσια από άλλες χώρες της Ευρώπης. Δεν θέλουμε την κινητικότητα των ΔΥ, τη μετακίνησή τους δηλαδή σε πραγματικές θέσεις εργασίας και όχι σε αργομισθίες. Δεν θέλουμε την αξιολόγηση, δεν θέλουμε να λειτουργήσουν τα πειθαρχικά για να απομακρύνουν τους επίορκους. Τότε γιατί παραπονιόμαστε; Αυτό το κράτος τόσο κοστίζει. Τι είναι οι φόροι; Δεν είναι το κόστος του κράτους, αυτά που πληρώνει η κοινωνία για να χρηματοδοτεί τα έξοδα του κράτους; Αυτοί που δεν θέλουν να αλλάξουν οι δομές του γραφειοκρατικού κράτους είναι εκείνοι που επιβάλλουν την υπερφορολόγηση. Δυστυχώς, άλλη αριθμητική δεν έχει εφευρεθεί ακόμα. Αν πιστεύουμε ότι οι φόροι είναι πολλοί, τότε πρέπει να μειωθεί το κόστος του κράτους. Αν μας αρέσει και υπερασπιζόμαστε το κράτος όπως έχει δεν πρέπει να παραπονιόμαστε για τους φόρους.

6. Οι συντηρητικές δυνάμεις της χώρας δεν απασχολούνται με όλα αυτά τα πεζά πράγματα, τους αριθμούς, την απλή αριθμητική. Δεν υπάρχουν μόνο οι αριθμοί, υπάρχουν και οι άνθρωποι, λένε ποιητικά. Όπου ακούς πολλή ποίηση κάποιος σε κλέβει. Γι’ αυτό παίρνουν διαζύγιο από τα μαθηματικά, παίρνουν διαζύγιο από την κοινή λογική. Οι «άλλοι», οι «ξένοι», οι «Ευρωπαίοι γκάνγκστερ» θα μας διαγράψουν το χρέος, θα μας χαρίσουν δηλαδή τα λεφτά τους. Μετά θα συνεχίζουν να μας δανείζουν, ώστε να μην υποβληθούμε στην «αντιλαϊκή λιτότητα», να μην αλλάξει δηλαδή το επίπεδο ζωής που είχαμε το 2009. Να μας δώσουν δηλαδή κι άλλα λεφτά. Τέλος, αν είναι δυνατόν με ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ, να μας δώσουν και μια «μη δανειακή χρηματοδότηση», για να κάνουμε επενδύσεις. Να μας δώσουν δηλαδή κι άλλα λεφτά. Αν συνοψίσεις όλα όσα λένε γύρω μας αυτά τα 4 χρόνια, αν μπορέσεις να αφαιρέσεις τις κραυγές για αποικίες, προδότες, υποτελείς, τοκογλύφους, το μόνο που μένει είναι μια λέξη: Λεφτά. Να μας δίνετε συνέχεια λεφτά, κι άλλα λεφτά, πιο πολλά λεφτά. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που κάποιοι έχουν βαφτίσει τη ζητιανιά επαναστατικό δικαίωμα.

7. Γιατί όλοι, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, συνδικαλιστές και καθεστωτικά Μέσα, επιτίθενται με τόση μανία στον Σόιμπλε που «ασκεί ιταμούς εκβιασμούς»; Γιατί λέει την αλήθεια. Λέει ότι δεν έχετε λύσει το πρόβλημα, είσαστε ακόμα σε κίνδυνο αν δεν κάνετε ό,τι πρέπει. Έχει δίκιο, γιατί μηδενίσαμε το έλλειμμα πράγματι. Αυτό όμως δεν επετεύχθη επειδή μειώσαμε όσο έπρεπε τα κόστη του κράτους, ούτε γιατί αυξήσαμε την παραγωγή, δηλαδή τα έσοδά μας. Επετεύχθη με την υπερβολική φορολόγηση. Και για να διατηρηθεί αυτή η κατάσταση του ίσα βάρκα ίσα νερά ισοζυγίου χρειάζεται να συνεχιστεί αυτή η υπερφορολόγηση. Είναι όμως αυτό δυνατόν; Ήδη οι φόροι δεν πληρώνονται, κάθε μήνα προστίθενται 1 δις ανεξόφλητοι φόροι. Ήδη τα ασφαλιστικά ταμεία παρουσιάζουν πάλι ελλείμματα παρά τις μειώσεις. Τι θα γίνει; Θα μπουν κι άλλοι φόροι; Δεν υπάρχει άλλος τρόπος παρά μόνο ριζικές αλλαγές, μείωση στο κόστος της γραφειοκρατίας, απελευθέρωση της παραγωγής, άνοιγμα των αγορών. Αλλά αυτά δεν θέλει να τα κάνει κανένας, ούτε η κυβέρνηση ούτε πολύ περισσότερο η συντηρητική αντιπολίτευση. Γι’ αυτό δεν υπάρχει άλλη διέξοδος παρά μόνο φόροι. Αν έχεις προσέξει και η ηρωική αντιπολίτευση, όταν στριμώχνεται, για φόρους μιλάει κι αυτή. Για «αναγκαστικές εσωτερικές δανειοδοτήσεις», για «έκτακτες εισφορές» στα εισοδήματα των 20.000, για «χρησιμοποίηση των καταθέσεων στις τράπεζες για αναπτυξιακούς σκοπούς». Δεν έχουν τίποτα άλλο στο μυαλό τους παρά μόνο την αφαίμαξη της κοινωνίας μέχρι θανάτου. Για να διατηρήσουν το πελατειακό κράτος ανέπαφο.

8. Έχω δυσάρεστα νέα. Θα φτωχύνουμε. Ακόμα και σήμερα, 5ο χρόνο μνημονίων, είμαστε σε πολύ καλύτερο βιοτικό επίπεδο από τουλάχιστον 15 χώρες από τις 28 της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όσο κι αν φωνάζουμε για «γενοκτονίες» και «ανθρωπιστικές καταστροφές», κανείς δεν μας ακούει. Κανείς δεν πρόκειται να μας χαρίσει λεφτά για να ζούμε εμείς καλύτερα απ’ αυτόν. Η παραγωγική μας ανάπτυξη ούτε τώρα δεν δικαιολογεί το επίπεδο ζωής μας. Αν δεν αναπτύξουμε τις δυνατότητες αυτής της χώρας, αν δεν ξεπεράσουμε θετικά το πρόβλημα, θα φτωχύνουμε κι άλλο. Όσοι απατεώνες λένε ότι θα συμβούν θαύματα επειδή θα χτυπήσουν το χέρι στο τραπέζι, θα διαπραγματευτούν ηρωικά, και άλλα τέτοια τραγελαφικά, απλώς κοροϊδεύουν τον κόσμο. Κανείς δεν θα πληρώνει εσαεί την Ελλάδα. Ό,τι πλούτος θα ’ρθει σ’ αυτή τη χώρα, θα ’ρθει μόνο από τη δουλειά των κατοίκων της. Και δεν θα έρθει κανένας, αν επιμένουμε να διατηρούμε τις ίδιες οικονομικές, κρατικές, κοινωνικές δομές.

9. Κανείς σε όλο τον πλανήτη δεν λέει όσα ακούγονται κάθε μέρα στα ελληνικά καφενεία πολιτικά και μιντιακά. Ακόμα και όσοι ζητούν αλλαγή πολιτικής στην Ευρώπη μιλάνε για περισσότερες επενδύσεις, για νομισματική χαλάρωση, ώστε να αναθερμανθεί η οικονομία της Ευρώπης. Αλλά επενδύσεις εδώ δεν γίνονται όχι γιατί δεν υπάρχουν λεφτά. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν άπειρα λεφτά στον κόσμο που θέλουν να επενδυθούν στο ασφαλές περιβάλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά δεν προτιμούν την Ελλάδα γιατί το γραφειοκρατικό, κλεπτοκρατικό σύστημα τους αποτρέπει. Ακόμα και όσα λεφτά μάς δίνει ήδη η Ευρώπη με τα διάφορα ΕΣΠΑ και προγράμματα ανεργίας σπαταλώνται, εξαφανίζονται αδιαφανώς σε κρατικές, συνδικαλιστικές, γραφειοκρατικές τρύπες, σε διορισμούς στο δημόσιο και επιδιορθώσεις μητροπολιτικών ναών. Και το φτηνό ευρώ δεν θα βοηθήσει γιατί για να ευνοηθούν οι εξαγωγές πρέπει πρώτα να έχεις εξαγωγές. Όλες οι προοδευτικές προτάσεις που ακούγονται στην Ευρώπη δεν αφορούν την Ελλάδα. Γιατί προϋποθέτουν ότι η Ελλάδα θα αλλάξει και θα εναρμονιστεί με την Ευρώπη, αυτό δεν το διαπραγματεύεται κανείς Ευρωπαίος οποιουδήποτε πολιτικού χρώματος. Όλες οι ωραίες φράσεις και οι ασαφείς διατυπώσεις που επαναλαμβάνουν οι εδώ πολέμιοι της Ευρώπης δήθεν προοδευτικά, περί «ευρωομολόγου» και «αμοιβαιοποίησης χρέους», προϋποθέτουν φυσικά την ενοποίηση πρώτα των ευρωπαϊκών συστημάτων: φορολογικών, ασφαλιστικών, μισθολογικών. Υπάρχει περίπτωση κανείς Σλοβάκος, Πορτογάλος, Πολωνός, Τσέχος, Βέλγος, Ιρλανδός να αναλάβει τα ελληνικά χρέη, να πληρώνει για τις ελληνικές φοροαποφυγές μεγάλων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας; Για τις πρόωρες συντάξεις στα 50; Για τις κομματικές προσλήψεις χωρίς αξιολόγηση και χωρίς έλεγχο; Είναι αστείο, αυτοί που υπερασπίζονται την «ελληνική ιδιαιτερότητα», δηλαδή το χρεοκοπημένο σύστημα, παριστάνουν δήθεν τους υπερασπιστές της προοδευτικής Ευρώπης. Αυτοί που αρνούνται να συμμορφωθούν σε οποιονδήποτε ευρωπαϊκό κανόνα. Ο «προοδευτικός ευρωσκεπτικισμός» τους είναι ένα απλό φύλλο συκής για να κρύψουν την υπεράσπιση του παρασιτικού συστήματος που τους τρέφει.

10. Χωριστήκαμε 4 χρόνια σε «αντιμνημονιακούς», δηλαδή πολύ συντηρητικούς, και σε απλώς συντηρητικούς που προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι τα «μνημόνια» είναι μονόδρομος, ότι τα επιβάλλει η Ευρώπη. Η Ευρώπη δεν μας επέβαλε τίποτα. Η υποχρέωσή μας ήταν να μην έχουμε πια ελλείμματα, να μη ζητάμε καινούργια δανεικά. Το ότι μηδενίσαμε τα ελλείμματα διαλύοντας τον παραγωγικό ιστό της χώρας για να διασώσουμε το πελατειακό κράτος ήταν δικιά μας επιλογή. Δεν ήταν μονόδρομος. Σε αυτό το παιχνίδι, κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις έπαιζαν το ρόλο του «καλού και του κακού μπάτσου». Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Και οι στόχοι ήταν οι ίδιοι. Αλλά και η κοινωνία μας δεν ήταν καθόλου αθώα σ’ αυτό το παιχνίδι. Κανείς δεν κοροϊδεύεται τόσα χρόνια αν δεν θέλει να κοροϊδευτεί. 30 χρόνια πλαστής ευημερίας μάς έκαναν να μην μπορούμε να πιστέψουμε ότι δεν ήταν φυσιολογικός ο τρόπος που ζούσαμε μέχρι το 2009. Ότι οφειλόταν στην κατανάλωση των ξένων χρημάτων. Πιστέψαμε ότι μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι, κοροϊδεύοντας τους ξένους και παριστάνοντας τα κακομαθημένα παιδιά. Το χειρότερο, πιστέψαμε ιδιοτελώς ότι θα συνεχίσουμε έτσι, φορτώνοντας τα βάρη σε κάποιους άλλους, στους ασθενέστερους συμπολίτες μας. Δεν γίνεται. Δεν πρόκειται να συμβεί. Θα αλλάξουμε ή θα φτωχύνουμε. Δεν χρειάζεται να είναι οικονομολόγος κανείς. Οι Έλληνες είναι εξωστρεφής λαός, όλοι έχουν πάει έξω, είναι στο ίντερνετ, ξέρουν πολύ καλά τι γίνεται στις άλλες χώρες. Υπάρχει καμία χώρα της Ευρώπης που να λειτουργεί έτσι όπως η Ελλάδα;

Συμπληρώθηκαν 4 χρόνια μνημονίου και μπαίνουμε στο πέμπτο, και έβδομο χρόνο ύφεσης. Είναι ένα τέλος μιας περιόδου. Αυτό το καλοκαίρι ας σκεφτούμε ήρεμα τι σήμαιναν όλες αυτές οι κραυγές για δικτατορίες, αποικίες, προδότες, δοσίλογους, τοκογλύφους και υποτελείς της Μέρκελ. Και γιατί όλοι προσπαθούν τώρα να τις κάνουν να ξεχαστούν. Ας σκεφτούμε τώρα ότι κάψαμε τις πόλεις μας, καταστρέψαμε τον τουρισμό, βάλαμε τη βία και τη ρητορική του μίσους στη ζωή μας, χάσαμε συνανθρώπους μας, η μόνη χώρα που είχε νεκρούς από την κρίση, μιλήσαμε για εμφύλιο. Ας σκεφτούμε ότι όλο αυτό το διάστημα προσπαθούσαμε να συντηρήσουμε το παλιό σύστημα, να γυρίσουμε τα πράγματα πίσω, να μην αλλάξουμε. Την ώρα που έπρεπε να αλλάξουμε τα πάντα. Και ας γυρίσουμε τον Σεπτέμβριο πιο ώριμοι. Είναι δυσάρεστο να παραδεχτείς τα δικά σου λάθη, αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Δεν θα αλλάξει η χώρα αν δεν αλλάξουμε οι ίδιοι. Και μια χώρα δεν αλλάζει ποτέ με φθόνο, με επιθετικότητα, με μίσος, με ολοκληρωτικές θεωρίες του προηγούμενου αιώνα, με στοχοποίηση όποιου σκέφτεται διαφορετικά. Μια χώρα αλλάζει όταν οι πολίτες της είναι ανοιχτοί, δημιουργικοί, άφοβοι, με αυτοπεποίθηση, με γενναιοδωρία, με περιέργεια, με επιθυμία να δοκιμάσουν το διαφορετικό, να πειραματιστούν, να δημιουργήσουν. Καλό καλοκαίρι.

Tο βιβλίο του Φώτη Γεωργελέ «Κρυμμένες αλήθειες και ψεύτικα διλήμματα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Με συλλογή άρθρων τα οποία αποτυπώνουν την Ελλάδα της κρίσης, μιλάνε με τόλμη για τα κακώς κείμενα της σύγχρονης νεοελληνικής πραγματικότητας και διακρίνονται για την διεισδυτικότητα και τη διορατικότητά τους.